Πέμπτη 15 Μαΐου 2008

Μετανάστες

16 Απριλίου 1914
Νήσος Έλις,
Νέα Υόρκη,
ΗΠΑ

Έξι άνδρες στέκονται στην προκυμαία. Σαστισμένοι κοιτάζουν γύρω τους. Πλήθος ανθρώπων το ίδιο σαστισμένοι και απορημένοι με αυτούς στέκονται μαζί τους. Άντρες, κυρίως, αλλά και οικογένειες. Όλοι τους ταλαιπωρημένοι, κουρασμένοι και φοβισμένοι. Ταξίδεψαν χιλιάδες μίλια μέσα στο ίδιο καράβι, το Νιαγάρα, από το λιμάνι της Χάβρης. Πολλοί από αυτούς είχαν κάνει κι άλλα τόσα για να φτάσουν εκεί.

Έτσι κι οι έξι φίλοι μας... Φίλοι και συντοπίτες άφησαν τον τόπο τους αναζητώντας καλύτερη ζωή. Καλύτερη ζωή για αυτούς και τις οικογένειές τους. Έξι νοματέοι από το ίδιο χωριό. Ο Αντώνης, 34, ο Δημήτρης, 27, ο Κλεάνθης, 32, ο Γιάννης, 42, ο Γιώργος, 25, και ο Στέφανος, 32. Όλοι τους παντρεμένοι εκτός από το βενιαμίν, τον Γιώργο. Αυτός δεν άφησε γυναίκα και παιδιά πίσω του. Μόνο η μάνα του τον κοίταζε με βουρκωμένα μάτια καθώς χανόταν μέσα στην ομίχλη (συνήθες φαινόμενο στην περιοχή το χειμώνα).

Το πως έφτασαν από την Ελλάδα στη Χάβρη της Γαλλίας, ψηλά εκεί στη Νορμανδία, είναι άγνωστο... τουλάχιστον σε μένα. Οι 5 που είχαν οικογένειες έφυγαν με την προϋπόθεση να πάρουν εκεί τις οικογένειές τους αργότερα.

Ο Στέφανος άφησε πίσω του τρία παιδιά... 3 αγόρια. Τον Θανάση, τον Βάϊο και τον Γιώργο. Η γυναίκα του η Σταυρούλα θα περίμενε ένα - δύο χρόνια μέχρι ο Στέφανος να μαζέψει αρκετά χρήματα και μετά, με τη βοήθεια του Θεού, θα μάζευε τα λιγοστά τους υπάρχοντα, θα έπαιρνε τα παιδιά και θα έκανε το ίδιο μακρινό ταξίδι μέχρι την Αμερική.

Αυτά σκέφτεται ο Στέφανος ενώ περιμένει στη σειρά για το τελωνείο. Κανείς τους δεν ξέρει τι θα γίνει τώρα. Το μέλλον αβέβαιο. Αβέβαιο για αυτόν και άλλες 800 περίπου ψυχές που κατέβηκαν από το ίδιο πλοίο. Κοιτάνε πίσω τους και ρίχνουν μια τελευταία ματιά στο πλοίο που τους μετέφερε καθώς κάποιοι με στολές τους καθοδηγούν προς μια μεγάλη αίθουσα σε μια γλώσσα που δεν καταλαβαίνουν. Ο Στέφανος ρίχνει το βλέμμα του στο επιβλητικό άγαλμα της Ελευθερίας στο απέναντι νησάκι. Καθώς μπαίναν στο λιμάνι είναι το πρώτο πράγμα που αντίκρυσε. Τεράστιο! "Όλα εδώ είναι τεράστια," σκέφτηκε καθώς θυμήθηκε τα ψηλά κτίρια που έβλεπε από απόσταση λίγο πριν.

