Επαναφέρω τη σειρά αναρτήσεων για τις αγαπημένες μου ταινίες. Θυμίζω στους παλλιούς/Εξηγώ στους καινούργιους αναγνώστες ότι περιγράφω ταινίες που έχω αγαπήσει. Μπορεί να είναι πρόσφατες ή και μερικών (ως και αρκετών, θα έλεγα) χρόνων πίσω.
Χθες το βράδυ, η ανάρτηση με τίτλο Κλαψ-Λυγμ μιας καινούριας φίλης εδώ στο blogger μου θύμισε τις 3 ταινίες στις οποίες έχω κλάψει πολύ (πάαααααααρα πολύ) και έτσι αποφάσισα να αναφέρω μία από αυτές. Ταινία του περσινού χειμώνα που αδικήθηκε πολύ στα Όσκαρ - δεν είναι η πρώτη φορά βέβαια που αδικούνται ταινίες στα Όσκαρ - που τη βρήκα υπέροχη!
ΠΡΟΣΟΧΗ! Επειδή έκλαψα δε σημαίνει ότι είναι μελό! Κάθε άλλο. Είναι μια όμορφη ταινία γεμάτη αισιοδοξία (εγώ απλά επηρεάστηκα γιατί έχει να κάνει με την με μία από τις αδυναμίες μου). Και ο τίτλος αυτής:
AUGUST RUSH
Σκηνοθεσία: Kirsten Sheridan (ναι, γυναίκα είναι)Σενάριο: Nick Castle & James V. Hart
και συγγραφείς: Paul Castro & Nick Castle
Ηθοποιοί:
Εvan Taylor - August Rush: Freddie Highmore
Το καταπληκτικό πιτσιρίκι με τα πονεμένα ματάκια (γεννημένος ηθοποιός!) που γνωρίσαμε στο Finding Neverland και μάθαμε καλά στο Charlie & the chocolate factory.
Lyla Novacek(η μαμά): Keri Russell
Louis Connelly(ο μπαμπάς): Jonathan Rhys Meyers
Maxwell "Wizard" Wallace: Robin Williams (σε ασυνήθιστο ρόλο)
Richard Jeffries: Terrence Howard
και πολλοί άλλοι...
Πλοκή:Η ιστορία ενός χαρισματικού Ιρλανδού τραγουδιστή ροκ μπάντας (Rhys Meyers) και μιας νεαρής τσελίστριας (Russell) οι οποίοι συναντιούνται ένα μαγικό βράδυ στη ταράτσα ενός κτιρίου στην πλατεία Washington της Νέας Υόρκης. Χωρίς να το θέλουν οι ίδιοι οι δρόμοι τους χωρίζουν αφήνοντας πίσω τους ένα βρέφος, τον Evan ή August (Highmore) που μένει ορφανό. Η μοίρα τα φέρνει έτσι ώστε κανείς απ' τους δυο να μην ξέρουν για αυτό το παιδί αφού ο πατέρας της τσελίστριας της λέει ψέμματα ότι γεννήθηκε νεκρό. Έτσι, 11 χρόνια μετά, ο August αρχίζει την αναζήτηση αφού το σκάσει από το ορφανοτροφείο που ζούσε ως τότε. Με μόνο εφόδιο και σύμμαχο τη μουσική, θα προσπαθήσει να βρει τους γονείς του. Θα τα καταφέρει άραγε;
Η ταινία είναι μεν δραματική αλλά με στοιχεία παραμυθιού (ξέρετε, αυτά που αρέσουν σε μένα). Με συνεπήρε από την πρώτη σκηνή όταν η φωνή του August λέει: "Η μουσική είναι παντού γύρω σου. Το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να την ακούσεις" καθώς και: "Πιστεύω στη μουσική με τον τρόπο που κάποιοι άνθρωποι πιστεύουν στα παραμύθια". Αυτό ήταν! Άρχισα τα κλαψ - λύγμ και δεν τελείωσα παρά μόνο όταν η ταινία τελείωσε (τι να κάνω η καημένη που η μουσική είναι μεγάλη αγάπη μου;) Αυτή η ταινία, το θέμα της, δηλαδή, αλλά και ο τρόπος που οι ηθοποιοί απέδωσαν τους ρόλους τους με συγκίνησε βαθύτατα. Λίγες ταινίες όπως προανέφερα με έχουν συγκινήσει τόσο.Αν δεν την έχετε δει, μην τη χάσετε! Αν αγαπάτε τη μουσική θα αγαπήσετε και την ταινία. Αν δεν αγαπάτε τη μουσική, δείτε την! Θα σας κάνει να αντιληφθείτε τι χάνατε τόσα χρόνια.
Περιττό να πω ότι η μουσική της ταινίας είναι φανταστική!Καλό Σαββατοκύριακο!
