Τηλεόραση αγάπη μου!

«Τελεβιζιόν, τελεβιζιόν,

πόσο μ’ αρέσεις τελεβιζιόν...»

♫♪♫♪♫

Ωχ, συγνώμη! Παρασύρθηκα. Που το θυμήθηκα αυτό το σκοπό; Μόλις είχα μια αναδρομή στο... γκουχ-γκουχ... μακρινό... γκουχ-γκουχ... παρελθόν μου. Τότε που o Καζαντζίδης τραγουδούσε ακόμη τον πόνο του λαού κι ο Μπιθικώτσης έδινε τις πρώτες συναυλίες και ερμήνευε το Άξιον Εστί...

Τότε που η Ελλάδα περνούσε από τη δημοκρατία(!) στη δικτατορία και τελικά στη Μεταπολίτευση... Τότε που υπήρχαν ακόμη γειτονιές και 'σπίτια χαμηλά' με αγιόκλημα και γιασεμί και που οι γυναίκες τα βράδυα του καλοκαιριού παίρναν τις καρεκλίτσες τους και βγαίναν στο δρόμο για κουβεντούλα - τουτέστιν κουτσομπολιό - ενώ τα πιτσιρίκια έπαιζαν κρυφτό, κυνηγητό, ή τα μήλα και έπιαναν τις πυγολαμπίδες του Ιουνίου (κωλοφωτιές τις λέγαμε εμείς) για να τις κάνουν για λίγο 'φακούς' στις μπλούζες τους τρίβοντάς τες...

Τότε που παίρνοντας μια φέτα με ψωμί και μέλι - μέ λάδι κι αλάτι εγώ το ανάποδο - γυρνούσαμε νωρίς το απόγευμα τη γειτονιά και ξυπνούσαμε τους πάντες με τις φωνές μας... Τότε που δεκατιανό σήμαινε βραστό αυγό και θεία Λένα στο ραδιόφωνο! Ναι, έτσι τα είχα συνδυάσει! Αυγό και θεία Λένα! Θεία Λένα και αυγό! Το απογευματινό το συνδύασα αργότερα με τον Μπαρμπαμητούση, τη Σουφλίτσα και τον Κλούβιο (τηλεοπτικοί τύποι αυτοί)! Τι να κάνει, η έρμη, η μάνα μου για να με πείθει να τρώω που ήμουν σαν τον Τιραμόλα;

Τότε, λοιπόν, αρχές της δεκαετίας του 70 και εν μέσω δικτατορίας, μπήκε για τα καλά στη ζωή και τη συνείδηση των Ελλήνων η τηλεόραση. Μαυρόασπρη, μυστηριώδης και σαγηνευτική ως σειρήνα. Δύσκολο να της αντισταθείς. Κι έτσι ο ένας μετά τον άλλο δέχοταν αυτό το μαγικό κουτί στα σπίτια τους.

Ο πατέρας μου αγόρασε την πρώτη μας τηλεόραση όταν η μητέρα μου του απαγόρευσε να δει τον αγώνα με την αγαπημένη του ΑΕΚ σε γειτονικό σπίτι. «Έτσι είσαι;» σκέφτηκε. «Θα δείς...» Και είδαμε! Οικογενειακώς!

Τι είδαμε;;; Ουουουουου... πολλά! Τι παιδικά, τι σειρές, τι αθλητικά! Σ'αυτά τα τελευταία ειδίκευση έκανε ο πατέρας. Και τα πράγματα άλλαξαν...

Τα απογεύματα πλέον δεν έβλεπες τις γυναίκες έξω ή αν τις έβλεπες οι συζητήσεις πια δεν αφορούσαν την 'Μαίρη που φορούσε κόκκινο κραγιόν στην εκκλησία - ντροπή!' ούτε την 'γυναίκα του κυρ Χρήστου που την είδαν με άλλον αγκαζέ'. Οι κουβέντες περιστρέφονταν γύρω από τον Άγνωστο Πόλεμο και τον Παράξενο Ταξιδιώτη - επιτυχίες της εποχής. Τα παιδιά έβλεπαν μίκυ-μάους και καραγκιόζη. Αλήθεια, δεν κατάλαβα ποτέ ποιος βάφτισε όλα τα κινούμενα σχέδια μίκυ μάους!