Η κεντρική αίθουσα είναι τεράστια. Ουρές ανθρώπων. Για να φτάσεις στους πάγκους που θα πάρουν τα στοιχεία σου χρειάζεται χρόνος. Χρειάζεται υπομονή. Πεινάνε, διψάνε αλλά θα πρέπει να περιμένουν. Μετά από ώρες ο Στέφανος και οι 5 φίλοι του δίνουν τα χαρτιά τους. Αν όλα πάνε καλά, δηλαδή, αν τα χαρτιά τους είναι νόμιμα και αν οι γιατροί πουν πως είναι υγιείς, θα είναι ελεύθεροι να περάσουν στη χώρα. Ο έλεγχος των διαβατηρίων και άλλων διαπιστευτηρίων κρατάει περίπου δυο ώρες, ενώ η εξέταση μόλις λίγα λεπτά. Όλα εντάξει. Μπορούν πλέον να ζήσουν και να δουλέψουν εκεί.

Μένουν για λίγο καιρό μαζί και μετά σκορπίζουν. Ο καθένας βρίσκει κάτι διαφορετικό να κάνει. Ο Στέφανος επικοινωνεί τον πρώτο χρόνο τακτικά με τη γυναίκα του. Στέλνει και χρήματα όταν μπορεί. Κάποτε σταματά. Η Σταυρούλα χάνει τα ίχνη του και μεγαλώνει μόνη της τα τρία αγόρια.
***
11 Φεβρουαρίου 2007
Λάρισα,
Ελλάδα

Στέκομαι ακίνητη κοιτώντας την εικόνα στον υπολογιστή. Δεν πιστεύω στα μάτια μου. Μπροστά μου έχω το αρχείο επιβάτη που δηλώνει ότι ο προπάππος μου μπήκε στην Αμερική απο το Ellis Island.



Συγκινούμαι και χαίρομαι! Τα χέρια μου τρέμουν καθώς σχηματίζω στο τηλέφωνο ένα νούμερο. Δεν μπορώ να πάρω τα μάτια μου από την οθόνη ενώ προσπαθώ να συγκρατήσω τα δάκρυά μου. Το τηλέφωνο χτυπά. Αργούν να το σηκώσουν και η ανυπομονησία μου έχει φτάσει στα ύψη. Ακούω, "Ναι!"
"Μπαμπά, εγώ είμαι!" λέω γρήγορα. "Μάντεψε!" Και του λέω για την... ανακάλυψή μου.

Δυο μέρες πριν μαζί συζητούσαμε για τον Στέφανο, τον παππού του, που δεν γνώρισε ποτέ. Κι αυτός ήταν που μου είπε ότι μια που τώρα έχω πρόσβαση στο Ιντερνετ θα μπορούσα ίσως να βρώ τίποτα... Δυστυχώς, το μόνο που κατάφερα να βρώ είναι αυτό το έγγραφο καθως και το μανιφέστο του πλοίου. Και τα δύο στα αρχεία του Ellis Island. Οι προσπάθειές μου να βρω περισσότερα στοιχεία για το τι απέγινε, δεν απέδωσαν καρπούς. Μόνο κάτι site βρήκα που υπόσχοταν πολλά στοιχεία αλλά με πληρωμή. Δεν ήμουν σίγουρη αν ήταν αξιόπιστα και δεν το έκανα. Κι ο καιρός πέρασε...
***
Σήμερα

Είδα μια όμορφη ταινία χθες βράδυ με θέμα σχετικό και με έκανε να θυμηθώ τον παππού του πατέρα μου. Ακόμα δεν ξέρω τι απέγινε αλλά αυτό δεν έχει σημασία. Είμαι σίγουρη πως δεν είμαι η μόνη που έχει συγγενείς μετανάστες. Άλλοι γύρισαν, άλλοι έμειναν εκεί, κι άλλοι, όπως ο παππούς Στέφανος, χάθηκαν. Είμαι επίσης σίγουρη πως όλοι συγκινούμαστε με τις ιστορίες αυτών των ανθρώπων που αναζητώντας μια καλύτερη ζωή ξενιτεύτηκαν και βρήκαν άλλες πατρίδες. Είμαι τέλος σίγουρη πως όλοι μας κατανοούμε και συμπάσχουμε με τους ανθρώπους αυτούς που πέρασαν δύσκολα χρόνια. Σωστά;;

