Σηκώθηκα, φόρεσα γρήγορα-γρήγορα ένα παντελόνι κι ένα μπλουζάκι και βγήκα από το δωμάτιο. Σκοτάδι και ησυχία παντού στο σπίτι. Κατευθύνθηκα προς την κουζίνα. Εκεί βρήκα τον πατέρα μου όρθιο να με περιμένει. "Τι έγινε μπαμπά; Δεν έχω σχολείο. Ξέχασες ότι τελειώσαμε για φέτος;" σκέφτηκα να ρωτήσω αλλά το βλέμμα του μου έλεγε πως δεν έπρεπε να πω τίποτα. Είχε κάτι το... απαγορευτικό! Κάτι συνέβαινε. Ο πατέρας μου είχε αυτή τη ρυτίδα στη μέση του μετώπου. Τη ρυτίδα που είχε πάντα όταν ανησυχούσε για κάτι...
"Πιες το γάλα σου για να φύγουμε!" μου είπε. Να πηγαίναμε που;; Δεν τόλμησα να ρωτήσω.
Λοιπόν, αυτή εδώ είναι η αρχή μιας ιστορίας που θα μπορούσε να είναι αστεία, δραματική, τρομακτική, οτιδήποτε. Έχω μια ιδέα. Αντί να την τελειώσω εγώ, τι λέτε να την γράψουμε μαζί;;; Ως ένα παιχνίδι, δηλαδή. Ακούστε τους κανόνες.
- O κάθε ένας από εσάς (ή κι εγώ) που θα συνεχίσετε την ιστορία θα πρέπει να γράφετε από μία πρόταση ως 100 περίπου λέξεις.
- Θα πρέπει να διαβάζετε αυτά που έγραψε ο προηγούμενος για να συνεχίσετε από εκεί.
- Οι συνέχειες θα γραφτούν ως σχόλια σ' αυτό το ιστολόγιο. Αν θέλετε να κάνετε κάτι παρόμοιο στο δικό σας ιστολόγιο, θα πρέπει να ξεκινήσετε άλλη ιστορία.
- Ακόμη κι αν γράφετε το τέλος της ιστορίας αφήστε περιθώριο για κάποιον άλλο να το συνεχίσει.
23 σχόλια:
...ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΠΩ ΛΕΞΗ,ΗΠΙΑ ΤΟ ΓΑΛΑ ΜΟΥ,ΦΟΡΕΣΑ ΤΑ ΑΘΛΗΤΙΚΑ ΜΟΥ,ΠΗΡΑ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ ΜΟΥ ΤΣΑΝΤΟΥΛΑ,ΚΑΙ ΠΕΡΙΜΕΝΑ ΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ΚΙΝΗΣΗ ΤΟΥ ΠΑΤΕΡΑ ΜΟΥ...
πολύ πολύ ωραία! ευχαριστώ Εκάτη!
Μπήκαμε στο αυτοκίνητο και ξεκινήσαμε... Το βλέμα του πατέρα μου συνέχισε να είναι σκοτεινό.
"Η μητερα σου .." μου ειπε "είναι στο νοσοκομειο, γεννήθηκε ο αδερφός σου... Εκεί πάμε τώρα" Η φράση του έμεινε μετέωρη. Χαμογέλασα και χτύπησα παλαμάκια ενθουσιασμένη. "Αλλά γιατί να ναι τόσο στεναχωρημένος", αναρωτήθηκα. Περιμένα με ανυπομονησία τον ερχομό του μικρού μου αδερφού αλλά ήταν ακόμη νωρίς, Η μητέρα μου ήταν μόλις στον 7ο μήνα.
Ωραία συνέχεια! Ευχαριστώ lela! Για να δούμε τι θα γίνει παρακάτω..
....ΣΤΑΜΑΤΗΣΑΜΕ ΣΕ ΕΝΑ ΑΝΘΟΠΩΛΕΙΟ,ΚΑΙ ΑΓΟΡΑΣΕ Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΕΝΑ ΠΟΛΥ ΟΜΟΡΦΟ ΜΠΟΥΚΕΤΟ ΛΕΥΚΑ ΛΟΥΛΟΥΔΙΑ...ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ ΤΟΥ ΟΜΩΣ ΠΑΡΕΜΕΙΝΕ ΣΚΟΤΕΙΝΟ ΚΑΙ ΓΕΜΑΤΟ ΑΓΩΝΙΑ...ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΠΑΡΩ ΕΝΑ ΑΡΚΟΥΔΑΚΙ ΝΑ ΠΑΩ ΣΤΟΝ ΝΕΟΓΕΝΝΗΤΟ ΑΔΕΡΦΟ ΜΟΥ,ΑΛΛΑ Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΜΕ ΕΒΑΛΕ ΒΙΑΣΤΙΚΑ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟ ΚΑΙ ΞΕΚΙΝΗΣΑΜΕ ΓΙΑ ΤΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ.....
