Θάλασσα...

...Προστατέψτε την!

***

Συγχωρέστε με που δεν επισκέπτομαι τα ιστολόγιά σας τώρα τελευταία! Υπάρχει λόγος σοβαρός! Θα σας εξηγήσω κάποια στιγμή!

Σας φιλώ!
Δήμητρα~Amelie

Η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται!

Aνάποδο πλάσμα!

Έτσι με φώναζε - και με φωνάζει ακόμα, δηλαδή - η μάνα μου κάθε φορά που της πήγαινα κόντρα.

Ανάποδο πλάσμα...

Ανάποδο... μωρό
...έτσι γεννήθηκα! Με το κεφάλι κατεβαίνουν όλα τα μωρά του κόσμου, με τα πόδια εγώ! Από τότε ήθελα να φεύγω...

Ανάποδο και αρρωστιάρικο!

Τα χαΐρια μου φάνηκαν αμέσως. Γεννήθηκα με τόσο ίκτερο που οι γιατροί δεν έδιναν καμία ελπίδα. Αχ, αυτοί οι γιατροί! Πόσες φορές την έχουν πατήσει μαζί μου!

Αφιερώνω, λοιπον, αυτή την ανάρτηση στους γιατρούς που διέψευσα πάμπολλες φορές... και στους γονείς μου, εννοείται.

Γιατί τα λέω όλα αυτά; Απλούστατα! Αύριο γιορτάζω τα γενέθλιά μου!!

Τουρτίτσα πάρτε μόνοι σας. Έχω ποικιλία για όλα τα γούστα


Σοκολάτα πικρή...σοκολάτα και βατόμουρα...


σοκολάτα γάλακτος...


Kεκάκι κανείς;;;

Εσείς τι θα τους λέγατε;

Πρόσκληση έλαβα από την amelie για ένα διαφορετικό παιχνίδι που εμπνεύστηκε. Να, λοιπόν οι όροι του παιχνιδιού:

1. Πάρε μια πένα

2. Βούτα την στο μυαλό σου

3. Γράψε τρεις προτάσεις που θα έλεγες μπροστά σε όλους τους λωποδύτες που μας κυβερνούν

4. Προσκαλέστε όσους θέλετε

και ξεκινώ...

Ντροπή σας που ο βασικός μισθός σ’ αυτή τη χώρα (που είναι και ο μισθός των περισσότερων) είναι 700 ευρώ ενώ σε άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι πάνω από 1200!

Κάντε, επιτέλους, κάτι ουσιαστικό για το περιβάλλον! Δεν βαρεθήκατε να παίρνετε συνεχώς πρόστιμα από την Ε.Ε.;; Αλλά, βέβαια, δεν τα πληρώνετε εσείς!

Δεν πιστεύω πια ούτε εσάς, ούτε και τους δημοσιογράφους! Η μύτη σας μεγαλώνει, ρεεεε!!!

και προσκαλώ τους:
Lily
Αστερόεσσα
Ζαχαρούλα
Τζονάκος
Εκάτη
Λέλα
Butterfly
Spyros

Εννοείται πως μπορεί να παίξει όποιος άλλος επιθυμεί!

Αυτά για την ώρα!

Να είστε καλά,
Αmεliε * Dήmηtρa

Ιστορία παλιά...

Την επόμενη μέρα μετά τα όγδοα γενέθλιά μου, ο πατέρας μου μου είπε, "Ξύπνα! Ντύσου!" Από ένα άνοιγμα ανάμεσα στις βαριές κουρτίνες μπορούσα να διακρίνω το πρώτο φως της ημέρας. Κοίταξα το ρολόϊ δίπλα στο κομοδίνο. Έδειχνε μόλις έξι παρά είκοσι. "Μπαμπάαα!" γκρίνιαξα, "Είναι πολύ νωρίς!" Αλλά αυτός είχε ήδη φύγει από το δωμάτιο.
Σηκώθηκα, φόρεσα γρήγορα-γρήγορα ένα παντελόνι κι ένα μπλουζάκι και βγήκα από το δωμάτιο. Σκοτάδι και ησυχία παντού στο σπίτι. Κατευθύνθηκα προς την κουζίνα. Εκεί βρήκα τον πατέρα μου όρθιο να με περιμένει. "Τι έγινε μπαμπά; Δεν έχω σχολείο. Ξέχασες ότι τελειώσαμε για φέτος;" σκέφτηκα να ρωτήσω αλλά το βλέμμα του μου έλεγε πως δεν έπρεπε να πω τίποτα. Είχε κάτι το... απαγορευτικό! Κάτι συνέβαινε. Ο πατέρας μου είχε αυτή τη ρυτίδα στη μέση του μετώπου. Τη ρυτίδα που είχε πάντα όταν ανησυχούσε για κάτι...
"Πιες το γάλα σου για να φύγουμε!" μου είπε. Να πηγαίναμε που;; Δεν τόλμησα να ρωτήσω.

