Μια ταινία ~ χίλια συναισθήματα Μέρος 4ο

"Κάλλιο αργά παρά ποτέ," λέει μια σοφή παροιμία. Η ταινία του Σαββάτου/Δευτέρας είναι η εξής:

Breakfast at Tiffany's

Μια ταινία για μια τρελή κι αλλοπαρμένη γυναίκα στην Νέα Υόρκη των αρχών της δεκαετίας του '60 με μια καταπληκτική Audrey Hepburn στο ρόλο της Holly Golightly.
Δεν χρειάζεται κανείς να πει πολλά για μια ταινία που τα λέει όλα μόνη της. Κλασσικό αλλά πάντα φρέσκο, το δημιούργημα του Blake Edwards (To Πάρτυ, Ροζ Πάνθηρας, κ.ά.) είναι κατά τη γνώμη μου η απόλυτη ρομαντική κομεντί, αν και ενσωματώνει πολλά περισσότερα. Με καυστικό χιούμορ για τη σύγχρονη γυναίκα (αλλά χωρίς να γίνεται μισογύνικο) που δεν ξέρει ακριβώς τι θέλει... Που φλερτάρει με σοφιστικέ τρόπο με τους άνδρες και γοητεύει τους πάντες αλλά όταν μένει μόνη μετατρέπεται σε ένα ευάλωτο, εύθραυστο και ελαφρώς νευρωτικό πλάσμα. Χαρακτηριστική η σκηνή στο ταξί αλλά και στο παράθυρο που τραγουδά το συγκλονιστικό Moonriver με την άγουρη αλλά γεμάτη ευαισθησία φωνή της.

Έχω την εντύπωση πως η πιο πάνω σκηνή είναι μία από τις ωραιότερες σκηνές του παγκόσμιου κινηματογράφου όλων των εποχών.
Γενικά, η σκηνοθεσία είναι εμπνευσμένη με σημασία στις λεπτομέρειες. Καταπληκτικά κοστούμια και σκηνικά και μοναδικές ερμηνείες τόσο της Audrey Hepburn όσο και του George Peppard αλλά και των άλλων ηθοποιών.

Όλα αυτά, όμως, δεν έχουν και τόση σημασία. Σημασία, για μένα, έχει το πως σε κάνει μια ταινία να νιώθεις όταν πέσουν οι τίτλοι τέλους. Και αυτή εδώ... εμένα πάντα με αφήνει με βλέμμα ονειροπαρμένο(!) και με ένα χαμόγελο μέχρι τ' αυτιά!

Μύρισε καλοκαιράκι

Το κοχύλι

***
Έπεσα για να κολυμπήσω
κι άφησα την καρδιά μου πίσω
'φησα την καρδιά μου χάμω
σαν το κοχύλι μες την άμμο
Πέρασαν όλες οι κοπέλες
με το μαγιό και τις ομπρέλες
Ύστερα πέρασαν οι φίλοι
κανείς δεν βρήκε το κοχύλι
Χρόνους και χρόνους κολυμπάω
που να 'ν' η αγάπη για να πάω
Έφαγε η θάλασσα το βράχο
κι έμεινε το νησί μονάχο

Οδυσσέας Ελύτης ~ Τα Ρω Του Έρωτα

Επηρεασμένη από τη ζέστη του Μαγιού, Τα Άσπρα Κοχύλια, τη χθεσινοβραδινή βόλτα στο λιμάνι του Βόλου & τη συζήτηση για τον Ελύτη.

Μια ταινία ~ χίλια συναισθήματα Μέρος 3ο

For an English version click HERE
Καλημέρα! Όπως κάθε Σάββατο, έτσι και σήμερα, θα παρουσιάσω μια ταινία που αγαπώ. Αυτή τη φορά θα είναι μια ταινία που πρόσφατα είδα και αγάπησα.
Πριν συνεχίσω με τον τίτλο και την παρουσίαση θέλω να εξηγήσω κάτι. Οι δύο προηγούμενες ταινίες που παρουσίασα, όπως καταλάβατε, έχουν έντονο το στοιχείο της αλληγορίας και του παραμυθιού. Οι περισσότερες ταινίες που έχω λατρέψει έχουν αυτά τα δύο στοιχεία. Αγαπώ τέτοιες ταινίες γιατί πιστεύω ότι η "μαγεία" είναι σημαντικό κομμάτι της ζωής.
Έτσι, λοιπόν, και το σημερινό φιλμ. Είναι και πάλι ένα αλληγορικό παραμύθι.

