Battle in Seattle

Μια ταινία που είδα Χριστουγεννιάτικα και με συγκλόνησε, με συγκίνησε, με έκανε να σκεφτώ. Μια ταινία ντοκουμέντο.

Μάχη στο Σιάτλ

Νοέμβριος 1999. Χιλιάδες διαδηλωτές βγαίνουν στους δρόμους τους Σιάτλ σε μια διαμαρτυρία εναντία στη σύνοδο του Οργανισμού του Παγκόσμιου Εμπορίου. Πέντε μέρες που συντάραξαν τον κόσμο.

Βασισμένη σε αυτό το γεγονός, η ταινία εξιστορεί τα συμβάντα μέσα από τα μάτια 4 διαδηλωτών-ακτιβιστών, 2 αστυνομικών (και της συζύγου του ενός), ενός γιατρού από την οργάνωση Γιατροί Χωρίς Σύνορα, μιας δημοσιογράφου, ενός πολιτικού Αφρικανικής χώρας και του δημάρχου του Σιάτλ.

Ο Τζέι(Martin Henderson), οργανωτής της ειρηνικής (αρχικά) διαμαρτυρίας, ο Τζιάγκο(Andre Benjamin), η Λουίζ(Michelle Rodriguez) και η Σαμάνθα(Jennifer Carpenter), δικηγόρος, είναι οι τέσσερις πρωταγωνιστές της ιστορίας. Ενώ χιλιάδες διαδηλωτές έχουν μαζευτεί σε συγκεκριμένο σημείο της πόλης για να διαμαρτυρηθούν, αυτοί οι 4 μαζί με εκατοντάδες άλλους έχουν οργανώσει να κλείσουν όλες τις βασικές αρτηρίες που οδηγούν στο κέντρο της πόλης όπου θα γίνει το συνέδριο με σύνθημα το "Nobody in! Nobody out! (κανένας δε μπαίνει - κανένας δε βγαίνει). Όλα γίνονται πολύ γρήγορα και την πρώτη μέρα τα καταφέρνουν. Στο χώρο συνεδρίου φτάνουν πολύ λίγοι.

Την επόμενη μέρα όμως, μερικοί κουφιοκέφαλοι κουκουλοφόροι αποφασίζουν να γίνουν βίαιοι (κάτι μου θυμίζει, κάτι μου θυμίζει). Τα πράγματα πάνε απ' το κακό στο χειρότερο. Η αστυνομία αρχίζει να πετάει δακρυγόνα, να χτυπάει, να συλλαμβάνει.

Εγκλωβισμένοι στα διασταυρωμένα πυρά βρίσκονται οι κάτοικοι του Σιατλ, ενώ περικυκλωμένος βρίσκεται και ο Δήμαρχος (Ray Liotta), ένας σκληροτράχηλος αστυνομικός στους δρόμους (Woody Harrelson) και η εγκυμονούσα σύζυγός του (Charlize Theron)

Καλύτερη ατάκα της ταινίας και κατά τη γνώμη μου φοβερό μήνυμα σε όλους όσοι αδιαφορούν είναι η απάντηση του Τζιάγκο σε απορία της δημοσιογράφου. Τον ρωτά (αφού της είπε ότι διαδηλώνει για την απειλή εξαφάνισης ενός σπάνιου είδους χελώνας):
- Όλα αυτά για τις χελώνες;
Κι αυτός απαντά:
- Νομίζεις ότι ο κίνδυνος αφανισμού κάποιων σπάνιων μορφών ζωής είναι διαφορετική απ' τα προβλήματα της ανεργίας, την ποιότητα του περιβάλλοντος, και το φαγητό μας που χειροτερεύει; Όλα αυτά συνδέονται μεταξύ τους.

Δείτε την ταινία! Είναι πραγματικά συγκλονιστική!

Αν θέλετε να μάθετε γιατί έγινε αυτή η διαδήλωση ενάντια στον Οργανισμό Παγκόσμιου Εμπορίου, μπείτε σ' αυτή τη σελίδα http://www.globalexchange.org/campaigns/wto/OpposeWTO.html

Καλή χρονιά!
ΑΜΕΛΟΔΗΜΗΤΡΑ

Μια ταινία ~ χίλια συναισθήματα Μέρος 6ο

Επαναφέρω τη σειρά αναρτήσεων για τις αγαπημένες μου ταινίες. Θυμίζω στους παλλιούς/Εξηγώ στους καινούργιους αναγνώστες ότι περιγράφω ταινίες που έχω αγαπήσει. Μπορεί να είναι πρόσφατες ή και μερικών (ως και αρκετών, θα έλεγα) χρόνων πίσω.