Εγώ πάλι αποτελούσα ειδική κατηγορία από μόνη μου. Εκτός από τον Μπαρμπαμητούση με τη Σουφλίτσα και τον Κλούβιο που σημειωτέον έβλεπα μόνο χάρη στη Σουφλίτσα η οποία βασάνιζε με τα τερτίπια της και τις πονηριές της τον καημένο τον Κλούβιο, δεν έβλεπα κανένα άλλο παιδικό. Αντίθετα, περίμενα πότε να τελειώσουν οι ειδήσεις για να δω ταινίες! Κατά προτίμηση Αμερικάνικες... τις Ελληνικές τις σνόμπαρα. Ειδικά τις δραματικές τις κορόιδευα! Ξενυχτούσα, λοιπόν, κάθε φορά που είχε ξένη ταινία και ήταν αρκετά συχνά που έβαζε ταινίες.

Σχολείο δεν πήγαινα ακόμη... 4-5 ήμουν δηλαδή. Ξέρω, ξέρω, θα απορείς. Μα πως είναι δυνατόν να έβλεπες ξένες ταινίες; Τι καταλάβαινες; Έλα ντε;;; Κι εγώ δεν ξέρω ακόμη πως και τι καταλάβαινα. Αλλά πίστεψέ με. Τις περισσότερες κλασσικές ταινίες τις είδα όταν ήμουν τέσσερα ως επτά, το πολύ, χρονών... και τις θυμάμαι! Αφού να φανταστείς Αγγλικά καταλάβαινα πολύ πριν πάω φροντιστήριο! Ακόμη θυμάμαι τον πρώτο μου δάσκαλο Αγγλικών να σταυροκοπιέται όταν διάβαζα και μετέφραζα τα παρακάτω μαθήματα χωρίς να μου τα έχει διδάξει! Φαντάσου ένα μικροσκοπικό, κοκαλιάρικο κοριτσάκι στα 9 να ξέρει όλο το αναγνωστικό της Α junior απ' έξω και να το μεταφράζει στα άλλα πιτσιρίκια! Χιχιχί! Αργότερα έμαθα πως έχω αυτό που λένε musical intelligence. Δηλαδή ικανότητα να μαθαίνεις ξένες γλώσσες ακούγοντας τες μόνο... καθώς και μουσική.

Τέλος πάντων, είδα πολλές ταινίες τότε αλλά και αργότερα. Με ιδιαίτερη αδυναμία στα μιούζικαλ και είδωλό μου την Judy Garland αλλά και γουέστερν (έπεφτε πολύ Τζον Γουέιν τότε) και φιλμ νουάρ με Cary Grant (αξεπέραστο Notorious), Humphrey Bogard, Kirk Douglas, James Stewart, Katharine Hepburn, Henry Fonda και πολλούς άλλους. Γενικά ο κινηματογράφος έπαιξε και παίζει μεγάλο ρόλο στη ζωή μου... αλλά αυτό είναι θέμα για άλλη ανάρτηση.

Γενικά υπήρξα παιδί της τηλεόρασης κι εγώ. Μ' αυτήν γαλουχηθήκαμε δυστυχώς ή ευτυχώς. Το δικτατορικό καθεστώς βρήκε την ησυχία του με την τηλεόραση καθώς όλοι ασχολήθηκαν με αυτή... ή έτσι νόμιζε! Ήρθε το Πολυτεχνείο, η Μεταπολίτευση και να που φτάσαμε στο σήμερα. Να τη βρίζουμε όλοι για την κατάντια της, αλλά να μην κάνουμε τίποτα γι' αυτό.

Τώρα, θα μου πείς, ε, και τι να κάνουμε; Έχω μια ιδέα! Μήπως είναι καιρός να την κλείσουμε μέχρι να συνέλθουν μερικοί-μερικοί; Λέω, μήπως;;;;