Ωραία! Συνεχίζω εγώ:
Όταν φτάσαμε στο νοσοκομείο, ο ήλιος ήταν ψηλά και μας χαμογελούσε. Βάλαμε το αυτοκίνητο στο πάρκιν και κατευθυνθήκαμε προς την κεντρική πύλη. Ο πατέρας μου με κρατούσε σφιχτά απ' το χέρι. Τόσο σφιχτά που η αγωνία του έρεε και με πλημμύριζε κι εμένα. Τι είχε συμβεί; Γιατί δεν ήταν χαρούμενος ο πατέρας μου; Μήπως δεν ήταν καλά το μωρό; Η μαμά;; Ερωτήσεις που δεν μπορούσα ν' απαντήσω. Δεν μπορούσα καν να μιλήσω. Λες και κάποιος μου είχε πάρει τη φωνή!
Και ξαφνικά στο δρόμο για το δωμάτιο στο οποίο θα με περίμενε η τρομερή έκπληξη ένιωσα ένα χέρι να με τραβάει μακριά από τον πατέρα μου. Μάταια φώναζα, μάταια προσπαθούσα να παραμείνω στην παλάμη του πατέρα μου, μάταια γαντζωνόμουν στον πατέρα μου η αντίπαλη δύναμη ήταν τόσο ισχυρή που ....δε θυμάμαι πια, έχασα τις αισθήσεις μου και μπήκα σε ένα ροζ όνειρο με μια μπλε θάλασσα, με πολύ υγρό στοιχείο..πού είμαι; δεν ξέρω....
αααααααα, έχουμε εκπλήξεις! Κάτι τέτοιο θα έγραφες εσύ, Δημητρούλα μου! Μ' αρέσει!
Και ξαφνικά βλέπω μια γυναίκα όμορφη, θεά να με πλησιάζει...Μόνο που δεν είχε πόδια... αλλά μία ουρά! Κολυμπούσε γρήγορα και ρυθμικά προς το μέρος μου, και στα χέρια της κρατούσε ένα, ένα μπλέ, θαλασσί πράμμα. Ένα "ζωντανό" που έβγαζε κάτι περίεργους ήχους...μεταξύ νιαουρίσματος, γουργουριτού και κλάματος. Άνοιξα τα μάτια μου με τεράστια έκλπηξη και έβαλα μια κραυγή...Μπαμπάαααα που είσαι? Αλλά η ψαρογυναίκα μου είπε: Μην φοβάσαι, είναι ο αδελφός σου, εσύ θα τον προσέχεις.
Kαλόοοοο!! Σουρεαλιστικό!
..ένας θόρυβος με επανέφερε στην πραγματικότητα.. που δεν ήταν άλλη από την αγκαλιά της γιαγιάς μου.. όμως ούτε αυτή γελούσε..τα μάτια της ήταν κόκκινα.. τα χαρτομάντηλα δίπλα της στίβα...
και ξάφνου έρχεται η νοσοκόμα και με κοιτάει γεμάτη οίκτο την ρωτάω "τι συμβαίνει".. δεν είμαι σίγουρη ότι θέλω να ακούσω την απάντησή της... τα κλάσματα του δευτερολέπτου κυλούν βασανιστικά αργά..
"Έλα να δεις τον αδερφό σου," μου απαντάει εκτείνοντας το χέρι της χωρίς να με κοιτάζει. Χαμογελάω δειλά και της δίνω το χέρι μου. "Εναν αδερφό, ναι!" σκέφτομαι.
Προχωράμε στο διάδρομο. Κόσμος πολύς παντού. Γιατροί και νοσοκόμοι με τις άσπρες στολές τους, άντρες που ανυπόμονα βηματίζουν πέρα-δώθε, γυναίκες μεγαλύτερης ηλικίας που πλέκουν ρουχαλάκια. Κάποια στιγμή φτάνουμε μπροστά σ' ένα μεγάλο παράθυρο.
