Battle in Seattle

Μια ταινία που είδα Χριστουγεννιάτικα και με συγκλόνησε, με συγκίνησε, με έκανε να σκεφτώ. Μια ταινία ντοκουμέντο.

Μάχη στο Σιάτλ

Νοέμβριος 1999. Χιλιάδες διαδηλωτές βγαίνουν στους δρόμους τους Σιάτλ σε μια διαμαρτυρία εναντία στη σύνοδο του Οργανισμού του Παγκόσμιου Εμπορίου. Πέντε μέρες που συντάραξαν τον κόσμο.

Βασισμένη σε αυτό το γεγονός, η ταινία εξιστορεί τα συμβάντα μέσα από τα μάτια 4 διαδηλωτών-ακτιβιστών, 2 αστυνομικών (και της συζύγου του ενός), ενός γιατρού από την οργάνωση Γιατροί Χωρίς Σύνορα, μιας δημοσιογράφου, ενός πολιτικού Αφρικανικής χώρας και του δημάρχου του Σιάτλ.

Ο Τζέι(Martin Henderson), οργανωτής της ειρηνικής (αρχικά) διαμαρτυρίας, ο Τζιάγκο(Andre Benjamin), η Λουίζ(Michelle Rodriguez) και η Σαμάνθα(Jennifer Carpenter), δικηγόρος, είναι οι τέσσερις πρωταγωνιστές της ιστορίας. Ενώ χιλιάδες διαδηλωτές έχουν μαζευτεί σε συγκεκριμένο σημείο της πόλης για να διαμαρτυρηθούν, αυτοί οι 4 μαζί με εκατοντάδες άλλους έχουν οργανώσει να κλείσουν όλες τις βασικές αρτηρίες που οδηγούν στο κέντρο της πόλης όπου θα γίνει το συνέδριο με σύνθημα το "Nobody in! Nobody out! (κανένας δε μπαίνει - κανένας δε βγαίνει). Όλα γίνονται πολύ γρήγορα και την πρώτη μέρα τα καταφέρνουν. Στο χώρο συνεδρίου φτάνουν πολύ λίγοι.

Την επόμενη μέρα όμως, μερικοί κουφιοκέφαλοι κουκουλοφόροι αποφασίζουν να γίνουν βίαιοι (κάτι μου θυμίζει, κάτι μου θυμίζει). Τα πράγματα πάνε απ' το κακό στο χειρότερο. Η αστυνομία αρχίζει να πετάει δακρυγόνα, να χτυπάει, να συλλαμβάνει.

Εγκλωβισμένοι στα διασταυρωμένα πυρά βρίσκονται οι κάτοικοι του Σιατλ, ενώ περικυκλωμένος βρίσκεται και ο Δήμαρχος (Ray Liotta), ένας σκληροτράχηλος αστυνομικός στους δρόμους (Woody Harrelson) και η εγκυμονούσα σύζυγός του (Charlize Theron)

Καλύτερη ατάκα της ταινίας και κατά τη γνώμη μου φοβερό μήνυμα σε όλους όσοι αδιαφορούν είναι η απάντηση του Τζιάγκο σε απορία της δημοσιογράφου. Τον ρωτά (αφού της είπε ότι διαδηλώνει για την απειλή εξαφάνισης ενός σπάνιου είδους χελώνας):
- Όλα αυτά για τις χελώνες;
Κι αυτός απαντά:
- Νομίζεις ότι ο κίνδυνος αφανισμού κάποιων σπάνιων μορφών ζωής είναι διαφορετική απ' τα προβλήματα της ανεργίας, την ποιότητα του περιβάλλοντος, και το φαγητό μας που χειροτερεύει; Όλα αυτά συνδέονται μεταξύ τους.

Δείτε την ταινία! Είναι πραγματικά συγκλονιστική!

Αν θέλετε να μάθετε γιατί έγινε αυτή η διαδήλωση ενάντια στον Οργανισμό Παγκόσμιου Εμπορίου, μπείτε σ' αυτή τη σελίδα http://www.globalexchange.org/campaigns/wto/OpposeWTO.html

Καλή χρονιά!
ΑΜΕΛΟΔΗΜΗΤΡΑ

Και τώρα τι;

Μια βδομάδα πέρασε από τη δολοφονία του Αλέξη (εγώ έτσι θα την αποκαλώ. Εκφράσεις όπως: "τραγικός θάνατος", "ο χαμός ενός παιδιού" και "εξοστρακισμός σφαίρας" δεν τις καταλαβαίνω). Ταραχές έγιναν και γίνονται ακόμη. Βιτρίνες έσπασαν, τράπεζες κάηκαν, κλοπές έγιναν. Βροχή από πέτρες έπεσε πάνω σε αστυνομία και μη, παιδιά 13-20 συνελήφθησαν (άδικα ή δίκαια δε θα το κρίνω τώρα), ξύλο έπεσε, οι κουκουλοφόροι (από ποια μεριά άραγε;;;) έπαιξαν το δικό τους παιχνίδι.

Και τώρα τι;;;

Σε διάφορες χώρες της Ευρώπης γίνονται διαδηλώσεις συμπαράστασης με συμπλοκές με την αστυνομία ή και χωρίς. Τα κανάλια παίζουν το παιχνίδι τους. Η κυβέρνηση αδιαφορεί και προσπαθεί να κουκουλώσει το ένα σκάνδαλο μετά το άλλο. Οι Έλληνες έχουν μοιραστεί σε δύο στρατόπεδα.

Και τώρα τι;;;

Αυτές τις μέρες έχω ακούσει πολλά. Δε ξέρω τι να πιστέψω. Δε με νοιάζει κι όλας. Ξέρω πως όλοι εμείς σε λίγες μέρες θα το ξεχάσουμε. Ξέρω, επίσης, πως οι νέοι θα ζήσουν σε πολύ χειρότερες συνθήκες από τις δικές μας. Οικονομικά, πολιτικά, οικολογικά τα πράγματα πάνε προς το χειρότερο.
Ναι, θλίβομαι και πονάω όταν ακούω πως ένα παιδί δολοφονήθηκε πριν προλάβει να μεγαλώσει.
Θλίβομαι και πονάω περισσότερο όταν ξέρω πως αυτή η γενιά θα αναγκαστεί να δουλεύει για 400 - 500 ευρώ το μήνα (στην καλύτερη περίπτωση).
Υποφέρω, δε, ακόμη περισσότερο όταν ξέρω πως χιλιάδες παιδιά πεθαίνουν (και θα συνεχίσουν να πεθαίνουν) από ασθένειες που σχετίζονται με την ατμοσφαιρική ρύπανση, τη μόλυνση του νερού, την έλλειψη τροφής, το AIDS, τους πολέμους και την έλλειψη νερού.

***

Πριν λίγες μέρες στο ιστολόγιο της Μαρίας Τζιρίτα διάβασα ένα σπουδαίο κείμενο. Ζήτησα την άδεια της Μαρίας και της γυναίκας που το έγραψε, της Αφροδίτης, να το αναρτήσω για να μπορέσουμε να διαδώσουμε το μήνυμα του κειμένου. Ευχαριστώ, Αφροδίτη και Μαρία!

