Καρότο, αυγό ή κόκκος καφέ;

Μια νεαρή γυναίκα πήγε στη μητέρα της και της μίλησε για τη ζωή της και πως τα πράγματα ήταν πολύ δύσκολα για εκείνη.

Δεν ήξερε πως να βελτιώσει την κατάσταση και ήθελε να εγκαταλείψει κάθε προσπάθεια, να τα παρατήσει. Είχε κουραστεί να προσπαθεί και να παλεύει. Της φαινόταν πως μόλις λυνόταν ένα πρόβλημα, ένα άλλο καινούριο προέκυπτε.

Η μητέρα της, λοιπόν, την πήγε στην κουζίνα. Γέμισε τρία δοχεία με νερό και έβαλε το κάθε ένα σε δυνατή φωτιά. Γρήγορα το νερό στα δοχεία άρχισε να βράζει.

Στο πρώτο δοχείο έβαλε καρότα, στο δεύτερο αυγά και στο τελευταίο έβαλε κόκκους καφέ. Τα άφησε λίγο να βράσουν χωρίς να πει ούτε μία λέξη.

Μετά από λίγη ώρα έκλεισε τα μάτια της κουζίνας. Έβγαλε τα καρότα έξω απ' το νερό και τα έβαλε σ'ένα μπολ. Έβγαλε τα αυγά και τα έβαλε σε ένα άλλο μπολ. Μετά τράβηξε τον καφέ απ' τη φωτιά και τον έβαλε σε ένα φλυτζάνι.

Γυρνώντας στην κόρη της τη ρώτησε:
- Πες μου τι βλέπεις;
- Καρότα, αυγά και καφέ!
απάντησε η κόρη.

Η μητέρα της την τράβηξε πιο κοντά και της ζήτησε ν' αγγίξει τα καρότα. Το έκανε και παρατήρησε ότι ήταν μαλακά. Μετά η μητέρα ζήτησε απ' την κόρη της να πάρει ένα αυγό και να το σπάσει. Αφού το ξεφλούδισε προσεκτικά, παρατήρησε πως το αυγό ήταν σφιχτό. Στο τέλος η μητέρα ζήτησε απ' την κόρη της να πιεί μια γουλιά καφέ... Η κόρη χαμογέλασε καθώς μύριζε το πλούσιο άρωμά του. Μετά ρώτησε:
- Τι σημαίνουν όλα αυτά, μητέρα;

Η μητέρα τής εξήγησε ότι το καθένα από αυτά τα διαφορετικά αντικείμενα είχει αντιμετωπίσει τις ίδιες συνθήκες, δηλαδή, το βραστό νερό. Το κάθε ένα, όμως, αντέδρασε διαφορετικά.

Το καρότο αρχικά μπήκε στο νερό δυνατό και σκληρό. Εντούτοις, εφόσον τοποθετήθηκε στο βραστό νερό, μαλάκωσε κι έγινε αδύναμο. Το αυγό ήταν εύθραυστο. Το λεπτό εξωτερικό του περίβλημα προστάτευε το υγρό εσωτερικό του, αλλά μετά την τοποθέτηση στο βραστό νερό, το εσωτερικό του σκλήρυνε.

Όμως, οι κόκκοι του καφέ ήταν μοναδικοί. Μετά την τοποθέτησή τους στο βραστό νερό, άλλαξαν το νερό!

Αυτή η ιστορία έφτασε σε μένα με e-mail από μια φίλη. Το διάβασα κι άρχισα ν' αναρωτιέμαι τι απ' όλα αυτά είμαι εγώ... καρότο, αυγό ή κόκκος καφέ;

Η ιδέα να είσαι σαν τον καφέ, δηλαδή να μπορείς ν' αλλάξεις το 'νερό' σε δύσκολες καταστάσεις, είναι εξαιρετική. Να μη σκληραίνεις αλλά ούτε οι δυσκολίες να σε μαλακώνουν, να σε λυγίζουν. Να αλλάζεις εσύ τις καταστάσεις κι όχι αυτές εσένα...