Η νοσοκόμα μου ζητάει να σταθώ μπροστά και μου δείχνει κάτι μωρά... όχι.. ένα μωρό! Ένα τοσοδούλικο μωράκι μέσα σε ένα 'κουτάκι'. Ναι, έτσι μου φάνηκε, σαν κουτάκι.
Ένα μωρό, τόσο μικροσκοπικό και εύθραυστο που δεν πιστεύω ότι είναι αληθινό.
Το περασμένο Σάββατο 07 Ιουνίου 2008, βραδινή ώρα, γύρω στις 22:00, ένας ασυνείδητος οδηγός παρέσυρε, τραυμάτισε σοβαρότατα και εγκατέλειψε στο δρόμο την Κατερίνα Τσιγαρίδα, καθώς εκείνη διέσχιζε την διάβαση της στάσης Μετρό «Μεγάρου Μουσικής» επί της Βασιλίσσης Σοφίας, στο ρεύμα καθόδου με κατεύθυνση το «Hilton».
Παρακαλώ θερμά την προώθηση του μηνύματος προς πάσα δυνατή κατεύθυνση για τον εντοπισμού του οδηγού.
Αν οποιοσδήποτε γνωρίζει ο,τιδήποτε, παρακαλώ να επικοινωνήσει με την Δ/νση Τροχαίας Καισαριανής ή στα τηλέφωνα 6944 469 667 και 6949 076 887.
Καλησπερα.. μαλλον μονο σε εμανα δεν εμφανίζεται κειμενο.. Βγαινουν σε 'κινεζικα' :) ας ειναι διαβασα τα σχολια και μου αρεσε!
Κι εμενα ιερογλυφικα μου εμφανιζονται, αλλα Οκ με τα σχολια κατι παει κι ερχεται. Λοιπον, παμε:
Πλησιασα το κουτι και κοιταξα μεσα ολο περιεργεια και ανυπομονησια. Το μωρο ηταν τοσο μικρο και τοσο αδυνατο...σχεδον φαινονταν οι φλεβες του μεσα απο το λεπτο σαν μεμβρανη βλεμμα του. Ειχε τα ματια του κλειστα και εναν ορο που πληγωνε το χερακι του. Δεν ειχα ξαναδει νεογεννητο και ισως ολα αυτα να μου φαινονταν φυσιολογικα, αν δεν ειχα αντιληφθει ολες αυτες τις παραξενες αντιδρασεις ολων, το βλεμμα του πατερα μου, την αγωνια της γιαγιας μου...
-Τι εχει;
ρωτησα τη νοσοκομα. Γιατι εχει κλειστα τα ματια του;
- Γιατι δεν μπορει να τα ανοιξει, μου ειπε.
- Και ποτε θα μπορεσει;
Η νοσοκομα αναστεναξε και διστακτικα μου ειπε:
-Δεν θα μπορεσει μικρη μου...ο αδελφος σου γεννηθηκε τυφλος.
Κοκαλωσα! Κι εγω που περιμενα πως και πως να του δειξω τα ομορφα παιχνιδια που του πηρα, το δωματιο του που διακοσμησαμε μαζι με το μπαμπα, το ποδηλατο μου, τον κηπο μας...ξανακοιταξα μεσα στο κουτι και δακρυα αρχισαν να τρεχουν απο τα ματια μου.
Τοτε, ηρθε κοντα μου ο πατερας μου και με τραβηξε απ'το χερι.
-Γιατι τη βαλατε εδω μεσα; Ειναι παιδι ακομα, πατε καλα;
Ειπε θυμωμενα στη νοσοκομα.
Εγω μολις που προλαβα να ριξω μια ματια ακομα στο μωρο.
- Δεν πειραζει, του ψιθυρισα. Εγω θα σ' αγαπαω παντα. Θα ειμαι εγω τα ματια σου, εγω το φως σου.
Καθως ο πατερας μου με τραβαγε βιαια να βγω απο το θαλαμο, μου φανηκε πως ειδα τον αδελφο μου να χαμογελαει...
ΚΑΛΑ Ε ΜΙΛΑΜΕ ΓΙΑ ΠΟΛΥ ΓΕΛΙΟ...
ΑΚΟΥ ΤΟ ΜΩΡΟ ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ ΤΥΦΛΟ...
ΚΑΙ ΠΩΣ ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΕ Η ΝΟΣΟΚΟΜΑ?
ΕΒΑΛΕ ΤΟ ΝΕΟΓΕΝΝΗΤΟ ΝΑ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕΙ ΤΟ ΔΑΧΤΥΛΟ ΤΗΣ?