Λοιπόν, αυτή εδώ είναι η αρχή μιας ιστορίας που θα μπορούσε να είναι αστεία, δραματική, τρομακτική, οτιδήποτε. Έχω μια ιδέα. Αντί να την τελειώσω εγώ, τι λέτε να την γράψουμε μαζί;;; Ως ένα παιχνίδι, δηλαδή. Ακούστε τους κανόνες.

1. O κάθε ένας από εσάς (ή κι εγώ) που θα συνεχίσετε την ιστορία θα πρέπει να γράφετε από μία πρόταση ως 100 περίπου λέξεις.
2. Θα πρέπει να διαβάζετε αυτά που έγραψε ο προηγούμενος για να συνεχίσετε από εκεί.
3. Οι συνέχειες θα γραφτούν ως σχόλια σ' αυτό το ιστολόγιο. Αν θέλετε να κάνετε κάτι παρόμοιο στο δικό σας ιστολόγιο, θα πρέπει να ξεκινήσετε άλλη ιστορία.
4. Ακόμη κι αν γράφετε το τέλος της ιστορίας αφήστε περιθώριο για κάποιον άλλο να το συνεχίσει.
   

Δώστου κλώτσο να γυρίσει, παραμύθι να... συνεχίσει!!

Μια ταινία ~ χίλια συναισθήματα Μέρος 5ο

Παρασκευή και όχι Σάββατο παρουσιάζω την ταινία αυτή τη φορά! Επειδή το περιβάλλον δεν πρέπει να μας απασχολεί μια μέρα το χρόνο μόνο, να μια ταινία που λάτρεψα και είναι σχετική...

Το ταξίδι του αυτοκράτορα
***

Σκηνοθεσία: Luc Jacquet
Αφήγηση στα Αγγλικά: Morgan Freeman
Υπόθεση:
Κάθε χειμώνα στην καρδιά των πάγων της Ανταρτικής, στο πιο αφιλόξενο τοπίο της Γης, γίνεται ένα απίστευτο ταξίδι εδώ και χιλιετίες. Χιλιάδες Αυτοκρατορικοί πιγκουίνοι εγκαταλείπουν τον ωκεανό και ξεκινούν το ταξίδι τους προς την ενδοχώρα - ένα ταξίδι 110 χιλιομέτρων περίπου. Η περιοχή δεν συντηρεί καμιά άλλη μορφή ζωής.
Με μικρά βήματα, στοιχισμένοι σαν στρατός, καταπονημένοι απο τις μαινόμενες χιονοθύελλες και σε θερμοκρασίες ανυπόφορες (-50 ως -70 βαθμούς Κελσίου), οι Αυτοκρατορικοί πιγκουίνοι παλεύουν με τα στοιχεία της φύσης οδηγούμενοι απο μια παντοδύναμη επιθυμία... την αναπαραγωγή, τη συνέχιση του είδους τους...

Πρέπει να ομολογήσω ότι μετά το τέλος της ταινίας - την πρώτη φορά που την είδα- έμεινα βουβή! Συμβαίνει βλέπετε μερικές φορές όταν διαβάζεις, βλέπεις, ακούς κάτι αληθινά όμορφο και απλό να μην μπορείς να μιλήσεις. Και τι να πεις; Τι λόγια μπορούν να περιγράψουν τα συναισθήματα; Γι' αυτό, λοιπόν, μην περιμένετε κριτική για τις λήψεις, τη σκηνοθεσία, κτλ, κτλ... Πολύ απλά:

ΥΠΟΚΛΙΝΟΜΑΙ!

ΜΟΥ ΑΡΕΣΕΙ... ΔΕ ΜΟΥ ΑΡΕΣΕΙ...