"Λίγο πριν τις επερχόμενες γιορτές μας προέκυψε μια μέρα αργίας! Χαράς ευαγγέλια ίσως για κάποιους να ξεκουραστούν για λόγους διαμαρτυρίας, πένθους ή απεργίας.
Προσωπικά ΚΟΥΡΑΣΤΗΚΑ με τούτη την αναπάντεχη μέρα αργίας!
ΚΟΥΡΑΣΤΗΚΑ να βλέπω σκηνές βίας να εισβάλλουν μέσα από τις οθόνες στα σπίτια μας, στις καρδιές μας.
ΚΟΥΡΑΣΤΗΚΑ να ακούω μεγαλεπήβολες κουβέντες και "συγνώμες" από ψηλά ιστάμενα πρόσωπα.
ΚΟΥΡΑΣΤΗΚΑ να παρατηρώ τους γνωστούς αγνώστους να "λερώνουν" την Ελλάδα μας.
ΚΟΥΡΑΣΤΗΚΑ να με "βομβαρδίζουν" κουβέντες πρώην, νυν και αυριανών πρωθυπουργών για αντεπιθέσεις μεταξύ τους.
ΚΟΥΡΑΣΤΗΚΑ να προσπαθώ να μαντέψω την ηλικία των ταραχοποιών,την εθνικότητα ή το χρώμα του κασκόλ που φορούσαν.
Πόσα ΚΟΥΡΑΣΤΗΚΑ μπορώ να γράψω; Απίστευτα πολλά, τούτες τις μέρες που η Ελλάδα μας πρωταγωνιστεί σε παγκόσμιο επίπεδο. Συγκρατούμαι όμως καθώς στη ζωή μας εισέβαλε ο Αλέξης! Ο Αλέξης, παιδί της διπλανής πόρτας, μαθητής του γειτονικού μας σχολείου, ίσως παιδί του καθενός από εμάς. Έγινε ξαφνικά και απρόσμενα ο δικός μας Αλέξης!
Άνοιξαν διάπλατα οι καρδιές όλων μας για να τον αγκαλιάσουμε. Άνοιξαν διάπλατα οι σκέψεις όλων μας για να τον νιώσουμε.
Ένα μελαχροινό αγόρι, με το γνωστό casual ντύσιμο των ημερών μας, την κουκούλα της ζακέτας του, το χαμόγελο των 15του χρόνων, την ανεμελιά από τη βόλτα στα internet cafe, ένας έφηβος των blog και του διαδικτύου, να μοιάζει τόσο πολύ με τους δικούς μου γιους! Ήρθε άθελα του να μας αναστατώσει γλυκά, μα πονεμένα! Ήρθε να μας "ζητήσει" να του ευχηθούμε "καλό ταξίδι", γιατί ξαφνικά λες και χρειαζόταν ένας άγγελος τον ουρανό!
Ο πόνος εξαπλώθηκε απίστευτα γρήγορα στους χώρους που κινιόταν, στους συγγενείς του, στις παρέες του, σε όλους εμάς. Στάθηκε αφορμή ο χαμός ενός αθώου αμούστακου αγοριού να σκεφτούν κάποιοι την ανεργία, τη φτώχεια, την αδικία, την πείνα ίσως. Στάθηκε αφορμή να ξεπεράσουμε την μνήμη του για να επιδοθούμε στη λύση των εγχώριων προβλημάτων. Στάθηκε αφορμή να ξεχαστούν τα τόσα σκάνδαλα που μας περιτριγύριζαν.
Γιατί δε στάθηκε αφορμή να σκεφτούμε τα παιδιά μας; Δεν θα 'πρεπε να σκεφτούμε τις ανησυχίες τους, τη μουσική τους, τις εκφράσεις τους; Δεν θα 'πρεπε να σκεφτούμε τον πόνο των δικών του; Τον πόνο της μάνας που σαν κινηματογραφική ταινία μικρού μήκους πέρασε από μπροστά της η μόλις 15 χρόνων συμβίωση της με τον Αλέξη της!
Τούτες τις γιορτές θα είναι όλα διαφορετικά για την οικογένεια του Αλέξη. Εμείς όλοι θα ξεχάσουμε, εκείνη ΠΟΤΕ.
Οι έμποροι θα αποζημιωθούν, τα κανάλια θα μετράνε τις τηλεθεάσεις τους, τα κόμματα θα συνεχίσουν να διαφωνούν -για το ποιος και πότε διόρισε τον ειδικό φρουρό- γιατί εμείς τους το επιτρέπουμε, θα βρεθούν άλλα σκάνδαλα να μας ταλαιπωρούν. Ενώ εμείς όλοι, οι απλοί πολίτες θα βρούμε χαρά και ευτυχία πίσω από ένα πολύχρωμο, αμπαλαρισμένο, πρωτοχρονιάτικο δώρο.
Ας προσφέρουμε ΑΓΑΠΗ στη μνήμη του Αλέξη. Αληθινή ΑΓΑΠΗ προς την οικογένεια μας, τους φίλους, τους γείτονες, την νεολαία μας, τους εχθρούς μας ακόμη. Μ' αυτό θα χαίρεται ο Αλέξης από εκεί πάνω όπου ΖΕΙ σαν άγγελος, από τα ξημερώματα μιας Κυριακής του Δεκέμβρη. Ίσως έτσι γαληνέψουν οι καρδιές των ένστολων που μας προστατεύουν. Ίσως έτσι γαληνέψουν οι καρδιές των κουκουλοφόρων που καταστρέφουν. Ας γίνει φάτνη η καρδιά μας, όπως το σπήλαιο της Βηθλεέμ, για να γεννηθεί πάλι ο Χριστός μας!"

Αγάπη, λοιπόν! Ας είναι αυτό το μήνυμα των ημερών. Διαδώστε το, φωνάξτε το παντού!

Καλό Σαββατοκύριακο!

ΑΜΕΛΟΔΗΜΗΤΡΑ

ΥΓ: Ξέρω πως το φόντο, οι εικόνες και η μουσική στο blog μου δε συνάδουν με αυτά που γράφω. Συγχωρέστε με.

Επιστολή

Αγαπητό μου παιδί, Αλέξανδρε...

λυπάμαι:

• που δε σε γνώρισα... γιατί μαθαίνω ότι ήσουν σπουδαίο πλάσμα
  
• που έφυγες πολύ νωρίς
• που σου στέρησαν την ευκαιρία να εκπληρώσεις τα όνειρά σου
• που σου πήραν τη ζωή τόσο άδικα
• που έχω την εντύπωση ότι άλλος ένας δολοφόνος θα μείνει ατιμώρητος
  

Θυμώνω:

• που ορισμένοι βρήκαν αφορμή να πλιατσικολογήσουν, να κάψουν τις περιουσίες των απλών ανθρώπων... έχω την εντύπωση πως θα διαφωνούσες
  
• που η αστυνομία έχει γαλουχηθεί με ασυδοσία
• και που μη-εκπαιδευμένοι άνθρωποι παίρνουν όπλο στα χέρια τους
  

Ελπίζω και εύχομαι να είσαι ο τελευταίος αδικοχαμένος, αγόρι μου.

Ευελπιστώ ότι κάποτε σ' αυτή τη χώρα, οι ένοχοι θα τιμωρούνται και οι αθώοι θα δικαιώνονται.

Καλό ταξίδι, Αλέξανδρε

***

Τέσσερις μέρες τώρα σκέφτομαι, κλαίω, θυμώνω, αναρωτιέμαι σε ποια χώρα αλλά και ποια εποχή ζούμε! Διαβάζοντας σήμερα το άρθρο του Στέλιου Κούλογλου στο ΤV χωρίς σύνορα αλλά και το blog ενός φίλου του " Gregory" και παρακολουθώντας τα τεκταινόμενα σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη αλλά και στην πόλη μου θεώρησα πως έπρεπε να πω ένα τελευταίο αντίο.

Αναζητείται οTim Burton! Επείγον!

Α, και να φέρει μαζί του μια ταινία, παρακαλώ. Κατά προτίμηση το Nightmare before Christmas. Mας κάνει και το Corpse Bride, όμως. Όποιος τον/τα βρει να μου τον/τα παραδώσει και θα πάρει μεγάααααααλη αμοιβή!
Ευχαριστώ,
Η βαριεστημένη Αμελοδήμητρα

Jack's lament

(Το θλιμμένο τραγούδι του Τζακ)

Χμμ, κάτι μου θυμίζει, κάτι μου θυμίζει!

What's this?

"Πού είμαστε;

Είναι άγνωστο μέρος.

Τι είναι αυτά;

Τι είναι αυτά; (Παντού χρώματα!)

'Ασπρα πράγματα στον αέρα. (Τι είναι αυτό;)

Απίστευτο, θα ονειρεύομαι. (Ξύπνα Τζακ, δεν είναι σωστό.)

Τι είναι αυτά; (Κάτι δεν πάει καλά.)

Τι είναι αυτά; ('Ανθρωποι τραγουδάνε.)

Τι είναι αυτά; (Μικρά πλάσματα γελάνε.)

'Ολοι φαίνονται ευτυχισμένοι. (Μήπως τρελάθηκα;)

Παιδιά πετάνε χιονόμπαλες, (αντί για κρανία.)

Φτιάχνουν παιχνίδια και (κανείς δεν είναι νεκρός.)

Σ'όλα τα τζάμια πάχνη, (δεν πιστεύω στα μάτια μου!)

Νιώθω στα κόκκαλά μου (ζεστασιά να'ρχεται από μέσα.)

Τι είναι αυτό; (Κρεμάνε γκυ!)

Φιλιούνται; (Είναι πρωτοφανές!)

Ακούνε παραμύθια, (ψήνουν κάστανα στη φωτιά)

Τι είναι αυτό;

Τι είναι αυτό; Εδώ μέσα έχουν ένα δεντράκι.

Τι περίεργο! Γιατί; (Κρεμάνε διάφορα πράγματα.)

Ηλεκτρικά φώτα σε σπάγγους και όλοι χαμογελούν.
Φαίνεται διασκεδαστικό. (Λέτε να έγινε η ευχή μου;)

Τι είναι αυτό;

Τι είν'ετούτο πάλι; (Παιδιά που κοιμούνται.)

Δεν κρύβεται τίποτα (κάτω απ'το κρεβάτι...)

Δεν υπάρχουν βρυκόλακες (να τα τρομάξουν.)

Μόνο χαριτωμένα πλασματάκια...

που νιώθουν ασφαλή στην ονειροχώρα τους.

Τι είναι αυτό;

Δεν υπάρχουν τέρατα, δεν υπάρχουν εφιάλτες.

Αντί γι'αυτά, παντού καλή διάθεση.

Αντί για στριγγλιές, ακούω μουσική.

Ευωδιά από γλυκά και πίτες κυκλοφορεί παντού.

Εικόνες, ήχοι παντού γύρω.

Ποτέ δεν έχω νιώσει τόσο ωραία.

Το κενό μέσα μου συμπληρώθηκε.

Δεν μπορώ να τα χορτάσω, τα θέλω δικά μου.

Πρέπει να μάθω τι είναι αυτό το μέρος που βρήκα.

Τι είναι αυτό;

Χριστουγεννούπολη;

Μουσική - στίχοι (για όλη τη ταινία!)

The one and only... Danny Elfman

Piano duet

Υπέροχο! Ειδικά το σπασμένο χεράκι που παίζει μόνο του στο τέλος είναι καταπληκτική ιδέα!

Ωραία νύφη, όμως! Tέτοιο κορμί! Τέτοιο πρόσωπο!Μήπως το μπλε μαλλί να το κάνουμε μόδα; Πρέπει να το σκεφτώ.

Αλλά ο Βίνσεντ είναι όλα τα λεφτά! Τύφλα να'χει ο Johnny Depp.

Vincent's Piano Solo

Καταπληκτική μουσική! (Σκίζει ο Danny Elfman)

Vincent, I love you!

