Σάββατο 13 Δεκεμβρίου 2008

Και τώρα τι;

Μια βδομάδα πέρασε από τη δολοφονία του Αλέξη (εγώ έτσι θα την αποκαλώ. Εκφράσεις όπως: "τραγικός θάνατος", "ο χαμός ενός παιδιού" και "εξοστρακισμός σφαίρας" δεν τις καταλαβαίνω). Ταραχές έγιναν και γίνονται ακόμη. Βιτρίνες έσπασαν, τράπεζες κάηκαν, κλοπές έγιναν. Βροχή από πέτρες έπεσε πάνω σε αστυνομία και μη, παιδιά 13-20 συνελήφθησαν (άδικα ή δίκαια δε θα το κρίνω τώρα), ξύλο έπεσε, οι κουκουλοφόροι (από ποια μεριά άραγε;;;) έπαιξαν το δικό τους παιχνίδι.

Και τώρα τι;;;

Σε διάφορες χώρες της Ευρώπης γίνονται διαδηλώσεις συμπαράστασης με συμπλοκές με την αστυνομία ή και χωρίς. Τα κανάλια παίζουν το παιχνίδι τους. Η κυβέρνηση αδιαφορεί και προσπαθεί να κουκουλώσει το ένα σκάνδαλο μετά το άλλο. Οι Έλληνες έχουν μοιραστεί σε δύο στρατόπεδα.

Και τώρα τι;;;

Αυτές τις μέρες έχω ακούσει πολλά. Δε ξέρω τι να πιστέψω. Δε με νοιάζει κι όλας. Ξέρω πως όλοι εμείς σε λίγες μέρες θα το ξεχάσουμε. Ξέρω, επίσης, πως οι νέοι θα ζήσουν σε πολύ χειρότερες συνθήκες από τις δικές μας. Οικονομικά, πολιτικά, οικολογικά τα πράγματα πάνε προς το χειρότερο.
Ναι, θλίβομαι και πονάω όταν ακούω πως ένα παιδί δολοφονήθηκε πριν προλάβει να μεγαλώσει.
Θλίβομαι και πονάω περισσότερο όταν ξέρω πως αυτή η γενιά θα αναγκαστεί να δουλεύει για 400 - 500 ευρώ το μήνα (στην καλύτερη περίπτωση).
Υποφέρω, δε, ακόμη περισσότερο όταν ξέρω πως χιλιάδες παιδιά πεθαίνουν (και θα συνεχίσουν να πεθαίνουν) από ασθένειες που σχετίζονται με την ατμοσφαιρική ρύπανση, τη μόλυνση του νερού, την έλλειψη τροφής, το AIDS, τους πολέμους και την έλλειψη νερού.
***

Πριν λίγες μέρες στο ιστολόγιο της Μαρίας Τζιρίτα διάβασα ένα σπουδαίο κείμενο. Ζήτησα την άδεια της Μαρίας και της γυναίκας που το έγραψε, της Αφροδίτης, να το αναρτήσω για να μπορέσουμε να διαδώσουμε το μήνυμα του κειμένου. Ευχαριστώ, Αφροδίτη και Μαρία!