Χθες το βράδυ, η ανάρτηση με τίτλο Κλαψ-Λυγμ μιας καινούριας φίλης εδώ στο blogger μου θύμισε τις 3 ταινίες στις οποίες έχω κλάψει πολύ (πάαααααααρα πολύ) και έτσι αποφάσισα να αναφέρω μία από αυτές. Ταινία του περσινού χειμώνα που αδικήθηκε πολύ στα Όσκαρ - δεν είναι η πρώτη φορά βέβαια που αδικούνται ταινίες στα Όσκαρ - που τη βρήκα υπέροχη!
ΠΡΟΣΟΧΗ! Επειδή έκλαψα δε σημαίνει ότι είναι μελό! Κάθε άλλο. Είναι μια όμορφη ταινία γεμάτη αισιοδοξία (εγώ απλά επηρεάστηκα γιατί έχει να κάνει με την με μία από τις αδυναμίες μου). Και ο τίτλος αυτής:

AUGUST RUSHΣκηνοθεσία: Kirsten Sheridan (ναι, γυναίκα είναι)
Σενάριο: Nick Castle & James V. Hart
και συγγραφείς: Paul Castro & Nick Castle
Ηθοποιοί:
Εvan Taylor - August Rush: Freddie Highmore
Το καταπληκτικό πιτσιρίκι με τα πονεμένα ματάκια (γεννημένος ηθοποιός!) που γνωρίσαμε στο Finding Neverland και μάθαμε καλά στο Charlie & the chocolate factory.
Lyla Novacek(η μαμά): Keri Russell
Louis Connelly(ο μπαμπάς): Jonathan Rhys Meyers
Maxwell "Wizard" Wallace: Robin Williams (σε ασυνήθιστο ρόλο)
Richard Jeffries: Terrence Howard
και πολλοί άλλοι...
Πλοκή:
Η ιστορία ενός χαρισματικού Ιρλανδού τραγουδιστή ροκ μπάντας (Rhys Meyers) και μιας νεαρής τσελίστριας (Russell) οι οποίοι συναντιούνται ένα μαγικό βράδυ στη ταράτσα ενός κτιρίου στην πλατεία Washington της Νέας Υόρκης. Χωρίς να το θέλουν οι ίδιοι οι δρόμοι τους χωρίζουν αφήνοντας πίσω τους ένα βρέφος, τον Evan ή August (Highmore) που μένει ορφανό. Η μοίρα τα φέρνει έτσι ώστε κανείς απ' τους δυο να μην ξέρουν για αυτό το παιδί αφού ο πατέρας της τσελίστριας της λέει ψέμματα ότι γεννήθηκε νεκρό. Έτσι, 11 χρόνια μετά, ο August αρχίζει την αναζήτηση αφού το σκάσει από το ορφανοτροφείο που ζούσε ως τότε. Με μόνο εφόδιο και σύμμαχο τη μουσική, θα προσπαθήσει να βρει τους γονείς του. Θα τα καταφέρει άραγε;Η ταινία είναι μεν δραματική αλλά με στοιχεία παραμυθιού (ξέρετε, αυτά που αρέσουν σε μένα). Με συνεπήρε από την πρώτη σκηνή όταν η φωνή του August λέει: "Η μουσική είναι παντού γύρω σου. Το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να την ακούσεις" καθώς και: "Πιστεύω στη μουσική με τον τρόπο που κάποιοι άνθρωποι πιστεύουν στα παραμύθια". Αυτό ήταν! Άρχισα τα κλαψ - λύγμ και δεν τελείωσα παρά μόνο όταν η ταινία τελείωσε (τι να κάνω η καημένη που η μουσική είναι μεγάλη αγάπη μου;) Αυτή η ταινία, το θέμα της, δηλαδή, αλλά και ο τρόπος που οι ηθοποιοί απέδωσαν τους ρόλους τους με συγκίνησε βαθύτατα. Λίγες ταινίες όπως προανέφερα με έχουν συγκινήσει τόσο.