Μια ερώτηση μόνο:
Γιατί, τότε, δεν καταλαβαίνουμε και τους μετανάστες που έρχονται σε αυτή τη χώρα; Μήπως αυτοί δεν πέρασαν τις ίδιες δυσκολίες, για να μην πω και χειρότερες, στη χώρα τους;

Καλά, ήταν δύο οι ερωτήσεις.
Δεν είναι ανάγκη ν' απαντήσετε. Food for thought το ονομάζουν οι Άγγλοι.

Μετα τιμής,
Amelie ~ Δήμητρα

Υ.Γ.: Η γιαγιά Σταυρούλα ποτέ δεν ξέχασε τον άντρα της. Εγώ δεν την γνώρισα... Αλλά λένε ότι στα γεράματά της, όταν είχε πια χάσει τα λογικά της, επέμενε πως όπου να'ναι θα γύριζε να την πάρει ο Στέφανος... αυτήν και τα παιδιά τους!

10 σχόλια:

Αστερόεσσα είπε...

Συγκινητικότατο κείμενο. Αν προπάντων σκεφτούμε ότι στο νησί Ellis περνούσαν όλοι οι μετανάστες τότε του λιναριού τα πάθη, μέχρι να πάρουν την πολυπόθητη έγκριση. Αλλά και η ζωή μετά δεν ήταν ευκολότερη. Πόσοι και πόσοι από άγνοια γλώσσας πήγαιναν στα Super Market και αγόραζαν και κατόπιν μαγείρευαν σκυλοτροφές σε κονσέρβες...

Πάμε τώρα στα ερωτήματά σου. Γιατί δεν καταλαβαίνουμε τους μετανάστες; Γιατί έχουμε την υπεροψία της φυλής. Εμείς μόνο περάσαμε δρόμους παθών κι άλλος κανείς. Εμείς είμαστε πάντα τα θύματα και ποτέ οι θύτες. Οι μετανάστες είναι μόνο οι "Αλβανοί", οι "Ρώσοι", οι "Πακιστανοί", οι "Βούλγαροι".

Γιατί και ιστορικά ακόμη να το δεις, κι είναι ντροπή μας σα λαός, ούτε τους Μικρασιάτες δε δέχτηκε η Ελλάδα καλά καλά. Ήταν οι "Τουρκόσποροι", που ακόμη και σήμερα ζουν σε παραπήγματα σε πολλές περιοχές της Ελλάδας, κι όχι μόνο στην Αθήνα.

Σου εύχομαι καλή επιτυχία στην ανεύρεση των συγγενών σου εξ Αμερικής. (Έχω κι εγώ συγγενείς μετανάστες στην Αμερική, που δεν τους γνωρίζω). Υπάρχει λένε ένα site όπου φτιάχνεις το οικογενειακό σου δέντρο, το είχα βρει απ' αυτούς τους χάρτες εντοπισμού επισκεπτών στις ιστοσελίδες. Είχα φτιάξει και προφίλ κι είχα γράψει όσους προγόνους είχα προφτάσει. Δεν έχω όμως πια πρόσβαση στη σελίδα, γιατί την είχα φτιάξει σχεδόν ταυτόχρονα με το hacking που είχε γίνει στη σελίδα μου κι έχασα τα passwords. Άρα δεν μπορώ και να ελέγξω την αξιοπιστία του.

Dimitra Andritsiou είπε...

@αστερόεσσα
Ελένη μου, ποτέ η ζωή των μεταναστών δεν είναι εύκολη. Μετά είναι τα πιο δύσκολα. Έχω ακούσει κάτι ιστορίες! Μακάρι να της κατέγραφα όταν τις πρωτοάκουγα.