"Λίγο πριν τις επερχόμενες γιορτές μας προέκυψε μια μέρα αργίας! Χαράς ευαγγέλια ίσως για κάποιους να ξεκουραστούν για λόγους διαμαρτυρίας, πένθους ή απεργίας.
Προσωπικά ΚΟΥΡΑΣΤΗΚΑ με τούτη την αναπάντεχη μέρα αργίας!
ΚΟΥΡΑΣΤΗΚΑ να βλέπω σκηνές βίας να εισβάλλουν μέσα από τις οθόνες στα σπίτια μας, στις καρδιές μας.
ΚΟΥΡΑΣΤΗΚΑ να ακούω μεγαλεπήβολες κουβέντες και "συγνώμες" από ψηλά ιστάμενα πρόσωπα.
ΚΟΥΡΑΣΤΗΚΑ να παρατηρώ τους γνωστούς αγνώστους να "λερώνουν" την Ελλάδα μας.
ΚΟΥΡΑΣΤΗΚΑ να με "βομβαρδίζουν" κουβέντες πρώην, νυν και αυριανών πρωθυπουργών για αντεπιθέσεις μεταξύ τους.
ΚΟΥΡΑΣΤΗΚΑ να προσπαθώ να μαντέψω την ηλικία των ταραχοποιών,την εθνικότητα ή το χρώμα του κασκόλ που φορούσαν.
Πόσα ΚΟΥΡΑΣΤΗΚΑ μπορώ να γράψω; Απίστευτα πολλά, τούτες τις μέρες που η Ελλάδα μας πρωταγωνιστεί σε παγκόσμιο επίπεδο. Συγκρατούμαι όμως καθώς στη ζωή μας εισέβαλε ο Αλέξης! Ο Αλέξης, παιδί της διπλανής πόρτας, μαθητής του γειτονικού μας σχολείου, ίσως παιδί του καθενός από εμάς. Έγινε ξαφνικά και απρόσμενα ο δικός μας Αλέξης!
Άνοιξαν διάπλατα οι καρδιές όλων μας για να τον αγκαλιάσουμε. Άνοιξαν διάπλατα οι σκέψεις όλων μας για να τον νιώσουμε.
Ένα μελαχροινό αγόρι, με το γνωστό casual ντύσιμο των ημερών μας, την κουκούλα της ζακέτας του, το χαμόγελο των 15του χρόνων, την ανεμελιά από τη βόλτα στα internet cafe, ένας έφηβος των blog και του διαδικτύου, να μοιάζει τόσο πολύ με τους δικούς μου γιους! Ήρθε άθελα του να μας αναστατώσει γλυκά, μα πονεμένα! Ήρθε να μας "ζητήσει" να του ευχηθούμε "καλό ταξίδι", γιατί ξαφνικά λες και χρειαζόταν ένας άγγελος τον ουρανό!
Ο πόνος εξαπλώθηκε απίστευτα γρήγορα στους χώρους που κινιόταν, στους συγγενείς του, στις παρέες του, σε όλους εμάς. Στάθηκε αφορμή ο χαμός ενός αθώου αμούστακου αγοριού να σκεφτούν κάποιοι την ανεργία, τη φτώχεια, την αδικία, την πείνα ίσως. Στάθηκε αφορμή να ξεπεράσουμε την μνήμη του για να επιδοθούμε στη λύση των εγχώριων προβλημάτων. Στάθηκε αφορμή να ξεχαστούν τα τόσα σκάνδαλα που μας περιτριγύριζαν.
Γιατί δε στάθηκε αφορμή να σκεφτούμε τα παιδιά μας; Δεν θα 'πρεπε να σκεφτούμε τις ανησυχίες τους, τη μουσική τους, τις εκφράσεις τους; Δεν θα 'πρεπε να σκεφτούμε τον πόνο των δικών του; Τον πόνο της μάνας που σαν κινηματογραφική ταινία μικρού μήκους πέρασε από μπροστά της η μόλις 15 χρόνων συμβίωση της με τον Αλέξη της!
Τούτες τις γιορτές θα είναι όλα διαφορετικά για την οικογένεια του Αλέξη. Εμείς όλοι θα ξεχάσουμε, εκείνη ΠΟΤΕ.
Οι έμποροι θα αποζημιωθούν, τα κανάλια θα μετράνε τις τηλεθεάσεις τους, τα κόμματα θα συνεχίσουν να διαφωνούν -για το ποιος και πότε διόρισε τον ειδικό φρουρό- γιατί εμείς τους το επιτρέπουμε, θα βρεθούν άλλα σκάνδαλα να μας ταλαιπωρούν. Ενώ εμείς όλοι, οι απλοί πολίτες θα βρούμε χαρά και ευτυχία πίσω από ένα πολύχρωμο, αμπαλαρισμένο, πρωτοχρονιάτικο δώρο.
Ας προσφέρουμε ΑΓΑΠΗ στη μνήμη του Αλέξη. Αληθινή ΑΓΑΠΗ προς την οικογένεια μας, τους φίλους, τους γείτονες, την νεολαία μας, τους εχθρούς μας ακόμη. Μ' αυτό θα χαίρεται ο Αλέξης από εκεί πάνω όπου ΖΕΙ σαν άγγελος, από τα ξημερώματα μιας Κυριακής του Δεκέμβρη. Ίσως έτσι γαληνέψουν οι καρδιές των ένστολων που μας προστατεύουν. Ίσως έτσι γαληνέψουν οι καρδιές των κουκουλοφόρων που καταστρέφουν. Ας γίνει φάτνη η καρδιά μας, όπως το σπήλαιο της Βηθλεέμ, για να γεννηθεί πάλι ο Χριστός μας!"