Αν δεν την έχετε δει, μην τη χάσετε! Αν αγαπάτε τη μουσική θα αγαπήσετε και την ταινία. Αν δεν αγαπάτε τη μουσική, δείτε την! Θα σας κάνει να αντιληφθείτε τι χάνατε τόσα χρόνια.
Περιττό να πω ότι η μουσική της ταινίας είναι φανταστική!

Καλό Σαββατοκύριακο!

Μια ταινία ~ χίλια συναισθήματα Μέρος 5ο

Παρασκευή και όχι Σάββατο παρουσιάζω την ταινία αυτή τη φορά! Επειδή το περιβάλλον δεν πρέπει να μας απασχολεί μια μέρα το χρόνο μόνο, να μια ταινία που λάτρεψα και είναι σχετική...

Το ταξίδι του αυτοκράτορα
***

Σκηνοθεσία: Luc Jacquet
Αφήγηση στα Αγγλικά: Morgan Freeman
Υπόθεση:
Κάθε χειμώνα στην καρδιά των πάγων της Ανταρτικής, στο πιο αφιλόξενο τοπίο της Γης, γίνεται ένα απίστευτο ταξίδι εδώ και χιλιετίες. Χιλιάδες Αυτοκρατορικοί πιγκουίνοι εγκαταλείπουν τον ωκεανό και ξεκινούν το ταξίδι τους προς την ενδοχώρα - ένα ταξίδι 110 χιλιομέτρων περίπου. Η περιοχή δεν συντηρεί καμιά άλλη μορφή ζωής.
Με μικρά βήματα, στοιχισμένοι σαν στρατός, καταπονημένοι απο τις μαινόμενες χιονοθύελλες και σε θερμοκρασίες ανυπόφορες (-50 ως -70 βαθμούς Κελσίου), οι Αυτοκρατορικοί πιγκουίνοι παλεύουν με τα στοιχεία της φύσης οδηγούμενοι απο μια παντοδύναμη επιθυμία... την αναπαραγωγή, τη συνέχιση του είδους τους...

Πρέπει να ομολογήσω ότι μετά το τέλος της ταινίας - την πρώτη φορά που την είδα- έμεινα βουβή! Συμβαίνει βλέπετε μερικές φορές όταν διαβάζεις, βλέπεις, ακούς κάτι αληθινά όμορφο και απλό να μην μπορείς να μιλήσεις. Και τι να πεις; Τι λόγια μπορούν να περιγράψουν τα συναισθήματα; Γι' αυτό, λοιπόν, μην περιμένετε κριτική για τις λήψεις, τη σκηνοθεσία, κτλ, κτλ... Πολύ απλά:

ΥΠΟΚΛΙΝΟΜΑΙ!

Μια ταινία ~ χίλια συναισθήματα Μέρος 4ο

"Κάλλιο αργά παρά ποτέ," λέει μια σοφή παροιμία. Η ταινία του Σαββάτου/Δευτέρας είναι η εξής:

Breakfast at Tiffany's

Μια ταινία για μια τρελή κι αλλοπαρμένη γυναίκα στην Νέα Υόρκη των αρχών της δεκαετίας του '60 με μια καταπληκτική Audrey Hepburn στο ρόλο της Holly Golightly.
Δεν χρειάζεται κανείς να πει πολλά για μια ταινία που τα λέει όλα μόνη της. Κλασσικό αλλά πάντα φρέσκο, το δημιούργημα του Blake Edwards (To Πάρτυ, Ροζ Πάνθηρας, κ.ά.) είναι κατά τη γνώμη μου η απόλυτη ρομαντική κομεντί, αν και ενσωματώνει πολλά περισσότερα. Με καυστικό χιούμορ για τη σύγχρονη γυναίκα (αλλά χωρίς να γίνεται μισογύνικο) που δεν ξέρει ακριβώς τι θέλει... Που φλερτάρει με σοφιστικέ τρόπο με τους άνδρες και γοητεύει τους πάντες αλλά όταν μένει μόνη μετατρέπεται σε ένα ευάλωτο, εύθραυστο και ελαφρώς νευρωτικό πλάσμα. Χαρακτηριστική η σκηνή στο ταξί αλλά και στο παράθυρο που τραγουδά το συγκλονιστικό Moonriver με την άγουρη αλλά γεμάτη ευαισθησία φωνή της.