σοκολάτα, chocolate, chocolat, cioccolata, chocolati...

Δεν ξέρω γιατί, αλλά αυτό που πάντα συνδυάζω με τα Χριστούγεννα είναι συγκεκριμένες ταινίες, οι οποίες μπορεί να έχουν σχέση με τα Χριστούγεννα ή μπορεί απλά εγώ να τις συνδέω με αυτή την εποχή, και, φυσικά, σοκολάτα σε ό,τι μορφή μπορεί κανείς να φανταστεί:

• Σοκολατάκια γεμιστά (με φρούτα, με ξηρούς καρπούς, με δημητριακά, κτλ), σοκολατάκια γάλακτος, σοκολατάκια με πιπέρι, σοκολατάκια με μαύρη πικρή σοκολάτα.
  
• Τρούφες, σοκολατίνες, black forest, σεράνο.
• Σοκολάτα αμυγδάλου (τη συγκεκριμένη, κλασσική με τα άνθη αμυγδαλιάς στη συσκευασία),σοκολάτα μαύρη με 70-75% κακάο, σοκολάτα Valrhona - κατά την ταπεινή μου γνώμη η καλύτερη σοκολάτα του κόσμου.
• Μους σοκολάτας, σουφλέ σοκολάτας
• Μα πάνω απ' όλα ζεστή σοκολάτα που φτιάχνω εγώ. Είτε με διάφορα μπαχαρικά, είτε με marshmallows και candy canes (αν βρίσκω εδώ που ζω)

Σας τρέχουν ήδη τα σάλια, ε;;; Γενικά, έχω λατρεία στη σοκολάτα... εγώ κι οι Ούμπα-Λούμπα!!!

Όταν μάλιστα οι ταινίες έχουν θέμα τη σοκολάτα τότε το αποτέλεσμα είναι δύο ταινίες που συνήθως βλέπω τη μία μετά την άλλη συνοδεύοντας τες με, τι άλλο(;), σοκολάτα! Κάτι σα μαραθώνιος.

Charlie and the chocolate factory

Ποιος δε θα ήθελε να βουτήσει μέσα σ' ένα ποτάμι σοκολάτας; Ειδικά αν η τιμωρία είναι να σε κάνουν σοκολάτα με γέμιση φράουλας!
Ένα μαγικό παραμύθι του Roald Dahl με βαθιά νοήματα-διδάγματα για τη λαιμαργία, την απληστία, την εγωπάθεια και τη συνήθεια των ανθρώπων να μην πιστεύουν στη μαγεία, την καλοσύνη και τις αγνές προθέσεις, σκηνοθετημένη από τον απίστευτο και λατρεμένο Tim Burton και με μουσική από τον Danny Elfman.

Συνοδεύεται με μπράουνις, κέικ σοκολάτας, σοκολάτα με γέμιση φράουλας, 3-4 ποτηράκια Baileys, χριστουγεννιάτικο δέντρο, λαμπιόνια, διάθεση για χορό και τραγούδι και, προαιρετικά, παρέα.

Chocolat

Σοκολάτα=αμαρτία

Ένα χωριό της Γαλλίας στη δεκαετία του '50, ένας θρησκευόμενος δήμαρχος-άρχοντας του τόπου, μία γυναίκα χωρίς πατρίδα/ρίζες που πάει όπου φυσάει ο βόρειος άνεμος τραβώντας την κόρη της μαζί, ένας πειρατής του γλυκού νερου-τσιγγάνος, ένα τραυματισμένο καγκουρό και πολλοί άλλοι είναι τα κομμάτια ενός παζλ που ενώνονται με αγάπη και μπόλικη δόση σοκολάτας.
Όμορφες σκηνές και υπέροχες ερμηνείες.

Θα τη συνοδέψετε με μεγάλες ποσότητες σοκολάτας κατά προτίμηση ζεστή (επειδή είναι σίγουρο ότι θα σας τρέχουν τα σάλια... όχι μόνο από τα διάφορα σοκολατοειδή που θα βλέπετε!), μελομακάρονα, κουραμπιέδες, γκυ, κόκκινα παπούτσια και φορέματα εποχής. Για τους άντρες, βάλτε τη γυναίκα σας να ντυθεί Βιάν... μπορεί να κρατήσει το στυλάκι και τις απόκριες (άντε βρε, πάλι οικονομία σας κάνω)

ΣΗΜ: Το γεγονός ότι ο Johnny Depp παίζει και στις δύο ταινίες είναι τυχαίο. Σας το ορκίζομαι... ε, καλά.. ας πούμε...!!

Κι επειδή όλη αυτή την αναφορά στη σοκολάτα σας φαίρνει μια λιγούρα, να μια αγαπημένη μου συνταγή για ζεστή σοκολάτα:

Ζεστή σοκολάτα με μπαχαρικά

• 200γρ μαύρη σοκολάτα με μεγάλη περιεκτικότητα σε κακάο
• 1 μπαστουνάκι βανίλια
• 1 μπαστουνάκι κανέλα
• 2 καρφάκια γαρύφαλλο
• 1 μοσχοκάρυδο
• 2 κόκκοι μαύρο πιπέρι
• 250 ml νερό
• 750 ml πλήρες γάλα
• 200 ml κρέμα γάλακτος
• 1 κουταλιά ζάχαρη (προαιρετικά)
• 4 πρέζες κακάο

Σε μια κατσαρόλα τοποθετήστε τη βανίλια, την κανέλα, το γαρύφαλλο, το πιπέρι, το μοσχοκάρυδο και το νερό και αφήστε τα να βράσουν σε χαμηλή φωτιά για 20 λεπτά. Απομακρύνετε τα από τη φωτιά και σουρώστε. Ξαναβάλτε στη φωτιά το νερό που προέκυψε μετά το σούρωμα και προσθέστε σιγά-σιγά το γάλα ανακατεύοντας. Βγάλτε το μίγμα από τη φωτιά και προσθέστε τη σοκολάτα κομμένη σε κομματάκια. Συνεχίστε να ανακατεύετε. Χτυπήστε την κρέμα γάλακτος με τη ζάχαρη, αδειάστε τη σαντιγί πάνω από το μίγμα της σοκολάτας και αφήστε το για λίγα λεπτά να βράσει ανακατεύοντας συνεχώς με μια ξύλινη κουτάλα. Σερβίρετε το ρόφημα σε κούπες και πασπαλίστε κάθε κούπα με κακάο ή κανέλα - ό,τι προτιμάτε. Και μην ξεχνάτε: πίνεται πολύ ζεστή!

Ουφ, τελείωσα! Άντε, καλό απόγευμα!
ΑΜΕΛΟΔΗΜΗΤΡΑ

Στης Λαρίσης το ποτάμι...

... 'κει θα πέσω να πνιγώ!

Εγώ, βέβαια, δεν το συνιστώ... τουλάχιστον όχι πια! Όχι επειδή η αυτοκτονία είναι αμαρτία, αλλά επειδή, πολύ απλά, ΔΕ θα πνιγείτε! Που να το βρεί ο έρμος ο ποταμός το νερό για να πνιγείτε;;;

Άντε, και βρήκατε λίγο νεράκι... και πάλι το μόνο που θα καταφέρετε είναι να χτυπήσετε και το πιο πιθανό είναι να βγείτε... γκουχ-γκουχ, γκλουπ (ξεροβήχω & ξεροκαταπίνω, καλέ!)... μεταλλαγμένοι! Ναι, αυτό που ακούσατε!

Τόσο σκουπίδι που είναι μαζεμένο στις όχθες αλλά και μέσα στο νερό και τόσα δηλητήρια που ρίχνουν χρόνια τώρα οι αγρότες, τι περιμένετε; Να μην αναφέρω βέβαια και το κλείσιμο του φράγματος για να γίνουν, λέει, έργα στο ποτάμι μέσα στη Λάρισα. Στάσιμο το νεράκι για δύο χρόνια κι απ' το κακό του έχει πρασινίσει και φύτρωσε! Σαν χλοοτάπητας έγινε το καημένο και αποτελεί κίνδυνο για τις γιαγιάδες που το περνάνε για γρασίδι και σα θυμούνται τα παιδικάτα τους, πάνε να ξαπλώσουν πάνω. Στο τσάκ τις προλαβαίνουν τα παιδιά και τα εγγόνια τους: "Μη, γιαγιά, μη! Νερό είναι!"


Που λέτε, δεν του φτάνουν όλα αυτά του καημένου του Πηνειού, που αν ήταν άνθρωπος θα είχε αυτοκτονήσει απ' τον καημό του, αλλά ταυτόχρονα του κόβουν τα δεντράκια για τα "έργα" που προανέφερα - βλέπεις θέλουν να μας κάνουν Παρίσι με καραβάκια να πηγαινοέρχονται στο ποτάμι και να κάνουν βόλτα τους τουρίστες! Α, ρε Δήμαρχε! Ποιο ποτάμι; Αυτό που στερεύει;;; Που σε λίγα χρόνια θα λέμε το νερό νεράκι;;; Δεν ασχολείσαι, λέω εγώ, με τα πολλά και σοβαρά προβλήματα της Λάρισας;

Να μην αναφέρω τις αμμοληψίες που γίνονται σε διάφορα σημεία κατα μήκος του ποταμού και τις αποψιλώσεις για να γίνουν αυτές οι αμμοληψίες. Σε μια εποχή δε, που ο Νομάρχης επίσημα απαγορεύει τις αμμοληψίες αλλά ανεπίσημα... ποιος ξέρει τι γίνεται;;

Διάβασα σχετική ανάρτηση (δες εδώ)στο site/blog των Οικολόγων Πράσινων Λάρισας και έφριξα!