Αγάπη, λοιπόν! Ας είναι αυτό το μήνυμα των ημερών. Διαδώστε το, φωνάξτε το παντού!
Καλό Σαββατοκύριακο!
ΑΜΕΛΟΔΗΜΗΤΡΑ

ΥΓ: Ξέρω πως το φόντο, οι εικόνες και η μουσική στο blog μου δε συνάδουν με αυτά που γράφω. Συγχωρέστε με.

29 σχόλια:

Δήμητρα Φυτιλή είπε...

Δημητρούλα εντοπίζω ένα θετικό μέσα σε όλο αυτόν τον πανικό. Δεν αισθάνομαι εγώ τουλάχιστον γραφική και μόνη. Χαίρομαι που όλοι ομολογούν ότι κάτι δεν πάει καλά και ελπίζω να αρχίσουμε να περνάμε στη βελτίωση και ανασύσταση πολλών άσχημων καταστάσεων. Θυμάσαι πόσα χρόνια πριν τα κουβεντιάζαμε τριγυρνώντας στη Λάρισα και τραγουδώντας στους δρόμους για να διασκεδάσουμε τη θλίψη μας;

Dimitra Andritsiou είπε...

Αν θυμάμαι, λέει! Ναι, κι εγώ δεν αισθάνομαι γραφική και μόνη. Νιώθω πως κάτι πάει ν' αλλάξει... Θα χρειαστούν πολλές προσπάθειες σίγουρα, αλλά δε μπορεί, κάτι θετικό θα βγει απ' αυτό.

Ελπίζω, δηλαδή...

Eleni Dafnidi είπε...

Δεν ξέρω αν η αγάπη μπορεί να αλλάξει την κατάσταση σε μία χώρα που χρειάζεται βαθιές και ριζικές αλλαγές. Ίσως όμως να είναι μία αρχή...
:)

Όσο για το φόντο και τη μουσική που δεν ταιριάζουν με τα γραφόμενα σου, μην σε απασχολεί.
Σάμπως όλα γύρω μας αυτή την εποχή δεν έρχονται σε μία τρομερή αντίφαση;

Skouliki είπε...

και τωρα ισως ο καθενας αναλογιστει την δικη του ευθυνη
την δικη συνειδηση
σε ποιο παραμυθι θελει να συνεχισει να ζει

καλησπερα

Maria Tzirita είπε...

Ευχαριστώ για την αναδημοσίευση Δημητρούλα. Ας διαδώσουμε την αγάπη, μόνο αυτό μας σώζει...
Χίλια φιλιά!

Arty είπε...

Polu oraio athro Dimitra and couldn't agree with you more below..

amelie είπε...

ειμαστε πολλοι και μπορουμε να αλλαξουμε κατι... εστω κατι πολυ μικρο... αλλα ειναι πολλοι και οι αλλοι...



καλες γιορτες
γεια χαρα

cinderella είπε...

Εγώ συμφωνώ μαζί σου. Και μου άρεσαν αυτά που είπες καλή μου. Όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα, μόνο η ελπίδα μπορεί να διατηρήσει το ακατόρθωτο, να συντηρήσει το μύθο. Και ελπίζω μαζί σου, όπως και πολλοί ακόμα!
Καλησπέρα!

Skouliki είπε...

καλες γιορτες σου ευχομαι

Dimitra Andritsiou είπε...