Μακάρι να ήμουν κόκκος καφέ!

Εσείς; Τι είστε; Τι θα θέλατε να είστε;

ΑΜΕΛΟΔΗΜΗΤΡΑ

Η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται!

Aνάποδο πλάσμα!

Έτσι με φώναζε - και με φωνάζει ακόμα, δηλαδή - η μάνα μου κάθε φορά που της πήγαινα κόντρα.

Ανάποδο πλάσμα...

Ανάποδο... μωρό
...έτσι γεννήθηκα! Με το κεφάλι κατεβαίνουν όλα τα μωρά του κόσμου, με τα πόδια εγώ! Από τότε ήθελα να φεύγω...

Ανάποδο και αρρωστιάρικο!

Τα χαΐρια μου φάνηκαν αμέσως. Γεννήθηκα με τόσο ίκτερο που οι γιατροί δεν έδιναν καμία ελπίδα. Αχ, αυτοί οι γιατροί! Πόσες φορές την έχουν πατήσει μαζί μου!

Αφιερώνω, λοιπον, αυτή την ανάρτηση στους γιατρούς που διέψευσα πάμπολλες φορές... και στους γονείς μου, εννοείται.

Γιατί τα λέω όλα αυτά; Απλούστατα! Αύριο γιορτάζω τα γενέθλιά μου!!

Τουρτίτσα πάρτε μόνοι σας. Έχω ποικιλία για όλα τα γούστα


Σοκολάτα πικρή...σοκολάτα και βατόμουρα...


σοκολάτα γάλακτος...


Kεκάκι κανείς;;;

Μια ταινία ~ χίλια συναισθήματα Μέρος 5ο

Παρασκευή και όχι Σάββατο παρουσιάζω την ταινία αυτή τη φορά! Επειδή το περιβάλλον δεν πρέπει να μας απασχολεί μια μέρα το χρόνο μόνο, να μια ταινία που λάτρεψα και είναι σχετική...

Το ταξίδι του αυτοκράτορα
***

Σκηνοθεσία: Luc Jacquet
Αφήγηση στα Αγγλικά: Morgan Freeman
Υπόθεση:
Κάθε χειμώνα στην καρδιά των πάγων της Ανταρτικής, στο πιο αφιλόξενο τοπίο της Γης, γίνεται ένα απίστευτο ταξίδι εδώ και χιλιετίες. Χιλιάδες Αυτοκρατορικοί πιγκουίνοι εγκαταλείπουν τον ωκεανό και ξεκινούν το ταξίδι τους προς την ενδοχώρα - ένα ταξίδι 110 χιλιομέτρων περίπου. Η περιοχή δεν συντηρεί καμιά άλλη μορφή ζωής.
Με μικρά βήματα, στοιχισμένοι σαν στρατός, καταπονημένοι απο τις μαινόμενες χιονοθύελλες και σε θερμοκρασίες ανυπόφορες (-50 ως -70 βαθμούς Κελσίου), οι Αυτοκρατορικοί πιγκουίνοι παλεύουν με τα στοιχεία της φύσης οδηγούμενοι απο μια παντοδύναμη επιθυμία... την αναπαραγωγή, τη συνέχιση του είδους τους...

Πρέπει να ομολογήσω ότι μετά το τέλος της ταινίας - την πρώτη φορά που την είδα- έμεινα βουβή! Συμβαίνει βλέπετε μερικές φορές όταν διαβάζεις, βλέπεις, ακούς κάτι αληθινά όμορφο και απλό να μην μπορείς να μιλήσεις. Και τι να πεις; Τι λόγια μπορούν να περιγράψουν τα συναισθήματα; Γι' αυτό, λοιπόν, μην περιμένετε κριτική για τις λήψεις, τη σκηνοθεσία, κτλ, κτλ... Πολύ απλά:

ΥΠΟΚΛΙΝΟΜΑΙ!