Παγκόσμια Ημέρα Περιβάλλοντος σήμερα και μια που μου ζητήθηκε να παίξω αυτό το καινούριο μπλογκοπαίχνιδο είπα να το προσαρμόσω. Μπορεί να παίξει όποιος θέλει, όπως θέλει.

Πάμε λοιπόν:

Μου αρέσει που καλοκαίριασε και θα μπορώ να πηγαίνω για μπανάκι στην θάλασσα

Δε μου αρέσει που κάθε φορά που θα φτάνω στην παραλία, θα με πνίγει το παράπονο και θα αρχίζω μανιωδώς να μαζεύω τενεκεδάκια, σακούλες, πλαστικά μπουκάλια, αποτσίγαρα ενώ ο κάδος βρίσκεται 100 μέτρα μακριά!

~***~

Μου αρέσει που στο σούπερ-μάρκετ βρίσκω πλέον λαμπτήρες εξοικονόμησης ενέργειας.

Δε μου αρέσει που τις περισσότερες φορές έχουν δεκαπλάσια τιμή από τους απλούς.

~***~

Μου αρέσει να κάνω ανακύκλωση χαρτιού. Χαίρομαι που στην πόλη μου μου δίνεται έστω και αυτή η ευκαιρία.

Δε μου αρέσει που ο κοντινότερος μπλε κάδος ανακύκλωσης βρίσκεται 3 χιλιόμετρα μακριά!

~***~

Μου αρέσει όταν άνθρωποι αρχίζουν να ασχολούνται με την οικολογία γιατί αυτό σημαίνει ότι έχει γίνει κατανοητό ότι ο πλανήτης κινδυνεύει.

Δε μου αρέσει όταν κυνηγοί, που σκοτώνουν ζώα για την ευχαρίστησή τους και μόνο, αυτοαποκαλούνται οικολόγοι!!!

~***~

Μου αρέσουν τα σποτάκια του ΥΠΕΧΩΔΕ για το περιβάλλον

Δε μου αρέσει που για τους περισσότερους πολιτικούς και την κυβέρνηση ισχύει η σοφή ρήση, «Δάσκαλε που δίδασκες...»

~***~

Μου αρέσει που γιορτάζουμε την Παγκόσμια Ημέρα Περιβάλλοντος.

Δε μου αρέσει να είμαστε αναγκασμένοι να έχουμε ημέρες για το περιβάλλον, τα παιδιά, τους πρόσφυγες, τη γυναίκα, το AIDS...

~***~

Τηλεόραση αγάπη μου!

«Τελεβιζιόν, τελεβιζιόν,

πόσο μ’ αρέσεις τελεβιζιόν...»

♫♪♫♪♫

Ωχ, συγνώμη! Παρασύρθηκα. Που το θυμήθηκα αυτό το σκοπό; Μόλις είχα μια αναδρομή στο... γκουχ-γκουχ... μακρινό... γκουχ-γκουχ... παρελθόν μου. Τότε που o Καζαντζίδης τραγουδούσε ακόμη τον πόνο του λαού κι ο Μπιθικώτσης έδινε τις πρώτες συναυλίες και ερμήνευε το Άξιον Εστί...

Τότε που η Ελλάδα περνούσε από τη δημοκρατία(!) στη δικτατορία και τελικά στη Μεταπολίτευση... Τότε που υπήρχαν ακόμη γειτονιές και 'σπίτια χαμηλά' με αγιόκλημα και γιασεμί και που οι γυναίκες τα βράδυα του καλοκαιριού παίρναν τις καρεκλίτσες τους και βγαίναν στο δρόμο για κουβεντούλα - τουτέστιν κουτσομπολιό - ενώ τα πιτσιρίκια έπαιζαν κρυφτό, κυνηγητό, ή τα μήλα και έπιαναν τις πυγολαμπίδες του Ιουνίου (κωλοφωτιές τις λέγαμε εμείς) για να τις κάνουν για λίγο 'φακούς' στις μπλούζες τους τρίβοντάς τες...