Έχεις δίκιο.Ούτε τους δικούς μας δεν δεχτήκαμε καλά-καλά, πόσο μάλλον τους ξένους. Η υπεροψία της φυλής, λες εσύ; Χίτλερ που μας χρειάζεται, λέω εγώ!

Πάντως έπαψα να ψάχνω για τον παππού μου, αλλά αν έχεις τον τίτλο του site που ανέφερες, ευχαρίστως να δοκιμάσω. Το χρωστάω στην προγιαγιά Σταυρούλα. :)

Παρεπιπτόντως, στο μανιφέστο του πλοίου έγραφε "List or manifest of ΑLIEN passengers for the United States" Καλό, ε;

Αστερόεσσα είπε...

Για τους Μικρασιάτες πρόσφυγες υπάρχουν πάμπολλες καταγεγραμμένες ιστορίες των δεινών που πέρασαν απ' τους γηγενείς ομοεθνείς της μαμάς πατρίδας και της περιθωριοποίησης και γκεττοποίησής τους.

Όσο δε για τους Βαλκάνιους; Επιτρέπεται να ξεσηκώνονται ολόκληρα χωριά εναντίον αριστούχων μαθητών γυμνασίων και λυκείων από Αλβανικές οικογένεις για το αν θα σηκώσουν την ελληνική σημαία στην παρέλαση (την οποία παρεπιπιμπτόντως τη σηκώνουν και με μεγάλο τους καμάρι;)

Θα σου πω και αληθές περιστατικό από το χώρο της εκπαίδευσης. Όταν η Ελλάδα είχε μεγάλη εισροή Ρωσσοπόντιων είχε βγει ένας νόμος να μπορούν τα παιδιά αυτά, επειδή είχαν δυσκολίες με την ελληνική γλώσσα να περνούν την τάξη και με Μ.Ο. 8. Και έβγαιναν καθηγήτριες Οικιακής Οικονομίας (αν έχεις το Θεό σου) και τα κόβανε με 6!!!

Κάνε μια βόλτα από το Youtube. Μπορώ να σου βρω και links, να δεις κάποιους χρυσαυγίτες Έλληνες, που έχουν στήσει και κογκλάβιο τραμπουκισμού και ρατσισμού να φρίξεις. Εμένα μου σηκώθηκε η τρίχα, όταν είδα δηλώσεις και φρασεολογία εναντίον προσφύγων και μεταναστών (και δε σοκάρομαι εύκολα)

Το Alien passengers δε με εντυπωσιάζει. Ο όρος alien είναι σε ευρεία χρήση στην Αμερική.

Το site για το οικογενειακό δέντρο, όταν το βρω θα στο στείλω. Αλλά δεν εγγυώμαι τίποτα για την αποτελεσματικότητά του. Δεν πρόλαβα να το τσεκάρω.

Dimitra Andritsiou είπε...

Δε θα ασχοληθώ με τους Χρυσαυγίτες! Ξέρω τις απόψεις τους και εννοείται πως αηδιάζω με τον τρόπο που σκέφτονται.

Εγώ περισσότερο νιάζομαι για τους απλούς πολίτες που δεν σκέφτονται ότι τα αδέρφια τους, οι γονείς, οι θείοι, ίσως και οι ίδιοι έχουν ζήσει παρόμοιες καταστάσεις στις χώρες που τους φιλοξένησαν. Που ακούνε για τραμπουκισμούς Γερμανών εναντίον Ελλήνων μεταναστών και διαμαρτύρονται...
Δεν το καταλαβαίνω ειλικρινά.