PENELOPE


Σκηνοθεσία: Mark Palansky (πρώτη του δουλειά)
Σενάριο: Leslie Caveny
Ηθοποιοί
Penelope: Η καταπληκτική Cristina Ricci
Max/James: James McAvoy (φρέσκος στο χώρο και πολύ καλός - δείτε τον στο Atonement)
Jessica Wilhelm(η μαμά):Catherine O'Hara (σπουδαία ηθοποιός)
Franklin Wilhelm (ο μπαμπάς): Richard E. Grant
Annie (φίλη): Reese Witherspoon (είναι και η παραγωγός της ταινίας)
και αρκετοί άλλοι

Πλοκή:

Η Πενέλοπε γενιέται με γουρουνίσια μυτούλα (χεχε!) εξαιτίας μιας κατάρας στην αριστοκρατική οικογένεια των Γουίλχελμ. Η κατάρα θα σταματήσει μόνο αν κάποιος "του είδους της" την αγαπήσει έτσι όπως είναι. Σκηνοθετούν το θάνατο του μωρού για να σταματήσουν οι παπαράτσι να ψάχνουν για φωτογραφίες κσι η Πενέλοπε μεγαλώνει κλεισμένη στο σπίτι. Ποτέ δεν έχει βγει έξω.
Η, υστερική κάπως, μητέρα της θα της φέρνει συνέχεια γαμπρούς όταν μεγαλώσει με την ελπίδα κάποιος να την αγαπήσει παρά την εμφάνισή της. Όλοι το βάζουν στα πόδια όταν τη βλέπουν. Ο τελευταίος βρίσκει και έναν δημοσιογράφο που ξέρει την ιστορία και μαζί αποφασίζουν να ξεσκεπάσουν στο σκάνδαλο. Για τα σχέδιά τους πρέπει να βρουν έναν άλλο αριστοκράτη, ξεπεσμένο κατά προτίμηση, για να εμφανιστεί ως επίδοξος γαμπρός και να φωτογραφίσει την Πενέλοπε.
Εδώ μπαίνει ο Μαξ, ξεπεσμένος και τζογαδόρος. Έλα όμως που καθώς μιλά με την Πενέλοπε την συμπαθεί! Όταν αυτή φανερώνεται και του ζητάει να την παντρευτεί για να λυθούν τα μάγια, αυτός αρνείται και εξαφανίζεται.

Απογοητευμένη η Πενέλοπε, το σκάει. Με ένα κασκόλ γύρω από την μύτη οι περιπέτειες αρχίζουν, κάνει φίλους κι όταν αποκαλύπτεται ποια είναι και πως είναι κανείς δεν τρομάζει αλλά αντίθετα αποκτάει fans! Θα καταφέρει όμως η Πενέλοπε να σταματήσει την κατάρα; Και τι θα γίνει με τον Μαξ;
Μη χάσετε την ταινία. Το μόνο που μπορώ να πω ακόμη, είναι ότι μέσα από την ταινία βγαίνει ένα σημαντικό μήνυμα:

"I love myself the way I am"

Δηλαδή να αγαπάς τον εαυτό σου έτσι όπως είσαι. Δεν είναι το πιο σημαντικό πράγμα αυτό;;;

Μετανάστες

16 Απριλίου 1914
Νήσος Έλις,
Νέα Υόρκη,
ΗΠΑ

Έξι άνδρες στέκονται στην προκυμαία. Σαστισμένοι κοιτάζουν γύρω τους. Πλήθος ανθρώπων το ίδιο σαστισμένοι και απορημένοι με αυτούς στέκονται μαζί τους. Άντρες, κυρίως, αλλά και οικογένειες. Όλοι τους ταλαιπωρημένοι, κουρασμένοι και φοβισμένοι. Ταξίδεψαν χιλιάδες μίλια μέσα στο ίδιο καράβι, το Νιαγάρα, από το λιμάνι της Χάβρης. Πολλοί από αυτούς είχαν κάνει κι άλλα τόσα για να φτάσουν εκεί.

