Ωδή στη θάλασσα

Θάλασσα...

Απέραντο γαλάζιο...

Μαγεία...

Θάλασσα! Αγαπημένο κομμάτι της ζωής μου. Μικρό κοριτσάκι, σαν ήμουν, ανυπομονούσα να έρθει το καλοκαίρι για να βρεθώ κοντά της, να κολυμπήσω, να παίξω με το νερό, να ρίξω το βλέμμα μου μέχρι εκεί που δεν πάει άλλο, πέρα στον ορίζοντα εκεί που ο ουρανός φιλάει τη θάλασσα... κι απορίες για το πως ήταν εκεί...

Την πρώτη, όμως, φορά που έβλεπα τη θάλασσα κάθε καλοκαίρι, δεν μπορούσα να την πλησιάσω. Την κοίταζα με δέος από μακρυά. Έβλεπα τα κύματα να σκάνε τεράστια στην ακτή και ξεροκατάπινα. Θαύμαζα τη δύναμή της και φοβόμουν ότι αν κολυμπήσω θα με κατάπιναν τα κύματα ή ακόμα χειρότερα θα κατέληγα στο στομάχι κάποιου τεράστιου κήτους, σαν τον Πινόκιο ένα πράμα!

Σιγά-σιγά την προσέγγιζα, υποσχόμενη να είμαι καλή μαζί της και κάνοντας νοερές θυσίες για να την εξευμενίσω... Με δεχόταν στην αγκαλιά της, γινόμασταν φίλες και περνούσε το καλοκαίρι με μακροβούτια και παιχνίδι.

Μετά ερχόταν ο Σεπτέμβρης...

Χρόνια μετά, ενήλικη πια, είδα την ταινία Ιl Postino και για πρώτη φορά άκουσα το υπέροχο ποίημα του Pablo Neruda:

Ωδή στη θάλασσα/Οde to the sea
Εδώ τριγύρω απ' το νησί
η θάλασσα
τι θάλασσα!
Ξεχειλίζει από μόνητης
κάθε στιγμή
λέει ναι, λέει όχι,
λέει όχι, όχι και όχι
λέει ναι μες στα γαλάζια
μες στον αφρό της, μεσά στον καλπασμό της
λέει όχι και όχι.
Δε μπορεί να μείνει γαλήνια,
ξαναλέει: είμαι η θάλασσα
χτυπώντας πάνω σε μια πέτρα
χωρίς να κατορθώνει να την πείσει,
τότε
με τις εφτά πράσινες γλώσσες
εφτά πράσινων σκυλιών,
εφτά πράσινων τίγρεων,
εφτά πράσινων θαλασσών,
τη διατρέχει, την αγκαλιάζει,
τη διαποτίζει
και χτυπάει το στήθος της
ξαναλέοντας τ' όνομά της.

Ω θάλασσα, έτσι ονομάζεσαι,
ω σύντροφε ωκεανέ,
μη χάνεις το χρόνο και το νερό,
μην αναταράζεσαι τόσο,
βοήθησέ μας.
Ψαράδες είμαστε,
άνθρωποι του γιαλού, πεινούμε και κρυώνουμε,
είσαι ο εχθρός μας,
μη τόσο δυνατά χτυπάς,
μη φωνάζεις έτσι,
την πράσινη άνοιξε κασετίνα σου,
κι απόθεσε μέσα στα χέρια
όλων μας,
το ασημένιο δώρο σου:
το ψάρι το καθημερινό...


Here surrounding the island,
There's sea.
But what sea!
It's always overflowing.
Says yes,
Then no,
Then no again,
And no,
Says yes
In blue
In sea spray
Raging,
Says no
And no again.
It can't be still.

It stammers
My name is sea.

It slaps the rocks
And when they aren't convinced,
Strokes them
And soaks them
And smothers them with kisses.

With seven green tongues
Of seven green dogs
Or seven green tigers
Or seven green seas,
Beating its chest,
Stammering its name,

Oh Sea,
This is your name.
Oh comrade ocean,
Don't waste time
Or water
Getting so upset
Help us instead.
We are meager fishermen,
Men from the shore
Who are hungry and cold
And you're our foe.
Don't beat so hard,
Don't shout so loud,
Open your green coffers,
Place gifts of silver in our hands.
Give us this day our daily fish...

Ένιωσα όλα αυτά τα συναισθήματα που ξέχασα όταν άφησα πίσω μου την παιδική μου ηλικία και χάρηκα τόσο πολύ!

Σας φιλώ,
Amεliε*Dήmηtρa

Κ.I.S.S.

Keep

It

Simple,

Stupid!