Έχω την εντύπωση πως η πιο πάνω σκηνή είναι μία από τις ωραιότερες σκηνές του παγκόσμιου κινηματογράφου όλων των εποχών.
Γενικά, η σκηνοθεσία είναι εμπνευσμένη με σημασία στις λεπτομέρειες. Καταπληκτικά κοστούμια και σκηνικά και μοναδικές ερμηνείες τόσο της Audrey Hepburn όσο και του George Peppard αλλά και των άλλων ηθοποιών.

Όλα αυτά, όμως, δεν έχουν και τόση σημασία. Σημασία, για μένα, έχει το πως σε κάνει μια ταινία να νιώθεις όταν πέσουν οι τίτλοι τέλους. Και αυτή εδώ... εμένα πάντα με αφήνει με βλέμμα ονειροπαρμένο(!) και με ένα χαμόγελο μέχρι τ' αυτιά!

Μια ταινία ~ χίλια συναισθήματα Μέρος 3ο

For an English version click HERE
Καλημέρα! Όπως κάθε Σάββατο, έτσι και σήμερα, θα παρουσιάσω μια ταινία που αγαπώ. Αυτή τη φορά θα είναι μια ταινία που πρόσφατα είδα και αγάπησα.
Πριν συνεχίσω με τον τίτλο και την παρουσίαση θέλω να εξηγήσω κάτι. Οι δύο προηγούμενες ταινίες που παρουσίασα, όπως καταλάβατε, έχουν έντονο το στοιχείο της αλληγορίας και του παραμυθιού. Οι περισσότερες ταινίες που έχω λατρέψει έχουν αυτά τα δύο στοιχεία. Αγαπώ τέτοιες ταινίες γιατί πιστεύω ότι η "μαγεία" είναι σημαντικό κομμάτι της ζωής.
Έτσι, λοιπόν, και το σημερινό φιλμ. Είναι και πάλι ένα αλληγορικό παραμύθι.

PENELOPE


Σκηνοθεσία: Mark Palansky (πρώτη του δουλειά)
Σενάριο: Leslie Caveny
Ηθοποιοί
Penelope: Η καταπληκτική Cristina Ricci
Max/James: James McAvoy (φρέσκος στο χώρο και πολύ καλός - δείτε τον στο Atonement)
Jessica Wilhelm(η μαμά):Catherine O'Hara (σπουδαία ηθοποιός)
Franklin Wilhelm (ο μπαμπάς): Richard E. Grant
Annie (φίλη): Reese Witherspoon (είναι και η παραγωγός της ταινίας)
και αρκετοί άλλοι

Πλοκή:

Η Πενέλοπε γενιέται με γουρουνίσια μυτούλα (χεχε!) εξαιτίας μιας κατάρας στην αριστοκρατική οικογένεια των Γουίλχελμ. Η κατάρα θα σταματήσει μόνο αν κάποιος "του είδους της" την αγαπήσει έτσι όπως είναι. Σκηνοθετούν το θάνατο του μωρού για να σταματήσουν οι παπαράτσι να ψάχνουν για φωτογραφίες κσι η Πενέλοπε μεγαλώνει κλεισμένη στο σπίτι. Ποτέ δεν έχει βγει έξω.
Η, υστερική κάπως, μητέρα της θα της φέρνει συνέχεια γαμπρούς όταν μεγαλώσει με την ελπίδα κάποιος να την αγαπήσει παρά την εμφάνισή της. Όλοι το βάζουν στα πόδια όταν τη βλέπουν. Ο τελευταίος βρίσκει και έναν δημοσιογράφο που ξέρει την ιστορία και μαζί αποφασίζουν να ξεσκεπάσουν στο σκάνδαλο. Για τα σχέδιά τους πρέπει να βρουν έναν άλλο αριστοκράτη, ξεπεσμένο κατά προτίμηση, για να εμφανιστεί ως επίδοξος γαμπρός και να φωτογραφίσει την Πενέλοπε.
Εδώ μπαίνει ο Μαξ, ξεπεσμένος και τζογαδόρος. Έλα όμως που καθώς μιλά με την Πενέλοπε την συμπαθεί! Όταν αυτή φανερώνεται και του ζητάει να την παντρευτεί για να λυθούν τα μάγια, αυτός αρνείται και εξαφανίζεται.