ΑΛΛΩΣΤΕ ΕΙΝΑΙ ΓΝΩΣΤΟ ΟΤΙ ΤΙΣ ΠΡΩΤΕΣ ΗΜΕΡΕΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΕΝΟΣ ΜΩΡΟΥ Η ΟΠΤΙΚΗ ΟΞΥΤΗΤΑ ΕΙΝΑΙ ΣΕ ΠΟΛΥ ΧΑΜΗΛΑ ΕΠΙΠΕΔΑ,ΒΛΕΠΕΙ ΤΟΣΟ ΜΑΚΡΙΑ ΟΣΟ ΕΒΛΕΠΕ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΜΗΤΡΑ,ΠΕΡΙΠΟΥ 3 ΠΟΝΤΟΥΣ,ΔΕΝ ΑΝΤΙΛΑΜΒΑΝΕΤΑΙ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΑ ΟΥΤΕ ΑΝΤΙΔΡΑ ΣΕ ΕΞΩΤΕΡΙΚΑ ΕΡΕΘΙΣΜΑΤΑ,ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΑ ΠΙΟ ΠΟΛΛΑ ΝΕΟΓΝΑ ΤΑ ΑΝΟΙΓΟΥΝ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΔΕΥΤΕΡΗ ΜΕΡΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΟΥΣ,ΟΠΟΤΕ ΕΙΣΑΙ ΕΚΤΟΣ....
και συνεχιζω παραγραφοντας το κομματι της τυφλωσης...
που ειναι η μαμα μου,ρωτησα την νοσοκομα?
μπορω να δω το αδελφακι μου?
η μαμα ειναι μεσα στην αιθουσα τοκετου καλη μου,μου απαντησε η νοσοκομα με ενα γλυκυτατο υφοσ...
και ποτε θα βγει?ρωτησα απορημενη...
τωρα ξεκουραζεται,δεν τελειωσε ακομα η διαδικασια οπου να ναι ερχεται και το δευτερο μωρακι...
τι?????απαντησα σε εντονο υφος...
αυτο που ακουσες καλη μου,η μαμα σου κυοφορουσε διδυμακια........
καλό τριήμερο!!! φιλάκια!!!!!!
περιμένω να δω την ιστορία όλη μαζί σε ανάρτηση!!! να την απολαύσω!!
Και σε μενα δεν εμφανιζεται κειμενο αλλα κατι περιεργα σχεδια
τα φιλια μου
Καλημέραααα!
Συνεχίζω...
Κοίταξα απορημένη την νοσοκόμα, αλλά η καρδιά μου πετάριζε από χαρά. Ήξερα ότι το άλλο μωρό ήταν υγιέστατο, και ήξερα ότι οι τρείς μας θα είμαστε η καλύτερη, η πιο αγαπημένη "συμμορία" στον κόσμο...:)
Πολύ ωραία η συνέχεια! Συγχαρητήρια!!! (Πάντως γίνεται να γεννηθεί ένα παιδάκι τυφλό Πχ αν έχει συγγενή καταρράκτη ή λευκοκορία ή και πολύ σοβαρό γλαύκωμα -καταστάσεις που μπορούν να διαγνωστούν άμεσα.) Αυτά.
Παιδιά δεν έχει σημασία! Ιστορία είναι! Δεν είναι ανάγκη να είναι αληθοφανής!
Συνεχίστε! Υπόσχομαι να το βγάλω όλο σε ανάρτηση!
Λυπάμαι που δεν βλέπετε τον πρόλογο! Σ' εμένα φαίνεται μια χαρά!
-Αυτά είναι τα πρώτα μου συναισθήματα από τη γέννησή σας αδερφάκια μου καλά. Δε σας κρύβω ότι μου αλλάξατε τη ζωή, δε σας κρύβω ότι θα ήταν πολύ διαφορετικά τα πάντα για μένα και κυρίως για τους γονείς μας.
Η μαμά μας έχει ανανεωθεί από τότε και είναι απόλυτα υγιής. Είναι πολλά τα πράγματα που πρέπει να μάθετε για το παρελθόν αυτής της οικογένειας. Τώρα που έχετε μεγαλώσει οφείλω να σας τα εξιστορήσω. Για ένα πράγμα είμαι σίγουρη... Σας χρωστώ μια απέραντη ευγνωμοσύνη.
Δημοσίευση σχολίου