Έτσι κι οι έξι φίλοι μας... Φίλοι και συντοπίτες άφησαν τον τόπο τους αναζητώντας καλύτερη ζωή. Καλύτερη ζωή για αυτούς και τις οικογένειές τους. Έξι νοματέοι από το ίδιο χωριό. Ο Αντώνης, 34, ο Δημήτρης, 27, ο Κλεάνθης, 32, ο Γιάννης, 42, ο Γιώργος, 25, και ο Στέφανος, 32. Όλοι τους παντρεμένοι εκτός από το βενιαμίν, τον Γιώργο. Αυτός δεν άφησε γυναίκα και παιδιά πίσω του. Μόνο η μάνα του τον κοίταζε με βουρκωμένα μάτια καθώς χανόταν μέσα στην ομίχλη (συνήθες φαινόμενο στην περιοχή το χειμώνα).

Το πως έφτασαν από την Ελλάδα στη Χάβρη της Γαλλίας, ψηλά εκεί στη Νορμανδία, είναι άγνωστο... τουλάχιστον σε μένα. Οι 5 που είχαν οικογένειες έφυγαν με την προϋπόθεση να πάρουν εκεί τις οικογένειές τους αργότερα.

Ο Στέφανος άφησε πίσω του τρία παιδιά... 3 αγόρια. Τον Θανάση, τον Βάϊο και τον Γιώργο. Η γυναίκα του η Σταυρούλα θα περίμενε ένα - δύο χρόνια μέχρι ο Στέφανος να μαζέψει αρκετά χρήματα και μετά, με τη βοήθεια του Θεού, θα μάζευε τα λιγοστά τους υπάρχοντα, θα έπαιρνε τα παιδιά και θα έκανε το ίδιο μακρινό ταξίδι μέχρι την Αμερική.

Αυτά σκέφτεται ο Στέφανος ενώ περιμένει στη σειρά για το τελωνείο. Κανείς τους δεν ξέρει τι θα γίνει τώρα. Το μέλλον αβέβαιο. Αβέβαιο για αυτόν και άλλες 800 περίπου ψυχές που κατέβηκαν από το ίδιο πλοίο. Κοιτάνε πίσω τους και ρίχνουν μια τελευταία ματιά στο πλοίο που τους μετέφερε καθώς κάποιοι με στολές τους καθοδηγούν προς μια μεγάλη αίθουσα σε μια γλώσσα που δεν καταλαβαίνουν. Ο Στέφανος ρίχνει το βλέμμα του στο επιβλητικό άγαλμα της Ελευθερίας στο απέναντι νησάκι. Καθώς μπαίναν στο λιμάνι είναι το πρώτο πράγμα που αντίκρυσε. Τεράστιο! "Όλα εδώ είναι τεράστια," σκέφτηκε καθώς θυμήθηκε τα ψηλά κτίρια που έβλεπε από απόσταση λίγο πριν.

Η κεντρική αίθουσα είναι τεράστια. Ουρές ανθρώπων. Για να φτάσεις στους πάγκους που θα πάρουν τα στοιχεία σου χρειάζεται χρόνος. Χρειάζεται υπομονή. Πεινάνε, διψάνε αλλά θα πρέπει να περιμένουν. Μετά από ώρες ο Στέφανος και οι 5 φίλοι του δίνουν τα χαρτιά τους. Αν όλα πάνε καλά, δηλαδή, αν τα χαρτιά τους είναι νόμιμα και αν οι γιατροί πουν πως είναι υγιείς, θα είναι ελεύθεροι να περάσουν στη χώρα. Ο έλεγχος των διαβατηρίων και άλλων διαπιστευτηρίων κρατάει περίπου δυο ώρες, ενώ η εξέταση μόλις λίγα λεπτά. Όλα εντάξει. Μπορούν πλέον να ζήσουν και να δουλέψουν εκεί.

Μένουν για λίγο καιρό μαζί και μετά σκορπίζουν. Ο καθένας βρίσκει κάτι διαφορετικό να κάνει. Ο Στέφανος επικοινωνεί τον πρώτο χρόνο τακτικά με τη γυναίκα του. Στέλνει και χρήματα όταν μπορεί. Κάποτε σταματά. Η Σταυρούλα χάνει τα ίχνη του και μεγαλώνει μόνη της τα τρία αγόρια.