Τότε που παίρνοντας μια φέτα με ψωμί και μέλι - μέ λάδι κι αλάτι εγώ το ανάποδο - γυρνούσαμε νωρίς το απόγευμα τη γειτονιά και ξυπνούσαμε τους πάντες με τις φωνές μας... Τότε που δεκατιανό σήμαινε βραστό αυγό και θεία Λένα στο ραδιόφωνο! Ναι, έτσι τα είχα συνδυάσει! Αυγό και θεία Λένα! Θεία Λένα και αυγό! Το απογευματινό το συνδύασα αργότερα με τον Μπαρμπαμητούση, τη Σουφλίτσα και τον Κλούβιο (τηλεοπτικοί τύποι αυτοί)! Τι να κάνει, η έρμη, η μάνα μου για να με πείθει να τρώω που ήμουν σαν τον Τιραμόλα;

Τότε, λοιπόν, αρχές της δεκαετίας του 70 και εν μέσω δικτατορίας, μπήκε για τα καλά στη ζωή και τη συνείδηση των Ελλήνων η τηλεόραση. Μαυρόασπρη, μυστηριώδης και σαγηνευτική ως σειρήνα. Δύσκολο να της αντισταθείς. Κι έτσι ο ένας μετά τον άλλο δέχοταν αυτό το μαγικό κουτί στα σπίτια τους.

Ο πατέρας μου αγόρασε την πρώτη μας τηλεόραση όταν η μητέρα μου του απαγόρευσε να δει τον αγώνα με την αγαπημένη του ΑΕΚ σε γειτονικό σπίτι. «Έτσι είσαι;» σκέφτηκε. «Θα δείς...» Και είδαμε! Οικογενειακώς!

Τι είδαμε;;; Ουουουουου... πολλά! Τι παιδικά, τι σειρές, τι αθλητικά! Σ'αυτά τα τελευταία ειδίκευση έκανε ο πατέρας. Και τα πράγματα άλλαξαν...

Τα απογεύματα πλέον δεν έβλεπες τις γυναίκες έξω ή αν τις έβλεπες οι συζητήσεις πια δεν αφορούσαν την 'Μαίρη που φορούσε κόκκινο κραγιόν στην εκκλησία - ντροπή!' ούτε την 'γυναίκα του κυρ Χρήστου που την είδαν με άλλον αγκαζέ'. Οι κουβέντες περιστρέφονταν γύρω από τον Άγνωστο Πόλεμο και τον Παράξενο Ταξιδιώτη - επιτυχίες της εποχής. Τα παιδιά έβλεπαν μίκυ-μάους και καραγκιόζη. Αλήθεια, δεν κατάλαβα ποτέ ποιος βάφτισε όλα τα κινούμενα σχέδια μίκυ μάους!

Εγώ πάλι αποτελούσα ειδική κατηγορία από μόνη μου. Εκτός από τον Μπαρμπαμητούση με τη Σουφλίτσα και τον Κλούβιο που σημειωτέον έβλεπα μόνο χάρη στη Σουφλίτσα η οποία βασάνιζε με τα τερτίπια της και τις πονηριές της τον καημένο τον Κλούβιο, δεν έβλεπα κανένα άλλο παιδικό. Αντίθετα, περίμενα πότε να τελειώσουν οι ειδήσεις για να δω ταινίες! Κατά προτίμηση Αμερικάνικες... τις Ελληνικές τις σνόμπαρα. Ειδικά τις δραματικές τις κορόιδευα! Ξενυχτούσα, λοιπόν, κάθε φορά που είχε ξένη ταινία και ήταν αρκετά συχνά που έβαζε ταινίες.

Σχολείο δεν πήγαινα ακόμη... 4-5 ήμουν δηλαδή. Ξέρω, ξέρω, θα απορείς. Μα πως είναι δυνατόν να έβλεπες ξένες ταινίες; Τι καταλάβαινες; Έλα ντε;;; Κι εγώ δεν ξέρω ακόμη πως και τι καταλάβαινα. Αλλά πίστεψέ με. Τις περισσότερες κλασσικές ταινίες τις είδα όταν ήμουν τέσσερα ως επτά, το πολύ, χρονών... και τις θυμάμαι! Αφού να φανταστείς Αγγλικά καταλάβαινα πολύ πριν πάω φροντιστήριο! Ακόμη θυμάμαι τον πρώτο μου δάσκαλο Αγγλικών να σταυροκοπιέται όταν διάβαζα και μετέφραζα τα παρακάτω μαθήματα χωρίς να μου τα έχει διδάξει! Φαντάσου ένα μικροσκοπικό, κοκαλιάρικο κοριτσάκι στα 9 να ξέρει όλο το αναγνωστικό της Α junior απ' έξω και να το μεταφράζει στα άλλα πιτσιρίκια! Χιχιχί! Αργότερα έμαθα πως έχω αυτό που λένε musical intelligence. Δηλαδή ικανότητα να μαθαίνεις ξένες γλώσσες ακούγοντας τες μόνο... καθώς και μουσική.