Πάρτε και τα δύο βιντεάκια των Οικολόγων Πράσινων Λάρισας (μπράβο, παιδιά! συνεχίστε την καλή δουλειά):
Για τις κοίτες του ποταμού μέσα στην πόλη:

Για το ποτάμι σε περιοχή κοντά στα Τέμπη:

Καλή βδομάδα,
ΑΜΕΛΟΔΗΜΗΤΡΑ

Χρυσάνθεμα τα λατρέμενα

Τα λουλούδια του φθινοπώρου.

Τα λατρεύω! Μάλλον επειδή τα έχω συνδυάσει με τη γιορτή μου... αυτά και το κατακίτρινο φόρεμα που πάντα αγόραζα για του Αγίου Δημητρίου. Η μητέρα μου πάντοτε είχε και έχει στον κήπο χρυσάνθεμα και ανυπομονούσαμε να φτάσει η εποχή τους. Λατρεμένο χρώμα το κίτρινο αλλά πείτε μου πως ν' αντισταθώ στα ρόζ, τα φούξια, τα κόκκινα, τα δίχρωμα, τρίχρωμα, κ.ο.κ.;

Το προηγούμενο Σαββατοκύριακο επισκέφτηκα το χωριό μου όπως συνήθως και με την ευκαιρία του τριημέρου βρήκα χρόνο να φωτογραφήσω μερικά από τα αγαπημένα μου λουλούδια. Περιττό να πω ότι παρά το κρύο ήμουν και τις τρεις μέρες έξω για να τα χαζεύω. Να 'τα, λοιπόν, κι ελπίζω να σας κάνουν να νιώσετε το ίδιο όμορφα που ένιωσα κι εγώ και συνεχίζω να νιώθω βλέποντας και ξαναβλέποντας τις φωτογραφίες.

1. Συνδυασμός χρυσού και κανελί! Τέλειο, έτσι;

2. Το πανέμορφο φούξια

3. Ροζ όνειρο! (τεράστιος θάμνος γεμάτος από ροζ λουλούδια)

4. Λευκό=αγνότητα

5. γλυκό σα ζαχαρωτό

6 Ρίγες παντού

6. Υπέροχο σομόν

7. Λαμπερό σαν τον ήλιο8. Φούξια, άσπρα, δίχρωμα όλα στο ίδιο φυτό9. κι άλλο κίτρινο10. Ο ίδιος ρόζ θάμνος που είδατε στο 3 φωτογραφημένος απ' έξω.

11. Πανδαισία χρωμάτων

12. Και πάλι κίτρινο! Είπαμε είναι το αγαπημένο μου χρώμαΊσως να μην ξέρατε ότι:

• καλλιεργήθηκαν αρχικά στην Κίνα ως βότανο από το 15ο αι. π.Χ.
  
• εισήχθη στην Ιαπωνία τον 8ο αι. μ.Χ. κι ο αυτοκράτορας το υιοθέτησε ως την επίσημη σφραγίδα του
  
• το φεστιβάλ χαράς στην Ιαπωνία γιορτάζει αυτό το λουλούδι
• στην Ευρώπη εισήχθη τον 17ο αι. μ.Χ.
• σε μερικά μέρη της Ασίας χρησιμοποιείται για να φτιαχτεί ένα γλυκό ποτό που ονομάζεται "τσάι από χρυσάνθεμα" και λέγεται ότι έχει θεραπευτικές ιδιότητες (χρησιμοποιείται κυρίως για τη γρίπη !)
  

Ελπίζω να έχετε μια υπέροχη Κυριακή! Α, και μην ανησυχείτε για τη Δευτέρα. Απολαύστε τη σημερινή μέρα!

ΑΜΕΛΟΔΗΜΗΤΡΑ

Μια ταινία ~ χίλια συναισθήματα Μέρος 6ο

Επαναφέρω τη σειρά αναρτήσεων για τις αγαπημένες μου ταινίες. Θυμίζω στους παλλιούς/Εξηγώ στους καινούργιους αναγνώστες ότι περιγράφω ταινίες που έχω αγαπήσει. Μπορεί να είναι πρόσφατες ή και μερικών (ως και αρκετών, θα έλεγα) χρόνων πίσω.

Χθες το βράδυ, η ανάρτηση με τίτλο Κλαψ-Λυγμ μιας καινούριας φίλης εδώ στο blogger μου θύμισε τις 3 ταινίες στις οποίες έχω κλάψει πολύ (πάαααααααρα πολύ) και έτσι αποφάσισα να αναφέρω μία από αυτές. Ταινία του περσινού χειμώνα που αδικήθηκε πολύ στα Όσκαρ - δεν είναι η πρώτη φορά βέβαια που αδικούνται ταινίες στα Όσκαρ - που τη βρήκα υπέροχη!
ΠΡΟΣΟΧΗ! Επειδή έκλαψα δε σημαίνει ότι είναι μελό! Κάθε άλλο. Είναι μια όμορφη ταινία γεμάτη αισιοδοξία (εγώ απλά επηρεάστηκα γιατί έχει να κάνει με την με μία από τις αδυναμίες μου). Και ο τίτλος αυτής:

AUGUST RUSHΣκηνοθεσία: Kirsten Sheridan (ναι, γυναίκα είναι)
Σενάριο: Nick Castle & James V. Hart
και συγγραφείς: Paul Castro & Nick Castle
Ηθοποιοί:
Εvan Taylor - August Rush: Freddie Highmore
Το καταπληκτικό πιτσιρίκι με τα πονεμένα ματάκια (γεννημένος ηθοποιός!) που γνωρίσαμε στο Finding Neverland και μάθαμε καλά στο Charlie & the chocolate factory.
Lyla Novacek(η μαμά): Keri Russell
Louis Connelly(ο μπαμπάς): Jonathan Rhys Meyers
Maxwell "Wizard" Wallace: Robin Williams (σε ασυνήθιστο ρόλο)
Richard Jeffries: Terrence Howard
και πολλοί άλλοι...
Πλοκή:
Η ιστορία ενός χαρισματικού Ιρλανδού τραγουδιστή ροκ μπάντας (Rhys Meyers) και μιας νεαρής τσελίστριας (Russell) οι οποίοι συναντιούνται ένα μαγικό βράδυ στη ταράτσα ενός κτιρίου στην πλατεία Washington της Νέας Υόρκης. Χωρίς να το θέλουν οι ίδιοι οι δρόμοι τους χωρίζουν αφήνοντας πίσω τους ένα βρέφος, τον Evan ή August (Highmore) που μένει ορφανό. Η μοίρα τα φέρνει έτσι ώστε κανείς απ' τους δυο να μην ξέρουν για αυτό το παιδί αφού ο πατέρας της τσελίστριας της λέει ψέμματα ότι γεννήθηκε νεκρό. Έτσι, 11 χρόνια μετά, ο August αρχίζει την αναζήτηση αφού το σκάσει από το ορφανοτροφείο που ζούσε ως τότε. Με μόνο εφόδιο και σύμμαχο τη μουσική, θα προσπαθήσει να βρει τους γονείς του. Θα τα καταφέρει άραγε;Η ταινία είναι μεν δραματική αλλά με στοιχεία παραμυθιού (ξέρετε, αυτά που αρέσουν σε μένα). Με συνεπήρε από την πρώτη σκηνή όταν η φωνή του August λέει: "Η μουσική είναι παντού γύρω σου. Το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να την ακούσεις" καθώς και: "Πιστεύω στη μουσική με τον τρόπο που κάποιοι άνθρωποι πιστεύουν στα παραμύθια". Αυτό ήταν! Άρχισα τα κλαψ - λύγμ και δεν τελείωσα παρά μόνο όταν η ταινία τελείωσε (τι να κάνω η καημένη που η μουσική είναι μεγάλη αγάπη μου;) Αυτή η ταινία, το θέμα της, δηλαδή, αλλά και ο τρόπος που οι ηθοποιοί απέδωσαν τους ρόλους τους με συγκίνησε βαθύτατα. Λίγες ταινίες όπως προανέφερα με έχουν συγκινήσει τόσο.

Αν δεν την έχετε δει, μην τη χάσετε! Αν αγαπάτε τη μουσική θα αγαπήσετε και την ταινία. Αν δεν αγαπάτε τη μουσική, δείτε την! Θα σας κάνει να αντιληφθείτε τι χάνατε τόσα χρόνια.
Περιττό να πω ότι η μουσική της ταινίας είναι φανταστική!

Καλό Σαββατοκύριακο!

Γκρίνια, γκρίνια, γκρίνια...

ΥΠΟΤΙΤΛΟΣ: Multitasking

Τι ήθελα και είπα ότι τώρα που έχω ίντερνετ θα τα λέμε; Τρομάρα μου! Που να βρώ τον χρόνο; Ανάμεσα σε μαθήματα, σεμινάρια, διάβασμα, διορθώσεις, το συντονισμό σεμιναρίων μεθοδολογίας που θα ξεκινήσουν σύντομα που να βρω χρόνο για προσωπική ζωή πόσο μάλλον για blogging;

Ανάθεμα, αν μέσα σε 24 ώρες προλαβαίνω να κοιμηθώ. Έχω καταντήσει ζόμπι! Ας είναι καλά η μανούλα μου που μου φέρνει και κανένα πιάτο φαγητό γιατί αλλιώς θα λιμοκτονούσα.