***

11 Φεβρουαρίου 2007
Λάρισα,
Ελλάδα

Στέκομαι ακίνητη κοιτώντας την εικόνα στον υπολογιστή. Δεν πιστεύω στα μάτια μου. Μπροστά μου έχω το αρχείο επιβάτη που δηλώνει ότι ο προπάππος μου μπήκε στην Αμερική απο το Ellis Island.



Συγκινούμαι και χαίρομαι! Τα χέρια μου τρέμουν καθώς σχηματίζω στο τηλέφωνο ένα νούμερο. Δεν μπορώ να πάρω τα μάτια μου από την οθόνη ενώ προσπαθώ να συγκρατήσω τα δάκρυά μου. Το τηλέφωνο χτυπά. Αργούν να το σηκώσουν και η ανυπομονησία μου έχει φτάσει στα ύψη. Ακούω, "Ναι!"
"Μπαμπά, εγώ είμαι!" λέω γρήγορα. "Μάντεψε!" Και του λέω για την... ανακάλυψή μου.

Δυο μέρες πριν μαζί συζητούσαμε για τον Στέφανο, τον παππού του, που δεν γνώρισε ποτέ. Κι αυτός ήταν που μου είπε ότι μια που τώρα έχω πρόσβαση στο Ιντερνετ θα μπορούσα ίσως να βρώ τίποτα... Δυστυχώς, το μόνο που κατάφερα να βρώ είναι αυτό το έγγραφο καθως και το μανιφέστο του πλοίου. Και τα δύο στα αρχεία του Ellis Island. Οι προσπάθειές μου να βρω περισσότερα στοιχεία για το τι απέγινε, δεν απέδωσαν καρπούς. Μόνο κάτι site βρήκα που υπόσχοταν πολλά στοιχεία αλλά με πληρωμή. Δεν ήμουν σίγουρη αν ήταν αξιόπιστα και δεν το έκανα. Κι ο καιρός πέρασε...

***

Σήμερα

Είδα μια όμορφη ταινία χθες βράδυ με θέμα σχετικό και με έκανε να θυμηθώ τον παππού του πατέρα μου. Ακόμα δεν ξέρω τι απέγινε αλλά αυτό δεν έχει σημασία. Είμαι σίγουρη πως δεν είμαι η μόνη που έχει συγγενείς μετανάστες. Άλλοι γύρισαν, άλλοι έμειναν εκεί, κι άλλοι, όπως ο παππούς Στέφανος, χάθηκαν. Είμαι επίσης σίγουρη πως όλοι συγκινούμαστε με τις ιστορίες αυτών των ανθρώπων που αναζητώντας μια καλύτερη ζωή ξενιτεύτηκαν και βρήκαν άλλες πατρίδες. Είμαι τέλος σίγουρη πως όλοι μας κατανοούμε και συμπάσχουμε με τους ανθρώπους αυτούς που πέρασαν δύσκολα χρόνια. Σωστά;;

Μια ερώτηση μόνο:
Γιατί, τότε, δεν καταλαβαίνουμε και τους μετανάστες που έρχονται σε αυτή τη χώρα; Μήπως αυτοί δεν πέρασαν τις ίδιες δυσκολίες, για να μην πω και χειρότερες, στη χώρα τους;

Καλά, ήταν δύο οι ερωτήσεις.
Δεν είναι ανάγκη ν' απαντήσετε. Food for thought το ονομάζουν οι Άγγλοι.

Μετα τιμής,
Amelie ~ Δήμητρα

Υ.Γ.: Η γιαγιά Σταυρούλα ποτέ δεν ξέχασε τον άντρα της. Εγώ δεν την γνώρισα... Αλλά λένε ότι στα γεράματά της, όταν είχε πια χάσει τα λογικά της, επέμενε πως όπου να'ναι θα γύριζε να την πάρει ο Στέφανος... αυτήν και τα παιδιά τους!

Μια ταινία ~ χίλια συναισθήματα Μέρος 2ο

Καλό Σαββατοκύριακο και Χρόνια Πολλά στις μανούλες όλου του κόσμου αύριο.