Κι αυτό που με σκοτώνει είναι που δεν δεχόμαστε ότι είμαστε ρατσιστές!! Ναι, είμαστε όταν στερούμε από ένα παιδί τη χαρά να σηκώσει την Ελληνική σημαία ως επιβράβευση για τις προσπάθειές του (άσχετα που διαφωνώ με τη λογική των παρελάσεων) και βλέπουμε ότι θέλει να το κάνει αυτό για να τιμήσει τη χώρα που το φιλοξενεί. Ναι, είμαστε όταν φοβόμαστε να καθήσουμε δίπλα σε έναν από αυτούς.
Ναι, είμαστε όταν τους παίρνουμε στη δούλεψή μας για ένα κομμάτι ψωμί χωρίς ένσημα, χωρίς ασφάλιση.

Ναι, είμαστε ρατσιστές. Και δεν βγάζω την ουρά μου απ'έξω...

BUTTERFLY είπε...

Αμελι- Δημητρα, ηρθα κι εγω να ανταποδωσω την επισκεψη και δεν ξερεις ποσο χαρηκα!
Σε οσα λεει η Αστεροεσσα συμφωνω απολυτα.
Θελω μονο να προσθεσω ενα μικρο δικαιολογητικο. Εδω μπηκαν παρα πολλοι και ανεξελεγκτα, η χωρα μας δεν μπορουσε, δεν μπορει να σηκωσει τοσους! Προσθεσε τωρα και την εγκληματικοτητα που καποιοι απο αυτους εφεραν μαζι τους.
Αν ολα αυτα τα βαλεις μαζι με τη στενομυαλια, την αλλαζονεια, το φοβο και την προκαταληψη καποιων ανθρωπων να θεωρουν οτι επειδη καποιοι ειναι βιαιοι ολοι μπαινουν στο ιδιο τσουβαλι...κατανταμε στην σημερινη απανθρωπια! Εμενα με ντροπιαζει...

Dimitra Andritsiou είπε...

Σ' ευχαριστώ για την επίσκεψη, Butterfly! Χαίρομαι που ήρθες.
Ναι, έγινε αυτό που λες. Έχεις δίκιο. Γι'αυτό κι εγώ για λίγο μας δικαιολογούσα.

Alkmini είπε...

μια κοχυλενια καλημερα και απο δω
και ενα ευχαριστω που ηρθατε στο ολοκαινουργιο blogaki μας. χθες μολις ανοιξε.
προσφερουμε καφεδακι, ουζακι, ποτακι, να περνατε.
φιλακια girls

Marios είπε...

Καλησπέρα.
Είναι ένα θέμα αρκετά δύσκολο και με πολλές απόψεις.
Μόνο όποιος έχει βιώσει την λεξη Μετανάστης μπορεί να καταλάβει.
Πολύ καλά κάνεις και ψάχνεις.

Να αλλάξω λίγο θέμα.

Πότε θέλετε να γίνει το πάρτυ;;;;
Αλλά θα έρθετε όλοι.Και απο Θεσσαλονική,Λάρισα,Πάτρα ή απ'οπου μας ακούτε και επικοινωνούμε μέσω μηνυμάτων.
Ελάτε και απο το δικό μας Blogg για καφέ.
ΥΓ: Στο Site www.radiopoint.gr εχει πολλά Νεα.
Καλό Σαββατοκυρίακο.

Dimitra Andritsiou είπε...

@aliki
Θα περνάω τακτικά! Μου άρεσε. Κουκλίστικο είναι.

@marios
Έχεις δίκιο. Είναι δύσκολο θέμα αλλά αυτό δε σημαίνει ότι πρέπει να κάνουμε τα στραβά μάτια.

Ας αλλάξω κι εγώ θέμα. Είμαι σύμφωνη με το πάρτυ όπου κι άν γίνει. Θα έλεγα μέσα στον Ιούνιο (στη βράση κολάει το σίδερο) και εννοείται Σαβ/κο για να μην αγχωνόμαστε για δουλειές και τα σχετικά.

Marios είπε...

Καλημερα

Με διαβάζουν;;;

Η κραυγή ενός παιδιού

Χαμογελω οταν βλεπω...