Θα μου πεις, καλά να πάθω! Τι τα ήθελα τα σεμινάρια και την ευθύνη του συντονισμού; Έλα, όμως, που τα άτιμα σεμινάρια χρειάζονται. "Που πας χωρίς εφόδια;" όπως θα έλεγε μια φίλη μου. Κι ας όψεται η φιλοτιμία μου που προσφέρθηκα να συντονίσω το σεμινάριο μεθοδολογίας.

Πάρ' τα τώρα, Δημητρούλα, και μη μιλάς!

ΑΜΕΛΟΔΗΜΗΤΡΑ

Υ.Γ. Τα είπα και ξεθύμανα! Χαχαχά!

Ααααα... δεν αντέχω!

Δεν αντέχω, σας λέω, δεν αντέχω!

Δεν αντέχω άλλο πια να με πιάνουν κορόιδο! Ποιος με πιάνει κορόιδο, ρωτάτε; Ρωτήστε καλύτερα ποιος πιάνει κορόιδο τους Λαρισαίους γενικά!

Να απαντήσω; Να το πάρει ο Πηνειός; Ε, λοιπόν, θα σας πω! Ο Δήμος Λαρισαίων! Πιο συγκεκριμένα η Δημοτική Επιχείρηση Ύδρευσης και Αποχέτευσης Λάρισας μας πιάνει τον κ*** χρόοοονια τώρα.

Μην ρωτάτε γιατί τώρα με ενοχλεί. Πάντα με ενοχλεί αλλά τώρα που τα πράγματα γίνονται πιο δύσκολα... που όλος ο πλανήτης αντιμετωπίζει εκτός των άλλων και οικονομική κρίση θα'πρεπε να πάψουν να μας χρεώνουν με 20 κυβικά νερού ξοδέψουμε δεν τα ξοδέψουμε!

Εγώ, η καημένη, ενεργή οικολόγος, τρομάρα μου, προσέχω να μην αφήνω βρύσες να τρέχουν, καζανάκια να στάζουν και γενικά ξοδεύω το νερό με οικονομία. Ποτέ δεν έχω καταναλώσει πάνω από 5 κυβικά το δίμηνο. Συνήθως ξοδεύω γύρω στα 3.

Αντί, λοιπόν, ο δήμος να επιβραβεύει αυτούς που προσπαθούν να μην κάνουν σπατάλες στο νερό, που μην κοροϊδευόμαστε θα λέμε το νερό νεράκι σε λίγο, πάει και τους χρεώνει 20 κυβικά με το έτσι θέλω.

Ειλικρινά, σας μιλάω, πολλές φορές μου ήρθε ν' αφήσω τη βρύση να τρέχει. Τουλάχιστον αφού τα πληρώνω ας τα ξοδεύω. Αν δεν ήταν αυτή η άτιμη η οικολογική μου συνείδηση ίσως να το είχα κάνει. Δεν μπορώ όμως. Δεν μπορώ. Και σίγουρα υπάρχουν κι άλλοι σαν και μένα. Ξέρω, επίσης, ότι σε άλλες πόλεις δεν ισχύει αυτό το σύστημα. Ό,τι καταναλώνουν, πληρώνουν. Εδώ γιατί έτσι; Μάλλον είμαστε πιο κορόιδα.

Κύριοι "υπεύθυνοι" της ΔΕΥΑΛ ή του Δήμου Λαρισαίων με ακούτε;

Κάντε κάτι αντί να κάθεστε και να τα ξ...

Μετα τιμής,
Αμελοδήμητρα

Ε ε επέστρεψε!

Να 'μαι, λοιπόν! Σας ξανάρθα!

Ε, άργησα λιγάκι, αλλά... το καλό πράμα αργεί να γένει λέει ο λαός. Ας όψεται η οξ' από 'δώ (βλέπε Forthnet) που με ταλαιπώρησε ένα μήνα και μισό - όπως λέμε ένα ζώο και μισό - αλλά να'μαι τώρα εδώ! Δυνατή και έτοιμη για όλα.. γκμχ, γκμχ.. δηλαδή, σχεδόν για όλα. Μην παίρνετε αέρα!

Ξέρω πως δεν βγάζω και πολύ νόημα τώρα, αλλά τι ειρμό να έχουν αυτά που λέω η καημένη αφού είμαι κουρέλι μετά από τεσσάρων ημερών πρωινά σεμινάρια και απογευματινά μαθήματα; Ζωντανή-νεκρή, ζόμπι ένα πράμα.

Γι΄αυτό, εξκιουζεμουά, αλλά θα είμαι καλύτερα αύριο... νομίζω! Ευελπιστώ!

Επέστρεψα, το λεπόν, και θα τα λέμε... Θεού θέλοντος και Φορθνέτ επιτρέποντος!

(Α)ΜΕΛΟΔΗΜΗΤΡΑ

~***~

ΥΓ: η προηγούμενη ανάρτηση δεν φαίνεται σε όλους. Μάλλον είναι θέμα explorer δικού σας και γραμματοσειράς που χρησιμοποιώ. Θα το φροντίσω.

Καρότο, αυγό ή κόκκος καφέ;

Μια νεαρή γυναίκα πήγε στη μητέρα της και της μίλησε για τη ζωή της και πως τα πράγματα ήταν πολύ δύσκολα για εκείνη.

Δεν ήξερε πως να βελτιώσει την κατάσταση και ήθελε να εγκαταλείψει κάθε προσπάθεια, να τα παρατήσει. Είχε κουραστεί να προσπαθεί και να παλεύει. Της φαινόταν πως μόλις λυνόταν ένα πρόβλημα, ένα άλλο καινούριο προέκυπτε.

Η μητέρα της, λοιπόν, την πήγε στην κουζίνα. Γέμισε τρία δοχεία με νερό και έβαλε το κάθε ένα σε δυνατή φωτιά. Γρήγορα το νερό στα δοχεία άρχισε να βράζει.

Στο πρώτο δοχείο έβαλε καρότα, στο δεύτερο αυγά και στο τελευταίο έβαλε κόκκους καφέ. Τα άφησε λίγο να βράσουν χωρίς να πει ούτε μία λέξη.

Μετά από λίγη ώρα έκλεισε τα μάτια της κουζίνας. Έβγαλε τα καρότα έξω απ' το νερό και τα έβαλε σ'ένα μπολ. Έβγαλε τα αυγά και τα έβαλε σε ένα άλλο μπολ. Μετά τράβηξε τον καφέ απ' τη φωτιά και τον έβαλε σε ένα φλυτζάνι.

Γυρνώντας στην κόρη της τη ρώτησε:
- Πες μου τι βλέπεις;
- Καρότα, αυγά και καφέ!
απάντησε η κόρη.

Η μητέρα της την τράβηξε πιο κοντά και της ζήτησε ν' αγγίξει τα καρότα. Το έκανε και παρατήρησε ότι ήταν μαλακά. Μετά η μητέρα ζήτησε απ' την κόρη της να πάρει ένα αυγό και να το σπάσει. Αφού το ξεφλούδισε προσεκτικά, παρατήρησε πως το αυγό ήταν σφιχτό. Στο τέλος η μητέρα ζήτησε απ' την κόρη της να πιεί μια γουλιά καφέ... Η κόρη χαμογέλασε καθώς μύριζε το πλούσιο άρωμά του. Μετά ρώτησε:
- Τι σημαίνουν όλα αυτά, μητέρα;

Η μητέρα τής εξήγησε ότι το καθένα από αυτά τα διαφορετικά αντικείμενα είχει αντιμετωπίσει τις ίδιες συνθήκες, δηλαδή, το βραστό νερό. Το κάθε ένα, όμως, αντέδρασε διαφορετικά.

Το καρότο αρχικά μπήκε στο νερό δυνατό και σκληρό. Εντούτοις, εφόσον τοποθετήθηκε στο βραστό νερό, μαλάκωσε κι έγινε αδύναμο. Το αυγό ήταν εύθραυστο. Το λεπτό εξωτερικό του περίβλημα προστάτευε το υγρό εσωτερικό του, αλλά μετά την τοποθέτηση στο βραστό νερό, το εσωτερικό του σκλήρυνε.

Όμως, οι κόκκοι του καφέ ήταν μοναδικοί. Μετά την τοποθέτησή τους στο βραστό νερό, άλλαξαν το νερό!

Αυτή η ιστορία έφτασε σε μένα με e-mail από μια φίλη. Το διάβασα κι άρχισα ν' αναρωτιέμαι τι απ' όλα αυτά είμαι εγώ... καρότο, αυγό ή κόκκος καφέ;

Η ιδέα να είσαι σαν τον καφέ, δηλαδή να μπορείς ν' αλλάξεις το 'νερό' σε δύσκολες καταστάσεις, είναι εξαιρετική. Να μη σκληραίνεις αλλά ούτε οι δυσκολίες να σε μαλακώνουν, να σε λυγίζουν. Να αλλάζεις εσύ τις καταστάσεις κι όχι αυτές εσένα...

Μακάρι να ήμουν κόκκος καφέ!

Εσείς; Τι είστε; Τι θα θέλατε να είστε;

ΑΜΕΛΟΔΗΜΗΤΡΑ

~Επιστρέφω σύντομα κοντά σας~

Γειά και χαρά, φίλοι.. αλλά και περαστικοί!

Ξέρω ότι λείπω από το μπλογκόσπιτό μου καιρό, αλλά θα επιστρέψω σύντομα. Υπήρξαν κάποια προβλήματα και δεν είχα και το πιο τέλειο καλοκαίρι αλλά τώρα όλα πάνε καλά. Μετακομίζω και σύντομα θα έχω γρήγορο ίντερνετ για να τα λέμε.

Μου λείψατε!