@ Eleni Dafnidi
Ναι, είναι μια αρχή και σίγουρα χρειάζονται πολλές αλλαγές

Dimitra Andritsiou είπε...

@ skouliki
συμφωνούμε
Ας κοιτάξουμε τον εαυτό μας καλά κι αν είμαστε ευχαριστημένοι ας προχωρήσουμε όπως και πριν.
Εγώ δεν είμαι

Dimitra Andritsiou είπε...

@ Maria Tzirita
Σ'ευχαριστώ, Μαράκι

Dimitra Andritsiou είπε...

@ arty!
Glad that I'm not the only one here, Arty

Dimitra Andritsiou είπε...

@amelie
Διαφωνώ!
Λίγοι αλλά αποφασισμένοι μπορούν να καταφέρουν σημαντικές αλλαγές. Κι ας είναι οι άλλοι περισσότεροι. Η επόμενη μου ανάρτηση θα είναι για μια ταινία που μόλις είδα και η οποία βασίζεται σε αληθινό περιστατικό που συνέβη στο Σιάτλ των ΗΠΑ το 1999. Πέρνα ξανά να δεις τι εννοώ

Dimitra Andritsiou είπε...

@ cinderella
Να 'σαι καλά! Δε φτάνει μόνο να ελπίζουμε, όμως. Πρέπει και να πράττουμε... κι αυτό το λέω κυρίως για μένα

Dimitra Andritsiou είπε...

@ skouliki
και σε σένα, σκουληκάκι

Eleni Dafnidi είπε...

Αμελοδήμητρα μου, καλές γιορτές να περάσεις και ο νέος χρόνος να σου φέρει όλα όσα του ζητήσεις. Πολλά φιλιά από μένα και θα τα ξαναπούμε του χρόνου!

Κόκκινη Ομπρέλα είπε...

Καθόλου γραφικοί δεν είμαστε.
Και δε χρειάζεται να προσποιούμαστε ότι όλα λάμπουν τα φετινά Χριστούγεννα.
Μια παρένθεση θέλουμε, να ξαποστάσουμε, είναι μακρύς ο δρόμος. Και ένα αντλιοστάσιο δύναμης. Για εκείνα που ξεκάθαρα πια έχουν αρχίσει να φαίνονται...
Ναι, μόνο με αγάπη έρχεται η γιατρειά.
Εύχομαι να είναι γεμάτη αγάπη η δική σου παρένθεση.
Την καληνύχτα μου.

faraona είπε...

Καλές γιορτές με υγεία,αγάπη και ειρήνη!!!

FiXXXer είπε...

ας ξεριζωσουμε τους παλιους μας εαυτους και ας ανεγεννηθουμε απο τις σταχτες μας..
καμμια σημαια,μονο συνειδηση..
χαιρετισμους..

Dimitra Andritsiou είπε...

@ Eleni Dafnidi
Χρόνια πολλά και καλά, Ελένη! Καλή χρονιά

Dimitra Andritsiou είπε...

@ Κόκκινη Ομπρέλλα
Συμφωνώ με όσα λες, όπως κατάλαβες.
Καλή χρονιά με αγάπη, ειρήνη και υγεία

Dimitra Andritsiou είπε...

@ faraona
Να 'σαι καλά, Φαραώνα! Χρόνια πολλά

Dimitra Andritsiou είπε...

@ FiXXXer
Καλώς όρισες!

faraona είπε...

Σπου στελνω e mail.

"ζαχαρούλα.." είπε...

ελπίζω να είσαι καλά.. και εύχομαι μία χρονιά πολύ καλή γεμάτη υγεία!!!experski

Δήμητρα είπε...

Καλησπέρα πέρασα να πω και έπεσα πάνω στις σκέψεις μου....
!!

Skouliki είπε...

καλη χρονιαααααααααααααααααααααα

μην ξεχνας να χαμογελαςςςς

roadartist είπε...

Καλή χρονιά να έχουμε !.....
Υγεια, αγαπη και οτι επιθυμείς..

Με διαβάζουν;;;

Η κραυγή ενός παιδιού

Χαμογελω οταν βλεπω...