Λόγια και νοήματα με τα οποία πρέπει να ζούμε. Ζούμε σε μια πολύπλοκη εποχή με πολύπλοκους ανθρώπους παίρνοντας πολύπλοκες αποφάσεις για πολύπλοκα θέματα. Όλα είναι ιδιαιτέρως σύνθετα κι όμως όλες οι μεγάλες αποφάσεις που πήρα και μου άλλαξαν τη ζωή είχαν έρθει από εκείνο το ήσυχο, απλό κομμάτι της καρδιάς μου.
Νομίζω, και είμαι σίγουρη ότι δεν είμαι η μόνη που έχω την ίδια γνώμη, ότι γενικά σκεπτόμαστε υπερβολικά. Έχω την άποψη πως κάνουμε τα εύκολα δύσκολα επειδή έχουμε χάσει την εμπιστοσύνη στον εαυτό μας. Λέμε: "Δε μπορεί να είναι τόσο εύκολο" και τα περιπλέκουμε όλα. Εγώ, προσωπικά, μπορώ να τα κάνω όλα τόσο δύσκολα όσο δεν γίνεται να το φανταστεί κανείς.
Παράξενο, δεν είναι;
Παράξενο που προτιμούμε να περιπλέκουμε τα πράγματα αντί να εμπιστευόμαστε αυτή τη φωνούλα βαθειά μέσα μας...
Παράξενο να είναι τόσο δύσκολο να εμπιστευτούμε τον εαυτό μας...

Ο Ντοστογιέφσκι, αν δεν κάνω λάθος, είχε πεί το εξής: "Μόνο η καρδιά ξέρει πως να βρίσκει αυτό που είναι πραγματικά πολύτιμο." Ένας σοφός που τον 19 αιώνα έλεγε αυτό που προσπαθώ συνεχώς να υπενθυμίζω στον εαυτό μου τώρα...

Κ.I.S.S. λοιπόν!

Χαιρετώ σας και φιλώ σας!
Δήμητρα*Amelie

Η συνταγή της Αμελί...

Creme Brulee

ή
αλλιώς...
Kαμένη Kρεμούλα

Η συγκεκριμένη συνταγή χρονολογείται από το 1909. Τη βρήκα πριν από μερικούς μήνες και τη δοκίμασα. Βγήκε καταπληκτική αν και δεν είχα φλόγιστρο για καλύτερη καραμέλα.

Υλικά

• 2 1/2 κούπες κρέμα γάλακτος (με όλα τα λιπαρούλια)
  
• 4 μεγάλοι κρόκοι αυγών
  
• 1/4 ως 1/3 της κούπας ψιλή ζάχαρη αν και η κλασσική συνταγή δεν χρησιμοποιεί καθόλου γιατί η γλύκα της καμένης ζάχαρης φτάνει (εγώ τη δοκίμασα χωρίς)
• 1 κλωνάρι βανίλιας, προαιρετικό

Οδηγίες

• Προθερμάνετε το φούρνο.
• Ανακατέψτε τη κρέμα γάλακτος με τη βανίλια και βάλτε το μείγμα σε μπεν μαρί σε χαμηλή φωτιά μέχρι να αρχίσει να αχνίζει
• Χτυπήστε τους κρόκους με τη ζάχαρη μέχρι να γίνει ένα ομοιόμορφο μείγμα.
• Όταν η κρέμα γάλακτος βγάζει ατμούς, σβήστε τη φωτιά και ρίξτε ένα τμήμα της κρέμας σιγά σιγά μέσα στο μείγμα αυγών ανακατεύοντας γρήγορα. Αυτό θα ζεστάνει τα αυγά που σημαίνει ότι δεν θα σβολιάσουν.
• Αρχίστε να ανακατεύετε την κρέμα γάλακτος και σταδιακά ρίξτε τους κρόκους μέσα ενώ ταυτόχρονα χτυπάτε γρήγορα.
• Όταν είναι καλά χτυπημένο, χωρίστε το μείγμα σε μικρά πυρίμαχα μπολ. Για καλύτερα αποτελέσματα μπορείτε να τα βάλετε στο ψυγείο για μια νύχτα.
• Βάλτε τα μπολ σε ταψί με ψηλά τοιχώματα. Βάλτε ζεστό νερό μέχρι τη μέση.
• Ψήστε το για 35-45 λεπτά.(*)
• Καλύψτε τα και αφήστε τα να κρυώσουν για δυο ώρες περίπου.
• Όταν θέλετε να τα σερβίρετε, ρίξτε πάνω στο κάθε μπολ ένα λεπτό στρώμα ζάχαρης. Αν έχετε φλόγιστρο, κάψτε τη ζάχαρη μέχρι να πάρει ένα ωραίο χρυσαφί χρώμα. Αν δεν έχετε φλόγιστρο, βάλτε το στο γκρίλ στο ψηλότερο τμήμα της σχάρας.
  

(*) Το καλύτερο τεστ για να δείτε αν έγινε η κρέμα είναι καθώς ψήνεται, να κουνήσετε ελαφρά τα μπολ (με λαβίδα ή γάντια φούρνου). Είναι έτοιμο όταν οι άκρες είναι σταθερές αλλά στη μέση κουνιέται σα ζελέ.

καλή όρεξη!