Σας φιλώ,
Δήμητρα~Amelie

Ωδή στη θάλασσα

Θάλασσα...

Απέραντο γαλάζιο...

Μαγεία...

Θάλασσα! Αγαπημένο κομμάτι της ζωής μου. Μικρό κοριτσάκι, σαν ήμουν, ανυπομονούσα να έρθει το καλοκαίρι για να βρεθώ κοντά της, να κολυμπήσω, να παίξω με το νερό, να ρίξω το βλέμμα μου μέχρι εκεί που δεν πάει άλλο, πέρα στον ορίζοντα εκεί που ο ουρανός φιλάει τη θάλασσα... κι απορίες για το πως ήταν εκεί...

Την πρώτη, όμως, φορά που έβλεπα τη θάλασσα κάθε καλοκαίρι, δεν μπορούσα να την πλησιάσω. Την κοίταζα με δέος από μακρυά. Έβλεπα τα κύματα να σκάνε τεράστια στην ακτή και ξεροκατάπινα. Θαύμαζα τη δύναμή της και φοβόμουν ότι αν κολυμπήσω θα με κατάπιναν τα κύματα ή ακόμα χειρότερα θα κατέληγα στο στομάχι κάποιου τεράστιου κήτους, σαν τον Πινόκιο ένα πράμα!

Σιγά-σιγά την προσέγγιζα, υποσχόμενη να είμαι καλή μαζί της και κάνοντας νοερές θυσίες για να την εξευμενίσω... Με δεχόταν στην αγκαλιά της, γινόμασταν φίλες και περνούσε το καλοκαίρι με μακροβούτια και παιχνίδι.

Μετά ερχόταν ο Σεπτέμβρης...

Χρόνια μετά, ενήλικη πια, είδα την ταινία Ιl Postino και για πρώτη φορά άκουσα το υπέροχο ποίημα του Pablo Neruda:

Ωδή στη θάλασσα/Οde to the sea
Εδώ τριγύρω απ' το νησί
η θάλασσα
τι θάλασσα!
Ξεχειλίζει από μόνητης
κάθε στιγμή
λέει ναι, λέει όχι,
λέει όχι, όχι και όχι
λέει ναι μες στα γαλάζια
μες στον αφρό της, μεσά στον καλπασμό της
λέει όχι και όχι.
Δε μπορεί να μείνει γαλήνια,
ξαναλέει: είμαι η θάλασσα
χτυπώντας πάνω σε μια πέτρα
χωρίς να κατορθώνει να την πείσει,
τότε
με τις εφτά πράσινες γλώσσες
εφτά πράσινων σκυλιών,
εφτά πράσινων τίγρεων,
εφτά πράσινων θαλασσών,
τη διατρέχει, την αγκαλιάζει,
τη διαποτίζει
και χτυπάει το στήθος της
ξαναλέοντας τ' όνομά της.

Ω θάλασσα, έτσι ονομάζεσαι,
ω σύντροφε ωκεανέ,
μη χάνεις το χρόνο και το νερό,
μην αναταράζεσαι τόσο,
βοήθησέ μας.
Ψαράδες είμαστε,
άνθρωποι του γιαλού, πεινούμε και κρυώνουμε,
είσαι ο εχθρός μας,
μη τόσο δυνατά χτυπάς,
μη φωνάζεις έτσι,
την πράσινη άνοιξε κασετίνα σου,
κι απόθεσε μέσα στα χέρια
όλων μας,
το ασημένιο δώρο σου:
το ψάρι το καθημερινό...


Here surrounding the island,
There's sea.
But what sea!
It's always overflowing.
Says yes,
Then no,
Then no again,
And no,
Says yes
In blue
In sea spray
Raging,
Says no
And no again.
It can't be still.

It stammers
My name is sea.

It slaps the rocks
And when they aren't convinced,
Strokes them
And soaks them
And smothers them with kisses.

With seven green tongues
Of seven green dogs
Or seven green tigers
Or seven green seas,
Beating its chest,
Stammering its name,

Oh Sea,
This is your name.
Oh comrade ocean,
Don't waste time
Or water
Getting so upset
Help us instead.
We are meager fishermen,
Men from the shore
Who are hungry and cold
And you're our foe.
Don't beat so hard,
Don't shout so loud,
Open your green coffers,
Place gifts of silver in our hands.
Give us this day our daily fish...

Ένιωσα όλα αυτά τα συναισθήματα που ξέχασα όταν άφησα πίσω μου την παιδική μου ηλικία και χάρηκα τόσο πολύ!

Σας φιλώ,
Amεliε*Dήmηtρa

Κ.I.S.S.

Keep

It

Simple,

Stupid!

Λόγια και νοήματα με τα οποία πρέπει να ζούμε. Ζούμε σε μια πολύπλοκη εποχή με πολύπλοκους ανθρώπους παίρνοντας πολύπλοκες αποφάσεις για πολύπλοκα θέματα. Όλα είναι ιδιαιτέρως σύνθετα κι όμως όλες οι μεγάλες αποφάσεις που πήρα και μου άλλαξαν τη ζωή είχαν έρθει από εκείνο το ήσυχο, απλό κομμάτι της καρδιάς μου.
Νομίζω, και είμαι σίγουρη ότι δεν είμαι η μόνη που έχω την ίδια γνώμη, ότι γενικά σκεπτόμαστε υπερβολικά. Έχω την άποψη πως κάνουμε τα εύκολα δύσκολα επειδή έχουμε χάσει την εμπιστοσύνη στον εαυτό μας. Λέμε: "Δε μπορεί να είναι τόσο εύκολο" και τα περιπλέκουμε όλα. Εγώ, προσωπικά, μπορώ να τα κάνω όλα τόσο δύσκολα όσο δεν γίνεται να το φανταστεί κανείς.
Παράξενο, δεν είναι;
Παράξενο που προτιμούμε να περιπλέκουμε τα πράγματα αντί να εμπιστευόμαστε αυτή τη φωνούλα βαθειά μέσα μας...
Παράξενο να είναι τόσο δύσκολο να εμπιστευτούμε τον εαυτό μας...

Ο Ντοστογιέφσκι, αν δεν κάνω λάθος, είχε πεί το εξής: "Μόνο η καρδιά ξέρει πως να βρίσκει αυτό που είναι πραγματικά πολύτιμο." Ένας σοφός που τον 19 αιώνα έλεγε αυτό που προσπαθώ συνεχώς να υπενθυμίζω στον εαυτό μου τώρα...

Κ.I.S.S. λοιπόν!

Χαιρετώ σας και φιλώ σας!
Δήμητρα*Amelie

Η συνταγή της Αμελί...

Creme Brulee

ή
αλλιώς...
Kαμένη Kρεμούλα

Η συγκεκριμένη συνταγή χρονολογείται από το 1909. Τη βρήκα πριν από μερικούς μήνες και τη δοκίμασα. Βγήκε καταπληκτική αν και δεν είχα φλόγιστρο για καλύτερη καραμέλα.

Υλικά

• 2 1/2 κούπες κρέμα γάλακτος (με όλα τα λιπαρούλια)
  
• 4 μεγάλοι κρόκοι αυγών
  
• 1/4 ως 1/3 της κούπας ψιλή ζάχαρη αν και η κλασσική συνταγή δεν χρησιμοποιεί καθόλου γιατί η γλύκα της καμένης ζάχαρης φτάνει (εγώ τη δοκίμασα χωρίς)
• 1 κλωνάρι βανίλιας, προαιρετικό

Οδηγίες

• Προθερμάνετε το φούρνο.
• Ανακατέψτε τη κρέμα γάλακτος με τη βανίλια και βάλτε το μείγμα σε μπεν μαρί σε χαμηλή φωτιά μέχρι να αρχίσει να αχνίζει
• Χτυπήστε τους κρόκους με τη ζάχαρη μέχρι να γίνει ένα ομοιόμορφο μείγμα.
• Όταν η κρέμα γάλακτος βγάζει ατμούς, σβήστε τη φωτιά και ρίξτε ένα τμήμα της κρέμας σιγά σιγά μέσα στο μείγμα αυγών ανακατεύοντας γρήγορα. Αυτό θα ζεστάνει τα αυγά που σημαίνει ότι δεν θα σβολιάσουν.
• Αρχίστε να ανακατεύετε την κρέμα γάλακτος και σταδιακά ρίξτε τους κρόκους μέσα ενώ ταυτόχρονα χτυπάτε γρήγορα.
• Όταν είναι καλά χτυπημένο, χωρίστε το μείγμα σε μικρά πυρίμαχα μπολ. Για καλύτερα αποτελέσματα μπορείτε να τα βάλετε στο ψυγείο για μια νύχτα.
• Βάλτε τα μπολ σε ταψί με ψηλά τοιχώματα. Βάλτε ζεστό νερό μέχρι τη μέση.
• Ψήστε το για 35-45 λεπτά.(*)
• Καλύψτε τα και αφήστε τα να κρυώσουν για δυο ώρες περίπου.
• Όταν θέλετε να τα σερβίρετε, ρίξτε πάνω στο κάθε μπολ ένα λεπτό στρώμα ζάχαρης. Αν έχετε φλόγιστρο, κάψτε τη ζάχαρη μέχρι να πάρει ένα ωραίο χρυσαφί χρώμα. Αν δεν έχετε φλόγιστρο, βάλτε το στο γκρίλ στο ψηλότερο τμήμα της σχάρας.
  