Τέλος πάντων, είδα πολλές ταινίες τότε αλλά και αργότερα. Με ιδιαίτερη αδυναμία στα μιούζικαλ και είδωλό μου την Judy Garland αλλά και γουέστερν (έπεφτε πολύ Τζον Γουέιν τότε) και φιλμ νουάρ με Cary Grant (αξεπέραστο Notorious), Humphrey Bogard, Kirk Douglas, James Stewart, Katharine Hepburn, Henry Fonda και πολλούς άλλους. Γενικά ο κινηματογράφος έπαιξε και παίζει μεγάλο ρόλο στη ζωή μου... αλλά αυτό είναι θέμα για άλλη ανάρτηση.

Γενικά υπήρξα παιδί της τηλεόρασης κι εγώ. Μ' αυτήν γαλουχηθήκαμε δυστυχώς ή ευτυχώς. Το δικτατορικό καθεστώς βρήκε την ησυχία του με την τηλεόραση καθώς όλοι ασχολήθηκαν με αυτή... ή έτσι νόμιζε! Ήρθε το Πολυτεχνείο, η Μεταπολίτευση και να που φτάσαμε στο σήμερα. Να τη βρίζουμε όλοι για την κατάντια της, αλλά να μην κάνουμε τίποτα γι' αυτό.

Τώρα, θα μου πείς, ε, και τι να κάνουμε; Έχω μια ιδέα! Μήπως είναι καιρός να την κλείσουμε μέχρι να συνέλθουν μερικοί-μερικοί; Λέω, μήπως;;;;

Τρία ψέματα και μία αλήθεια (οι απαντήσεις)

Έλαβα πρόσκληση-πρόκληση από την Butterfly για ένα μπλογκοπαίγνιο. Βρείτε ποια από τις τέσσερις προτάσεις είναι αληθινή. Με τη σειρά μου προσκαλώ όποιον διαβάσει το ιστολόγιο, και εφόσον το θέλει, να κάνει το ίδιο.

Έχουμε και λέμε:

♦ Ως παιδί έχω μετακομίσει πάνω από 10 φορές εξαιτίας της δουλειάς του πατέρα μου.

♦ Βλέπω μανιωδώς τηλεόραση και κυρίως τις ειδήσεις.

♦ Το αγαπημένο μου χρώμα είναι το κόκκινο. Όλα μου τα ρούχα είναι κόκκινα! Ε, καλά ας μην υπερβάλλω... έχω και μερικά χακί.

♦ Έχω σπουδάσει σκηνοθεσία στο Royal Academy of Arts του Λονδίνου.

Άντε και καλό καλοκαίρι!

Απαντήσεις την Τρίτη το βράδυ

~***~

ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ

1.

[Αλήθεια: Ο πατέρας μου ήταν τραγουδιστής πριν πάρει σύνταξη και έχω μετακομίσει σε διάφορες πόλεις - Καστοριά, Κοζάνη, Βόλος, Αθήνα είναι μόνο μερικές από αυτές]

2.

[Ψέμα: Έχω πάψει να βλέπω τηλεόραση για μια δεκαετία και παραπάνω. Δεν έβλεπα ποτέ ειδήσεις. Προτιμώ το ραδιόφωνο για την καθημερινή ενημέρωση και Κυριακάτικη εφημερίδα με όλο το τελετουργικό - πρωϊνό στο σπίτι με μουσικούλα ή τώρα τελευταία ανάγνωση πολλών εφημερίδων παρέα με φίλους στο Starbucks]

3.

[ Ψέμα: Αγαπημένο μου χρώμα το μπλε σε όλες του τις αποχρώσεις, το λευκό και το κίτρινο]

4.

[Ψέμα: Ευσεβείς πόθοι. Όπως πολύ σωστά είπες Butterfly η αγάπη για τις ταινίες προέκυψε από την ανάγκη για παρέα]

~***~

Λοιπόν, συγχαρητήρια! Μάλλον δεν είμαι καλή ψεύτρα...