Ήρθε η ώρα για τη 2η ταινία. Είναι τόσες πολλές οι ταινίες που αγαπώ που ως χθες δεν ήξερα ποια θα ήταν η δεύτερη. Πριν κοιμηθώ όμως είδα μια ταινία και αποφάσισα να γράψω για αυτή.

Είναι μια ταινία που πρωτοείδα χρόνια πριν, εκεί στις αρχές του '90, και άλλαξε την άποψη που είχα για τον Αμερικάνικο κινηματογράφο. Με έκανε επίσης να μάθω και να αγαπήσω δύο ανθρώπους... Τον σκηνοθέτη Τιμ Μπέρτον (Tim Burton) και τον ηθοποιό Τζόνι Ντεπ (Johnny Depp). Από τότε κρατάει αυτή η κολώνια. Χαχά!

Μιλάω φυσικά για το:

Edward Scissorhands

Ανακάλυψα λοιπόν το στιλιζαρισμένο και ονειρικό-εφιαλτικό κόσμο του Tim Burton σε μια τανία γεμάτη ειρωνία για τον κόσμο των "φυσιολογικών" σε μια κλασσική μεσοαστική γειτονιά της Αμερικής και πάνω απ' όλα γεμάτη στοργή και τρυφερότητα από έναν σχεδόν άνθρωπο που χαρακτήριζεται έμμεσα ή άμεσα ως έκτρωμα της φύσης (freak) αλλά με μια καρδιά σκέτη γλύκα - στην κυριολεξία(!), μια που ο Edward έχει καρδιά από μπισκότο!!! Μια ταινία για τους παρεξηγημένους, τους διαφορετικούς, αυτούς που δεν μπαίνουν σε καλούπια.

Επίσης ανακάλυψα έναν ηθοποιό που ως άλλος Buster Keaton χωρίς πολλά λόγια ερμήνευσε με φοβερή μαεστρία αυτό το ρόλο. Tο βλέμμα του, όλο του το σώμα ή πιο σωστά όλο του το είναι ανέδιδε την προσωπικότητα του Edward. Mόνο η σκηνή που πρωτοβλέπει τον έξω κόσμο φτάνει για να νιώσεις τι είναι ο Edward. Eίναι ένα γλυκύτατο πλάσμα με αγάπη για τους ανθρώπους δίπλα του και μια αθωότητα που μοιάζει παιδική. Ναι, αυτό είναι! Ο Ψαλιδοχέρης είναι παιδί αθώο και ειλικρινές! Δεν ξέρω αν άλλος ηθοποιός θα ερμήνευε έτσι το ρόλο αυτό. Αν κάποιος άλλος θα έβγαζε τέτοια ειλικρίνεια και αγαθότητα... κι όλα αυτά τόσο απλά και φυσικά και χωρίς να χρειαστεί να πει τίποτα.
Ο Johnny Depp δεν παίζει τον Edward. Ο Johnny Depp ΕΙΝΑΙ ο Edward!

Γενική επισκόπηση

Σκηνοθεσία: Tim Burton
Σενάριο: Tim Burton, Caroline Thompson
Hθοποιοί:
Edward: Johnny Depp
Kim: Winona Ryder
Peg: Dianne Wiest
Bill: Alan Arkin
Joyce: Kathy Baker
και πολλοί άλλοι

Πλοκή:

O Edward, το μεγαλύτερο δημιούργημα ενός εφευρέτη, ζεί σε ένα κάστρο ψηλά σε λόφο μόνος του. Σχεδόν άνθρωπος επειδή δεν πρόλαβε ο δημιουργός του να του φτιάξει κανονικά χέρια αντι για τα ψαλίδια που τώρα έχει. Τον ανακαλύπτει η Πεγκ και τον προσκαλεί σπίτι της. Στην αρχή γίνεται ευπρόσδεκτος από την κοινότητα, προφανώς ώς άλλο αξιοθέατο. Σιγά-σιγά τα πράγματα αλλάζουν τροπή και το πλάσμα που άλλοτε υποδέχτηκαν με ενθουσιασμό τώρα πρέπει να φύγει μια που ο ερωτευμένος Edward παγιδεύεται ως ο ένοχος για μια κλοπή.