(*) Το καλύτερο τεστ για να δείτε αν έγινε η κρέμα είναι καθώς ψήνεται, να κουνήσετε ελαφρά τα μπολ (με λαβίδα ή γάντια φούρνου). Είναι έτοιμο όταν οι άκρες είναι σταθερές αλλά στη μέση κουνιέται σα ζελέ.

καλή όρεξη!

Θάλασσα...

...Προστατέψτε την!

***

Συγχωρέστε με που δεν επισκέπτομαι τα ιστολόγιά σας τώρα τελευταία! Υπάρχει λόγος σοβαρός! Θα σας εξηγήσω κάποια στιγμή!

Σας φιλώ!
Δήμητρα~Amelie

Η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται!

Aνάποδο πλάσμα!

Έτσι με φώναζε - και με φωνάζει ακόμα, δηλαδή - η μάνα μου κάθε φορά που της πήγαινα κόντρα.

Ανάποδο πλάσμα...

Ανάποδο... μωρό
...έτσι γεννήθηκα! Με το κεφάλι κατεβαίνουν όλα τα μωρά του κόσμου, με τα πόδια εγώ! Από τότε ήθελα να φεύγω...

Ανάποδο και αρρωστιάρικο!

Τα χαΐρια μου φάνηκαν αμέσως. Γεννήθηκα με τόσο ίκτερο που οι γιατροί δεν έδιναν καμία ελπίδα. Αχ, αυτοί οι γιατροί! Πόσες φορές την έχουν πατήσει μαζί μου!

Αφιερώνω, λοιπον, αυτή την ανάρτηση στους γιατρούς που διέψευσα πάμπολλες φορές... και στους γονείς μου, εννοείται.

Γιατί τα λέω όλα αυτά; Απλούστατα! Αύριο γιορτάζω τα γενέθλιά μου!!

Τουρτίτσα πάρτε μόνοι σας. Έχω ποικιλία για όλα τα γούστα


Σοκολάτα πικρή...σοκολάτα και βατόμουρα...


σοκολάτα γάλακτος...


Kεκάκι κανείς;;;

Εσείς τι θα τους λέγατε;

Πρόσκληση έλαβα από την amelie για ένα διαφορετικό παιχνίδι που εμπνεύστηκε. Να, λοιπόν οι όροι του παιχνιδιού:

1. Πάρε μια πένα

2. Βούτα την στο μυαλό σου

3. Γράψε τρεις προτάσεις που θα έλεγες μπροστά σε όλους τους λωποδύτες που μας κυβερνούν

4. Προσκαλέστε όσους θέλετε

και ξεκινώ...

Ντροπή σας που ο βασικός μισθός σ’ αυτή τη χώρα (που είναι και ο μισθός των περισσότερων) είναι 700 ευρώ ενώ σε άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι πάνω από 1200!

Κάντε, επιτέλους, κάτι ουσιαστικό για το περιβάλλον! Δεν βαρεθήκατε να παίρνετε συνεχώς πρόστιμα από την Ε.Ε.;; Αλλά, βέβαια, δεν τα πληρώνετε εσείς!

Δεν πιστεύω πια ούτε εσάς, ούτε και τους δημοσιογράφους! Η μύτη σας μεγαλώνει, ρεεεε!!!

και προσκαλώ τους:
Lily
Αστερόεσσα
Ζαχαρούλα
Τζονάκος
Εκάτη
Λέλα
Butterfly
Spyros

Εννοείται πως μπορεί να παίξει όποιος άλλος επιθυμεί!

Αυτά για την ώρα!

Να είστε καλά,
Αmεliε * Dήmηtρa

Ιστορία παλιά...

Την επόμενη μέρα μετά τα όγδοα γενέθλιά μου, ο πατέρας μου μου είπε, "Ξύπνα! Ντύσου!" Από ένα άνοιγμα ανάμεσα στις βαριές κουρτίνες μπορούσα να διακρίνω το πρώτο φως της ημέρας. Κοίταξα το ρολόϊ δίπλα στο κομοδίνο. Έδειχνε μόλις έξι παρά είκοσι. "Μπαμπάαα!" γκρίνιαξα, "Είναι πολύ νωρίς!" Αλλά αυτός είχε ήδη φύγει από το δωμάτιο.
Σηκώθηκα, φόρεσα γρήγορα-γρήγορα ένα παντελόνι κι ένα μπλουζάκι και βγήκα από το δωμάτιο. Σκοτάδι και ησυχία παντού στο σπίτι. Κατευθύνθηκα προς την κουζίνα. Εκεί βρήκα τον πατέρα μου όρθιο να με περιμένει. "Τι έγινε μπαμπά; Δεν έχω σχολείο. Ξέχασες ότι τελειώσαμε για φέτος;" σκέφτηκα να ρωτήσω αλλά το βλέμμα του μου έλεγε πως δεν έπρεπε να πω τίποτα. Είχε κάτι το... απαγορευτικό! Κάτι συνέβαινε. Ο πατέρας μου είχε αυτή τη ρυτίδα στη μέση του μετώπου. Τη ρυτίδα που είχε πάντα όταν ανησυχούσε για κάτι...
"Πιες το γάλα σου για να φύγουμε!" μου είπε. Να πηγαίναμε που;; Δεν τόλμησα να ρωτήσω.

Λοιπόν, αυτή εδώ είναι η αρχή μιας ιστορίας που θα μπορούσε να είναι αστεία, δραματική, τρομακτική, οτιδήποτε. Έχω μια ιδέα. Αντί να την τελειώσω εγώ, τι λέτε να την γράψουμε μαζί;;; Ως ένα παιχνίδι, δηλαδή. Ακούστε τους κανόνες.

1. O κάθε ένας από εσάς (ή κι εγώ) που θα συνεχίσετε την ιστορία θα πρέπει να γράφετε από μία πρόταση ως 100 περίπου λέξεις.
2. Θα πρέπει να διαβάζετε αυτά που έγραψε ο προηγούμενος για να συνεχίσετε από εκεί.
3. Οι συνέχειες θα γραφτούν ως σχόλια σ' αυτό το ιστολόγιο. Αν θέλετε να κάνετε κάτι παρόμοιο στο δικό σας ιστολόγιο, θα πρέπει να ξεκινήσετε άλλη ιστορία.
4. Ακόμη κι αν γράφετε το τέλος της ιστορίας αφήστε περιθώριο για κάποιον άλλο να το συνεχίσει.
   

Δώστου κλώτσο να γυρίσει, παραμύθι να... συνεχίσει!!

Μια ταινία ~ χίλια συναισθήματα Μέρος 5ο

Παρασκευή και όχι Σάββατο παρουσιάζω την ταινία αυτή τη φορά! Επειδή το περιβάλλον δεν πρέπει να μας απασχολεί μια μέρα το χρόνο μόνο, να μια ταινία που λάτρεψα και είναι σχετική...

Το ταξίδι του αυτοκράτορα
***

Σκηνοθεσία: Luc Jacquet
Αφήγηση στα Αγγλικά: Morgan Freeman
Υπόθεση:
Κάθε χειμώνα στην καρδιά των πάγων της Ανταρτικής, στο πιο αφιλόξενο τοπίο της Γης, γίνεται ένα απίστευτο ταξίδι εδώ και χιλιετίες. Χιλιάδες Αυτοκρατορικοί πιγκουίνοι εγκαταλείπουν τον ωκεανό και ξεκινούν το ταξίδι τους προς την ενδοχώρα - ένα ταξίδι 110 χιλιομέτρων περίπου. Η περιοχή δεν συντηρεί καμιά άλλη μορφή ζωής.
Με μικρά βήματα, στοιχισμένοι σαν στρατός, καταπονημένοι απο τις μαινόμενες χιονοθύελλες και σε θερμοκρασίες ανυπόφορες (-50 ως -70 βαθμούς Κελσίου), οι Αυτοκρατορικοί πιγκουίνοι παλεύουν με τα στοιχεία της φύσης οδηγούμενοι απο μια παντοδύναμη επιθυμία... την αναπαραγωγή, τη συνέχιση του είδους τους...

Πρέπει να ομολογήσω ότι μετά το τέλος της ταινίας - την πρώτη φορά που την είδα- έμεινα βουβή! Συμβαίνει βλέπετε μερικές φορές όταν διαβάζεις, βλέπεις, ακούς κάτι αληθινά όμορφο και απλό να μην μπορείς να μιλήσεις. Και τι να πεις; Τι λόγια μπορούν να περιγράψουν τα συναισθήματα; Γι' αυτό, λοιπόν, μην περιμένετε κριτική για τις λήψεις, τη σκηνοθεσία, κτλ, κτλ... Πολύ απλά:

ΥΠΟΚΛΙΝΟΜΑΙ!

ΜΟΥ ΑΡΕΣΕΙ... ΔΕ ΜΟΥ ΑΡΕΣΕΙ...

Παγκόσμια Ημέρα Περιβάλλοντος σήμερα και μια που μου ζητήθηκε να παίξω αυτό το καινούριο μπλογκοπαίχνιδο είπα να το προσαρμόσω. Μπορεί να παίξει όποιος θέλει, όπως θέλει.

Πάμε λοιπόν:

Μου αρέσει που καλοκαίριασε και θα μπορώ να πηγαίνω για μπανάκι στην θάλασσα

Δε μου αρέσει που κάθε φορά που θα φτάνω στην παραλία, θα με πνίγει το παράπονο και θα αρχίζω μανιωδώς να μαζεύω τενεκεδάκια, σακούλες, πλαστικά μπουκάλια, αποτσίγαρα ενώ ο κάδος βρίσκεται 100 μέτρα μακριά!