Απογοητευμένη η Πενέλοπε, το σκάει. Με ένα κασκόλ γύρω από την μύτη οι περιπέτειες αρχίζουν, κάνει φίλους κι όταν αποκαλύπτεται ποια είναι και πως είναι κανείς δεν τρομάζει αλλά αντίθετα αποκτάει fans! Θα καταφέρει όμως η Πενέλοπε να σταματήσει την κατάρα; Και τι θα γίνει με τον Μαξ;
Μη χάσετε την ταινία. Το μόνο που μπορώ να πω ακόμη, είναι ότι μέσα από την ταινία βγαίνει ένα σημαντικό μήνυμα:

"I love myself the way I am"

Δηλαδή να αγαπάς τον εαυτό σου έτσι όπως είσαι. Δεν είναι το πιο σημαντικό πράγμα αυτό;;;

Μια ταινία ~ χίλια συναισθήματα Μέρος 2ο

Καλό Σαββατοκύριακο και Χρόνια Πολλά στις μανούλες όλου του κόσμου αύριο.

Ήρθε η ώρα για τη 2η ταινία. Είναι τόσες πολλές οι ταινίες που αγαπώ που ως χθες δεν ήξερα ποια θα ήταν η δεύτερη. Πριν κοιμηθώ όμως είδα μια ταινία και αποφάσισα να γράψω για αυτή.

Είναι μια ταινία που πρωτοείδα χρόνια πριν, εκεί στις αρχές του '90, και άλλαξε την άποψη που είχα για τον Αμερικάνικο κινηματογράφο. Με έκανε επίσης να μάθω και να αγαπήσω δύο ανθρώπους... Τον σκηνοθέτη Τιμ Μπέρτον (Tim Burton) και τον ηθοποιό Τζόνι Ντεπ (Johnny Depp). Από τότε κρατάει αυτή η κολώνια. Χαχά!

Μιλάω φυσικά για το:

Edward Scissorhands

Ανακάλυψα λοιπόν το στιλιζαρισμένο και ονειρικό-εφιαλτικό κόσμο του Tim Burton σε μια τανία γεμάτη ειρωνία για τον κόσμο των "φυσιολογικών" σε μια κλασσική μεσοαστική γειτονιά της Αμερικής και πάνω απ' όλα γεμάτη στοργή και τρυφερότητα από έναν σχεδόν άνθρωπο που χαρακτήριζεται έμμεσα ή άμεσα ως έκτρωμα της φύσης (freak) αλλά με μια καρδιά σκέτη γλύκα - στην κυριολεξία(!), μια που ο Edward έχει καρδιά από μπισκότο!!! Μια ταινία για τους παρεξηγημένους, τους διαφορετικούς, αυτούς που δεν μπαίνουν σε καλούπια.

Επίσης ανακάλυψα έναν ηθοποιό που ως άλλος Buster Keaton χωρίς πολλά λόγια ερμήνευσε με φοβερή μαεστρία αυτό το ρόλο. Tο βλέμμα του, όλο του το σώμα ή πιο σωστά όλο του το είναι ανέδιδε την προσωπικότητα του Edward. Mόνο η σκηνή που πρωτοβλέπει τον έξω κόσμο φτάνει για να νιώσεις τι είναι ο Edward. Eίναι ένα γλυκύτατο πλάσμα με αγάπη για τους ανθρώπους δίπλα του και μια αθωότητα που μοιάζει παιδική. Ναι, αυτό είναι! Ο Ψαλιδοχέρης είναι παιδί αθώο και ειλικρινές! Δεν ξέρω αν άλλος ηθοποιός θα ερμήνευε έτσι το ρόλο αυτό. Αν κάποιος άλλος θα έβγαζε τέτοια ειλικρίνεια και αγαθότητα... κι όλα αυτά τόσο απλά και φυσικά και χωρίς να χρειαστεί να πει τίποτα.
Ο Johnny Depp δεν παίζει τον Edward. Ο Johnny Depp ΕΙΝΑΙ ο Edward!