H ταινία Edward Scissorhands είναι ένα παραμύθι. Ένα παραμύθι με μαγική απλότητα. Ένα παραμύθι που σου ξεσκίζει την καρδιά αλλά και την γεμίζει με ελπίδα. Αν με ρωτάτε, αυτός πρέπει να είναι ο αληθινός και ο μόνος σκοπός της τέχνης. Γι΄αυτό αγαπώ αυτή τη ταινία.

Ας παίξουμε...

Η φίλη μου η Lily μου έστειλε πρόσκληση για παιχνίδι.
Οι κανόνες απλοί:

1. Γράφουμε κάτι, ό,τι θέλουμε σε χαρτί
2. Το σκανάρουμε ή το φωτογραφίζουμε
3. Το βάζουμε στο ιστολόγιο
4. Καλούμε 5 άτομα να συμμετέχουν. Εγώ σας καλώ όλους.
5. Για το http://autographcollectors.blogspot.com
   

Σκεφτόμενη λοιπόν τι να γράψω μου ήρθε στο μυαλό το ακόλουθο ποίημα του Γουίτμαν. Το έγραψα, αλλά η φωτογραφική μηχανή είτε δεν το έπιανε όλο ή τα γράμματα ήταν πολύ μικρά. Έτσι αποφάσισα να το γράψω κατευθείαν εδώ (χωρίς μετάφραση - δυστυχώς δεν μπόρεσα να βρω κάποια καλή) και να γράψω κι ένα μικρό μήνυμα σε ένα χαρτάκι.

***

O Me! O Life!

Walt Whitman

O me! O life!... of the questions of these recurring;
Of the endless trains of the faithless--of cities fill'd with the foolish;
Of myself forever reproaching myself, (for who more foolish than I, and who more faithless?)
Of eyes that vainly crave the light--of the objects mean--of the struggle ever renew'd;
Of the poor results of all--of the plodding and sordid crowds I see around me;
Of the empty and useless years of the rest--with the rest me intertwined;
The question, O me! so sad, recurring--What good amid these, O me, O life?

Answer.

That you are here--that life exists, and identity;
That the powerful play goes on, and you will contribute a verse.

Κουίζ!

Και τώρα παίζουμε:
Μοιάζει με κλάμπ, λειτουργεί ως κλάμπ αλλά είναι και ιστορικής σημασίας χώρος. Τι είναι;;;

Ναι, το βρήκατε! Το Rooms στη Λάρισα. Μπράβο!

Τι να πει κανείς; Είναι το "μεγαλείο" του Έλληνα. Αδιαφορεί για τον πολιτισμό, την υγεία των άλλων, το περιβάλλον, το κοινό συμφέρον, για όλα, δηλαδή, αρκεί να βγαίνει οικονομικά κερδισμένος, να τα τσεπώνει που λέμε και στην καθομιλουμένη.

Τα συγχαρίκια μου σε όλους όσοι δέχτηκαν να νοικιάσουν/αγοράσουν το χώρο, να δώσουν άδειες, να κάνουν τα στραβά μάτια και εν τέλει σε όλους όσοι πάνε για τη διασκέδασή τους εκεί. Εγώ μια φορά πήγα και πιάστηκε η ψυχή μου. Δεν το άντεξα!

Βέβαια, για να λέμε και του στραβού το δίκιο, 2-3 ακόμα καταστήματα στην περιοχή στεγάζονται κάτω από το ίδιο κτίριο, το Μεγάλο Χαμάμ.

Μια ταινία ~ χίλια συναισθήματα Μέρος 1ο

Καλημέρα και καλό Σαββατοκύριακο!

Κάθε Σάββατο θα παρουσιάζω μία από τις αγαπημένες μου ταινίες και θα γράφω ΛΙΓΑ πράγματα για το πως αισθάνθηκα όταν την πρωτοείδα και πως με κάνει να αισθάνομαι ακόμα. Έτσι, αντί να γράψω στην πλαϊνή στήλη σε λίστα τις ταινίες μου, θα τις δείχνω μία - μία εδώ.
Ταινία πρώτη, λοιπόν. Αντε και καλή αρχή!