~***~

Μου αρέσει που στο σούπερ-μάρκετ βρίσκω πλέον λαμπτήρες εξοικονόμησης ενέργειας.

Δε μου αρέσει που τις περισσότερες φορές έχουν δεκαπλάσια τιμή από τους απλούς.

~***~

Μου αρέσει να κάνω ανακύκλωση χαρτιού. Χαίρομαι που στην πόλη μου μου δίνεται έστω και αυτή η ευκαιρία.

Δε μου αρέσει που ο κοντινότερος μπλε κάδος ανακύκλωσης βρίσκεται 3 χιλιόμετρα μακριά!

~***~

Μου αρέσει όταν άνθρωποι αρχίζουν να ασχολούνται με την οικολογία γιατί αυτό σημαίνει ότι έχει γίνει κατανοητό ότι ο πλανήτης κινδυνεύει.

Δε μου αρέσει όταν κυνηγοί, που σκοτώνουν ζώα για την ευχαρίστησή τους και μόνο, αυτοαποκαλούνται οικολόγοι!!!

~***~

Μου αρέσουν τα σποτάκια του ΥΠΕΧΩΔΕ για το περιβάλλον

Δε μου αρέσει που για τους περισσότερους πολιτικούς και την κυβέρνηση ισχύει η σοφή ρήση, «Δάσκαλε που δίδασκες...»

~***~

Μου αρέσει που γιορτάζουμε την Παγκόσμια Ημέρα Περιβάλλοντος.

Δε μου αρέσει να είμαστε αναγκασμένοι να έχουμε ημέρες για το περιβάλλον, τα παιδιά, τους πρόσφυγες, τη γυναίκα, το AIDS...

~***~

Τηλεόραση αγάπη μου!

«Τελεβιζιόν, τελεβιζιόν,

πόσο μ’ αρέσεις τελεβιζιόν...»

♫♪♫♪♫

Ωχ, συγνώμη! Παρασύρθηκα. Που το θυμήθηκα αυτό το σκοπό; Μόλις είχα μια αναδρομή στο... γκουχ-γκουχ... μακρινό... γκουχ-γκουχ... παρελθόν μου. Τότε που o Καζαντζίδης τραγουδούσε ακόμη τον πόνο του λαού κι ο Μπιθικώτσης έδινε τις πρώτες συναυλίες και ερμήνευε το Άξιον Εστί...

Τότε που η Ελλάδα περνούσε από τη δημοκρατία(!) στη δικτατορία και τελικά στη Μεταπολίτευση... Τότε που υπήρχαν ακόμη γειτονιές και 'σπίτια χαμηλά' με αγιόκλημα και γιασεμί και που οι γυναίκες τα βράδυα του καλοκαιριού παίρναν τις καρεκλίτσες τους και βγαίναν στο δρόμο για κουβεντούλα - τουτέστιν κουτσομπολιό - ενώ τα πιτσιρίκια έπαιζαν κρυφτό, κυνηγητό, ή τα μήλα και έπιαναν τις πυγολαμπίδες του Ιουνίου (κωλοφωτιές τις λέγαμε εμείς) για να τις κάνουν για λίγο 'φακούς' στις μπλούζες τους τρίβοντάς τες...

Τότε που παίρνοντας μια φέτα με ψωμί και μέλι - μέ λάδι κι αλάτι εγώ το ανάποδο - γυρνούσαμε νωρίς το απόγευμα τη γειτονιά και ξυπνούσαμε τους πάντες με τις φωνές μας... Τότε που δεκατιανό σήμαινε βραστό αυγό και θεία Λένα στο ραδιόφωνο! Ναι, έτσι τα είχα συνδυάσει! Αυγό και θεία Λένα! Θεία Λένα και αυγό! Το απογευματινό το συνδύασα αργότερα με τον Μπαρμπαμητούση, τη Σουφλίτσα και τον Κλούβιο (τηλεοπτικοί τύποι αυτοί)! Τι να κάνει, η έρμη, η μάνα μου για να με πείθει να τρώω που ήμουν σαν τον Τιραμόλα;

Τότε, λοιπόν, αρχές της δεκαετίας του 70 και εν μέσω δικτατορίας, μπήκε για τα καλά στη ζωή και τη συνείδηση των Ελλήνων η τηλεόραση. Μαυρόασπρη, μυστηριώδης και σαγηνευτική ως σειρήνα. Δύσκολο να της αντισταθείς. Κι έτσι ο ένας μετά τον άλλο δέχοταν αυτό το μαγικό κουτί στα σπίτια τους.

Ο πατέρας μου αγόρασε την πρώτη μας τηλεόραση όταν η μητέρα μου του απαγόρευσε να δει τον αγώνα με την αγαπημένη του ΑΕΚ σε γειτονικό σπίτι. «Έτσι είσαι;» σκέφτηκε. «Θα δείς...» Και είδαμε! Οικογενειακώς!

Τι είδαμε;;; Ουουουουου... πολλά! Τι παιδικά, τι σειρές, τι αθλητικά! Σ'αυτά τα τελευταία ειδίκευση έκανε ο πατέρας. Και τα πράγματα άλλαξαν...

Τα απογεύματα πλέον δεν έβλεπες τις γυναίκες έξω ή αν τις έβλεπες οι συζητήσεις πια δεν αφορούσαν την 'Μαίρη που φορούσε κόκκινο κραγιόν στην εκκλησία - ντροπή!' ούτε την 'γυναίκα του κυρ Χρήστου που την είδαν με άλλον αγκαζέ'. Οι κουβέντες περιστρέφονταν γύρω από τον Άγνωστο Πόλεμο και τον Παράξενο Ταξιδιώτη - επιτυχίες της εποχής. Τα παιδιά έβλεπαν μίκυ-μάους και καραγκιόζη. Αλήθεια, δεν κατάλαβα ποτέ ποιος βάφτισε όλα τα κινούμενα σχέδια μίκυ μάους!

Εγώ πάλι αποτελούσα ειδική κατηγορία από μόνη μου. Εκτός από τον Μπαρμπαμητούση με τη Σουφλίτσα και τον Κλούβιο που σημειωτέον έβλεπα μόνο χάρη στη Σουφλίτσα η οποία βασάνιζε με τα τερτίπια της και τις πονηριές της τον καημένο τον Κλούβιο, δεν έβλεπα κανένα άλλο παιδικό. Αντίθετα, περίμενα πότε να τελειώσουν οι ειδήσεις για να δω ταινίες! Κατά προτίμηση Αμερικάνικες... τις Ελληνικές τις σνόμπαρα. Ειδικά τις δραματικές τις κορόιδευα! Ξενυχτούσα, λοιπόν, κάθε φορά που είχε ξένη ταινία και ήταν αρκετά συχνά που έβαζε ταινίες.

Σχολείο δεν πήγαινα ακόμη... 4-5 ήμουν δηλαδή. Ξέρω, ξέρω, θα απορείς. Μα πως είναι δυνατόν να έβλεπες ξένες ταινίες; Τι καταλάβαινες; Έλα ντε;;; Κι εγώ δεν ξέρω ακόμη πως και τι καταλάβαινα. Αλλά πίστεψέ με. Τις περισσότερες κλασσικές ταινίες τις είδα όταν ήμουν τέσσερα ως επτά, το πολύ, χρονών... και τις θυμάμαι! Αφού να φανταστείς Αγγλικά καταλάβαινα πολύ πριν πάω φροντιστήριο! Ακόμη θυμάμαι τον πρώτο μου δάσκαλο Αγγλικών να σταυροκοπιέται όταν διάβαζα και μετέφραζα τα παρακάτω μαθήματα χωρίς να μου τα έχει διδάξει! Φαντάσου ένα μικροσκοπικό, κοκαλιάρικο κοριτσάκι στα 9 να ξέρει όλο το αναγνωστικό της Α junior απ' έξω και να το μεταφράζει στα άλλα πιτσιρίκια! Χιχιχί! Αργότερα έμαθα πως έχω αυτό που λένε musical intelligence. Δηλαδή ικανότητα να μαθαίνεις ξένες γλώσσες ακούγοντας τες μόνο... καθώς και μουσική.

Τέλος πάντων, είδα πολλές ταινίες τότε αλλά και αργότερα. Με ιδιαίτερη αδυναμία στα μιούζικαλ και είδωλό μου την Judy Garland αλλά και γουέστερν (έπεφτε πολύ Τζον Γουέιν τότε) και φιλμ νουάρ με Cary Grant (αξεπέραστο Notorious), Humphrey Bogard, Kirk Douglas, James Stewart, Katharine Hepburn, Henry Fonda και πολλούς άλλους. Γενικά ο κινηματογράφος έπαιξε και παίζει μεγάλο ρόλο στη ζωή μου... αλλά αυτό είναι θέμα για άλλη ανάρτηση.

Γενικά υπήρξα παιδί της τηλεόρασης κι εγώ. Μ' αυτήν γαλουχηθήκαμε δυστυχώς ή ευτυχώς. Το δικτατορικό καθεστώς βρήκε την ησυχία του με την τηλεόραση καθώς όλοι ασχολήθηκαν με αυτή... ή έτσι νόμιζε! Ήρθε το Πολυτεχνείο, η Μεταπολίτευση και να που φτάσαμε στο σήμερα. Να τη βρίζουμε όλοι για την κατάντια της, αλλά να μην κάνουμε τίποτα γι' αυτό.

Τώρα, θα μου πείς, ε, και τι να κάνουμε; Έχω μια ιδέα! Μήπως είναι καιρός να την κλείσουμε μέχρι να συνέλθουν μερικοί-μερικοί; Λέω, μήπως;;;;