Γενική επισκόπηση

Σκηνοθεσία: Tim Burton
Σενάριο: Tim Burton, Caroline Thompson
Hθοποιοί:
Edward: Johnny Depp
Kim: Winona Ryder
Peg: Dianne Wiest
Bill: Alan Arkin
Joyce: Kathy Baker
και πολλοί άλλοι

Πλοκή:

O Edward, το μεγαλύτερο δημιούργημα ενός εφευρέτη, ζεί σε ένα κάστρο ψηλά σε λόφο μόνος του. Σχεδόν άνθρωπος επειδή δεν πρόλαβε ο δημιουργός του να του φτιάξει κανονικά χέρια αντι για τα ψαλίδια που τώρα έχει. Τον ανακαλύπτει η Πεγκ και τον προσκαλεί σπίτι της. Στην αρχή γίνεται ευπρόσδεκτος από την κοινότητα, προφανώς ώς άλλο αξιοθέατο. Σιγά-σιγά τα πράγματα αλλάζουν τροπή και το πλάσμα που άλλοτε υποδέχτηκαν με ενθουσιασμό τώρα πρέπει να φύγει μια που ο ερωτευμένος Edward παγιδεύεται ως ο ένοχος για μια κλοπή.

H ταινία Edward Scissorhands είναι ένα παραμύθι. Ένα παραμύθι με μαγική απλότητα. Ένα παραμύθι που σου ξεσκίζει την καρδιά αλλά και την γεμίζει με ελπίδα. Αν με ρωτάτε, αυτός πρέπει να είναι ο αληθινός και ο μόνος σκοπός της τέχνης. Γι΄αυτό αγαπώ αυτή τη ταινία.

Μια ταινία ~ χίλια συναισθήματα Μέρος 1ο

Καλημέρα και καλό Σαββατοκύριακο!

Κάθε Σάββατο θα παρουσιάζω μία από τις αγαπημένες μου ταινίες και θα γράφω ΛΙΓΑ πράγματα για το πως αισθάνθηκα όταν την πρωτοείδα και πως με κάνει να αισθάνομαι ακόμα. Έτσι, αντί να γράψω στην πλαϊνή στήλη σε λίστα τις ταινίες μου, θα τις δείχνω μία - μία εδώ.
Ταινία πρώτη, λοιπόν. Αντε και καλή αρχή!


Amelie a.k.a. Le Fabuleux Destin d'Amélie Poulain

Αυτή είναι η πρώτη για προφανείς λόγους. Είναι η ταινία που με ενέπνευσε όσο καμία άλλη. Είναι η ταινία που μου έδωσε το ψευδώνυμο που χρησιμοποιώ σε όλα τα ιστολόγιά μου.
Είναι η ταινία που μου έδωσε μια ανάσα όταν την πρωτοείδα γιατί για πρώτη φορά πίστεψα ότι δεν είμαι η μόνη που βλέπει τη ζωή έτσι.
Είναι η ταινία που γυρίστηκε για μένα! Ναι, δεν αστειεύομαι. Τουλάχιστον αφήστε με να το νομίζω...
Η Amelie είναι εγώ... Όχι ακριβώς με αυτή την εμφάνιση, αλλά σε όλα τα υπόλοιπα είναι εγώ!

Γενική επισκόπηση

Σκηνοθεσία: Jean-Pierre Jeunet
Σενάριο: Jean-Pierre Jeunet & Guillaume Laurant
Hθοποιοί:
Amelie: Audrey Tautou
Nino Quincampoix: Mathieu Kassovitz
και πολλοί άλλοι από τους οποίους ξεχωρίζω τους:
Georgette(η υποχόνδρια πωλήτρια): Isabelle Nanty
Joseph(ο ζηλιάρης): Dominique Pinon
Lucien(ο αφελής μανάβης): Jamel Debbouze

Η Πλοκή με δυο λόγια:
Η Amelie, ένα αθώο κορίτσι στο Παρίσι με τη δικιά της αίσθηση δικαιοσύνης, αποφασίζει να βοηθήσει όσους βρίσκονται γύρω της όταν τη μέρα που πεθαίνει η Νταϊάννα (καλό, ε! χαχα!) ανακαλύπτει ένα μεταλλικό κουτί με παιχνίδια κρυμμένο για πάνω από 40 χρόνια στον τοίχο του μπάνιου της. Στην προσπάθεια της να βοηθήσει συναντά τον έρωτα στο πρόσωπο του Νίνο. Αντί, όμως,να του συστηθεί όπως θα έκανε κάθε φυσιολογικό κορίτσι στήνει ένα παιχνίδι για να του τραβήξει το ενδιαφέρον. Στην πραγματικότητα φοβάται να αντιμετωπίσει τους φόβους της και να ζήσει. Θα καταφέρει άραγε να βρει το θάρρος να αγαπήσει και να αγαπηθεί; (Γιατί μη γελιόμαστε θέλει κότσια η ζωή κι ο έρωτας!) Δείτε το!