Amelie a.k.a. Le Fabuleux Destin d'Amélie Poulain

Αυτή είναι η πρώτη για προφανείς λόγους. Είναι η ταινία που με ενέπνευσε όσο καμία άλλη. Είναι η ταινία που μου έδωσε το ψευδώνυμο που χρησιμοποιώ σε όλα τα ιστολόγιά μου.
Είναι η ταινία που μου έδωσε μια ανάσα όταν την πρωτοείδα γιατί για πρώτη φορά πίστεψα ότι δεν είμαι η μόνη που βλέπει τη ζωή έτσι.
Είναι η ταινία που γυρίστηκε για μένα! Ναι, δεν αστειεύομαι. Τουλάχιστον αφήστε με να το νομίζω...
Η Amelie είναι εγώ... Όχι ακριβώς με αυτή την εμφάνιση, αλλά σε όλα τα υπόλοιπα είναι εγώ!

Γενική επισκόπηση

Σκηνοθεσία: Jean-Pierre Jeunet
Σενάριο: Jean-Pierre Jeunet & Guillaume Laurant
Hθοποιοί:
Amelie: Audrey Tautou
Nino Quincampoix: Mathieu Kassovitz
και πολλοί άλλοι από τους οποίους ξεχωρίζω τους:
Georgette(η υποχόνδρια πωλήτρια): Isabelle Nanty
Joseph(ο ζηλιάρης): Dominique Pinon
Lucien(ο αφελής μανάβης): Jamel Debbouze

Η Πλοκή με δυο λόγια:
Η Amelie, ένα αθώο κορίτσι στο Παρίσι με τη δικιά της αίσθηση δικαιοσύνης, αποφασίζει να βοηθήσει όσους βρίσκονται γύρω της όταν τη μέρα που πεθαίνει η Νταϊάννα (καλό, ε! χαχα!) ανακαλύπτει ένα μεταλλικό κουτί με παιχνίδια κρυμμένο για πάνω από 40 χρόνια στον τοίχο του μπάνιου της. Στην προσπάθεια της να βοηθήσει συναντά τον έρωτα στο πρόσωπο του Νίνο. Αντί, όμως,να του συστηθεί όπως θα έκανε κάθε φυσιολογικό κορίτσι στήνει ένα παιχνίδι για να του τραβήξει το ενδιαφέρον. Στην πραγματικότητα φοβάται να αντιμετωπίσει τους φόβους της και να ζήσει. Θα καταφέρει άραγε να βρει το θάρρος να αγαπήσει και να αγαπηθεί; (Γιατί μη γελιόμαστε θέλει κότσια η ζωή κι ο έρωτας!) Δείτε το!

Dove~ Άσπρο σαν περιστέρι!;!

I'm a Greenpeace member and I was sent the video bellow. I didn't know that this particular company did so much damage.
According to Greenpeace investigations it is Unilever's own palm oil traders and producers (themselves members of the Rοundtable on Sustainable Palm Oil - RSPO) who are leading 'aggressive expansion' of the sector that results in the devastation of the last remaining orang-utan rainforest and peatland habitat in Borneo.
I've already sent Unilever, the company that produces Dove and other products an email. They're destroying the forests of Indonesia to get palm oil!!! Follow the link here and you will find directions on how to do the same.

Είμαι μέλος της Greenpeace και μου έστειλαν το παρακάτω βίντεο πριν λίγο. Δεν γνώριζα ότι αυτή η εταιρία έκανε τόση ζημια.
Σύμφωνα με τις έρευνες της Greenpeace, είναι της Unilever οι έμποροι και παραγωγοί φοινικέλαιου (μέλη του RSPO οι ίδιοι) που οδηγουν την 'επιθετική επέκταση' της περιοχής το οποίο έχει ως αποτέλεσμα την καταστροφή του τελευταίου εναπομείναντος τροπικού δάσους με ουραγκοτάγκους και υγροβιότοπου στο Βόρνεο.
Έχω ήδη στείλει στη Unilever, την εταιρία που παράγει το Dove και πολλά άλλα προϊόντα ένα email. Καταστρέφουν τα δάση της Ινδονησίας για να πάρουν το φοινικέλαιο!!! Ακολουθήστε το σύνδεσμο εδώ και θα βρεθείτε σε σελίδα της Greenpeace όπου έχει οδηγίες για το πως να στείλετε κι εσείς email.

Deforestation must stop! ~ Η αποψίλωση των δασών πρέπει να σταματήσει!